Rezerwat przyrody Čergovský Minčol

Rezerwat przyrody Čergovský Minčol – rezerwat przyrody w Górach Czerchowskich, na Słowacji. Powierzchnia: 171 ha.

Rezerwat przyrody Čergovský Minčol
Národná Prírodná Rezervácia Čergovský Minčol

Państwo	Słowacja
Kraj	preszowski
Mezoregion	Góry Czerchowskie
Data utworzenia	1986
Powierzchnia	171 ha
Położenie na mapie kraju preszowskiego Čergovský Minčol
Położenie na mapie Słowacji Čergovský Minčol
49°14′04,5″N 20°59′20,5″E

Grzbietowe hale

Położenie

Rezerwat leży na terenie katastralnym wsi Livovská Huta (powiat Bardejów), Kyjov (powiat Lubowla) i Kamenica (powiat Sabinov). Obejmuje fragment głównego grzbietu Gór Czerchowskich wraz z ich najwyższym szczytem – Minčolem oraz część ich stoków, głównie po stronie wschodniej i północnej, w zamknięciach dolin potoków Krížovskiego (w dorzeczu Topli) i Soliská (w dorzeczu Popradu). Rezerwat obejmuje tereny położone na wysokościach od 850 m n.p.m., w dolinie potoku Krížovskiego, po 1157 m n.p.m. (szczyt Minčola).

Historia

Rezerwat został powołany w 1986 r.

Flora

Ok. 83 ha powierzchni rezerwatu, zwłaszcza szczytowe partie Minčola i odchodzących od niego grzbietów, zajmują górskie łąki. Powstały one w wyniku działalności ludzkiej w okresie tzw. kolonizacji wołoskiej, głównie w XV-XVI w., na skutek karczowania lasów pod pastwiska, bądź też wprost na skutek ich nadmiernego wypasania lasów stadami owiec, a zwłaszcza kóz. Później część z tych łąk, zwłaszcza położonych nieco niżej i łatwiej dostępnych, była wykorzystywana jako łąki kośne.

Dziś na łąkach tych stwierdzono 230 gatunków roślin wyższych, z tego 9 gatunków roślin chronionych. Spośród traw najczęstsze są tu wiechlina Chaixa (Poa chaixii Vill.), kosmatka olbrzymia (Luzula sylvatica (Hudson) Gaudin), a na miejscach najbardziej przepasionych bliźniczka psia trawka (Nardus stricta). Ponadto występują czosnek siatkowaty (Allium victorialis), podbiałek alpejski (Homogyne alpina), lilia złotogłów (Lilium martagon), goryczka trojeściowa (Gentiana asclepiadea) i prosienicznik jednogłówkowy (Hypochoeris uniflora Vill.).

Nieco ponad połowę powierzchni rezerwatu pokrywają lasy, które zajmują niżej położone fragmenty stoków, głównie w północno-wschodniej części rezerwatu, a częściowo również w części południowo-zachodniej, na obszarze źródlisk Sokoliego Potoku. Na stokach w obszarach podwierzchołkowych, na wysokościach powyżej 1000 m n.p.m., przeważają klimaksowe buczyny z licznym udziałem jaworu.

W południowo-zachodniej części rezerwatu, w pasie wysokości 1050-1157 m n.p.m., dominuje podzespół karłowatej buczyny jaworowej (Fageto-Aceretum humile). Natomiast w części północno-wschodniej najczęściej spotkamy zespół lasu jodłowo-bukowego (Abieto – Fagetum).

Bibliografia

• Barański Mirosław J.: Dookoła końca świata, w: „Gazeta Górska” R. XX, nr 1 (77), zima 2012. Wyd. Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK w Krakowie, s. 44-46.
• Dostál Ľudovit: Ochrana prírody okresu Bardejov, wyd. Východoslovenské vydavateľstvo, Košice 1981.
• Palášthy J., Dostál Ľudovit, Cibuľková Ľ.: Príroda okresu Prešov a jej ochrana, wyd. Východoslovenské vydavateľstvo, Košice 1987.