Wikipedia

Obszar ochrony ścisłej Czerwone Bagno

(Przekierowano z Rezerwat przyrody Czerwone Bagno)

Czerwone Bagno – obszar ochrony ścisłej (dawniej rezerwat ścisły)[1] o powierzchni 2569 ha położony na terenie gmin Goniądz oraz Rajgród w województwie podlaskim. Obszar ten leży na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego, którego siedziba znajduje się w Osowcu-Twierdzy.

Czerwone Bagno
obszar ochrony ścisłej
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Położenie

Biebrzański Park Narodowy

Mezoregion

Kotlina Biebrzańska

Powierzchnia

2569 ha

Położenie na mapie gminy Goniądz
Mapa konturowa gminy Goniądz, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Czerwone Bagno”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Czerwone Bagno”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Czerwone Bagno”
Położenie na mapie powiatu monieckiego
Mapa konturowa powiatu monieckiego, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Czerwone Bagno”
Ziemia53°39′07″N 22°50′03″E/53,651944 22,834167
Multimedia w Wikimedia Commons

Przez Czerwone Bagno prowadzi kilka szlaków turystycznych[2], a także ścieżka edukacyjna „Czerwone Bagno”, na końcu której znajduje się platforma widokowa[3]. Sam obszar ochrony ścisłej „Czerwone Bagno” nie jest udostępniany turystycznie[3].

Historia edytuj

W samym środku Europy do dziś zachował się prawie pierwotny obszar bagienny, dziki i słabo zaludniony, miejscami wręcz bezludny. W środkowym basenie Biebrzy już w okresie międzywojennym istniały dwa rezerwaty przyrody Czerwone Bagno (utworzony w 1926 roku w celu ochrony zagrożonych wyginięciem łosi) i Grzędy (mający służyć zachowaniu fragmentu naturalnego drzewostanu). Zostały one połączone w roku 1981, a powierzchnia obszaru chronionego wzrosła do 11 629,75 ha[4][5]. Występują tu regularne wały wydmowe zwane grzędami i grądami[4].

7 listopada 1987 zostało założone Towarzystwo Biebrzańskie, którego pierwszym prezesem był prof. Adam Pałczyński – propagator środowiska biebrzańskiego. Propagatorką tych terenów i działaczką na rzecz zachowania resztek naturalnych ekosystemów Polski była prof. Simona Kossak, autorka codziennych audycji (Dlaczego w trawie piszczy) w Radiu Białystok. Istniejące rezerwaty oraz działalność Towarzystwa spowodowały utworzenie Biebrzańskiego Parku Krajobrazowego w roku 1989, który rozporządzeniem RM[6] z dnia 9 września 1993 roku został przekształcony w Biebrzański Park Narodowy z siedzibą w Osowcu-Twierdzy. Z chwilą utworzenia parku narodowego Czerwone Bagno stało się strefą ochrony ścisłej o powierzchni 2569 ha[1].

Tereny bagien i lasów nie tylko są ostoją zwierząt, ale także udzielały schronienia uczestnikom powstań narodowych i walk partyzanckich. Położona w obrębie Czerwonego Bagna wieś Grzędy w roku 1943, w ramach odwetu za akty dywersyjne, została spacyfikowana, a mieszkańcy zostali wymordowani przez Niemców.

W dniach 8–9 września 1944 roku na Czerwonym Bagnie miała miejsce bitwa (w ramach akcji „Burza”) 9 Pułku Strzelców Konnych Armii Krajowej pod dowództwem rotmistrza Wiktora Konopki „Groma”, który starł się tutaj z przeważającymi siłami niemieckimi[4]. Poległo około 100 partyzantów (w tym dowódca)[7].

Fauna edytuj

Czerwone Bagno oddalone od zalewisk, mokradeł, grzęzawisk nadrzecznych rzeki Biebrzy ma odmienny charakter, ponieważ tworzy torfowiska wysokie porośnięte karłowatym drzewostanem, co stanowi doskonałą ostoję dla zwierząt; szczególnie dla największego współcześnie żyjącego, rzadkiego i chronionego ssaka kopytnego – łosia (Alces alces), a także jelenia (Cervus elaphus) i sarny (Capreolus capreolus). Na terenach rezerwatu żyją w warunkach naturalnych liczne watahy wilków. Ponadto tereny te doskonale nadają się na lęgowiska i gniazdowiska dla ptaków: bielika (Haliaeetus albicilla), orła przedniego (Aquila chrysaetos) oraz orlika krzykliwego (Aquila pomarina) będących pod całkowitą ścisłą ochroną.

Flora edytuj

Cennym walorem Czerwonego Bagna są nie tylko naturalne warunki siedliskowe zwierząt, ale również unikalna szata roślinna. Przez rezerwat prowadzi kilka znakowanych szlaków turystycznych oraz 700-metrowa ścieżka dydaktyczna, która kończy się platformą widokową, z której można podziwiać panoramę[8].

Gatunki roślin objęte ścisłą ochroną:

Galeria zdjęć edytuj

Czerwone Bagno edytuj

Fauna edytuj

Flora edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Terenowy Ośrodek Edukacji Grzędy. Biebrzański Park Narodowy. [dostęp 2018-07-25].
  2. ↑ Szlaki Czerwonego Bagna. [w:] Biebrza24 [on-line]. [dostęp 2018-07-25].
  3. ↑ a b Ścieżka „Czerwone Bagno”. Biebrzański Park Narodowy. [dostęp 2018-07-25].
  4. ↑ a b c Czerwone Bagno. [dostęp 2010-06-15].
  5. ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 25 kwietnia 1981 r. zmieniające zarządzenie w sprawie uznania za rezerwat przyrody M.P. z 1981 r. nr 12, poz. 97.
  6. ↑ Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie utworzenia Biebrzańskiego Parku Narodowego (Dz.U. z 1993 r. nr 86, poz. 399).
  7. ↑ Krzysztof Sychowicz, Tomasz Dudziński: Grajewscy partyzanci walczyli o niepodległą Polskę. [w:] 4lomza.pl [on-line]. 2010-09-10. [dostęp 2018-07-25].
  8. ↑ Biebrzański Park Narodowy – rejon Czerwonego Bagna.

Bibliografia edytuj

  • Tomasz Kłosowski: Biebrza. Kraina moczarów. 1994. ISBN 83-85496-23-8.
  • Samojlik: Szlakiem urokliwości biebrzańskiej. 1999. ISBN 83-903733-1-9.
  • Wszechnica Biebrzańska. Zeszyt 1. 2006. ISBN 83-921241-7-0.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Obszar_ochrony_ścisłej_Czerwone_Bagno&oldid=72981339”