Rezerwat przyrody Skarpa Ursynowska
Skarpa Ursynowska – krajobrazowy rezerwat przyrody położony w Warszawie na granicy dzielnic Ursynów i Wilanów, chroniący fragment skarpy warszawskiej.
| |
| rezerwat krajobrazowy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
14 czerwca 1996 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
20,8037 ha |
| Powierzchnia otuliny |
134,6174 ha |
| Ochrona | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°09′54″N 21°03′09″E/52,165000 21,052500
| |
Powierzchnia rezerwatu wynosi 20,8037 ha[1] (akt powołujący podawał 22,65 ha). Wokół rezerwatu wyznaczono otulinę o powierzchni 134,6174 ha[1]. Obszar rezerwatu jest objęty ochroną czynną i krajobrazową[2].
Opis edytuj
Przedmiotem ochrony jest fragment skarpy warszawskiej na Ursynowie wraz z leżącymi u jej podnóża łąkami i torfowiskami.
Rezerwat Skarpa Ursynowska utworzony został 14 czerwca 1996 r. zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa (M.P. z 1996 r. nr 42, poz. 411)[3] w celu ochrony skarpy przed zabudową i zachowania występujących na jej terenie grądów, łęgów i olsów oraz położonych pod skarpą torfowisk. Obszar rezerwatu obejmuje położony między ul. Arbuzową a pałacem Ursynowskim.
Rezerwat ma urozmaiconą rzeźbę terenu: obejmuje teren nad skarpą, samą skarpę z wąwozem i tereny położone pod nią. Wysokość skarpy na terenie rezerwatu waha się od 5 do 18 metrów wysokości względnej, jej spadek od 24° do 60°[4].
Teren rezerwatu to pozostałość zespołu pałacowo-parkowego Rozkosz, który był rezydencją filialną wobec zespołu pałacu wilanowskiego, należącą w XVIII w. do dóbr wilanowskich księżnej Izabeli Lubomirskiej. Nazwę Ursynów otrzymał od kolejnego właściciela, Juliana Ursyna Niemcewicza. Ostatni właściciel posiadłości, Edward Raczyński (spadkobierca rodziny Krasińskich), w 1921 roku przekazał rezydencję na cele społeczne[5]. Pałac zachował się w dobrym stanie i jest wykorzystywany przez SGGW, dewastacji uległ taras ogrodowy i park. Starodrzew został zniszczony w czasie II wojny światowej[4]. U podnóża skarpy znajduje się Staw pod pałacem SGGW[6].
Spośród fauny występują tu m.in. łasica pospolita, jeż, nietoperze, ropucha szara, traszka, rzekotka drzewna, żaba trawna, moczarowa i zielona, kumak nizinny, zaskroniec i słowik, a spośród flory m.in. olsza czarna, czeremcha pospolita, jesion wyniosły, wiąz szypułkowy, osika, wierzba, brzoza brodawkowata, klon, jawor, grab pospolity, dąb szypułkowy i topola szara.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rezerwat przyrody Skarpa Ursynowska. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-03-18].
- ↑ Zarządzenie Nr 16 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 19 maja 2018 r. w sprawie ustanowienia zadań ochronnych dla rezerwatu przyrody Skarpa Ursynowska. 2018-05-22. [dostęp 2019-03-18].
- ↑ Zarządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 czerwca 1996 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z 1996 r. nr 42, poz. 411)
- ↑ a b Warszawska przyroda. Obszary i obiekty chronione. Warszawa: Biuro Ochrony Środowiska Urzędu m.st. Warszawy, 2005, s. 58.
- ↑ Artykuł Rozkosz, czyli pałac Krasińskich w Ursynowie.
- ↑ Adam Snopek, Problemy funkcjonowania rezerwatu przyrody na kampusie akademickim: Przykład rezerwatu Skarpa Ursynowska (Warszawa) i Forêt de Dorigny (Écublens, Szwajcaria), „Przegląd Przyrodniczy” (XXVII, 4 (2016)), s. 138.