Wikipedia

Rial Racing

Rial (pełna nazwa Rial Racing[1]) – niemiecki zespół wyścigowy i konstruktor Formuły 1, założony w 1987 roku przez Günthera Schmidta i aktywny w wyścigach Grand Prix w sezonach 1988-1989. Ekipa zgłoszona została do 32 wyścigów, dwunastokrotnie nie przechodząc kwalifikacji. Łącznie w obu sezonach kierowcy niemieckiej stajni zdobyli sześć punktów – najlepszym rezultatem zespołu podczas wyścigu była czwarta pozycja, zdobyta przez Andreę de Cesarisa w Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód 1988 i Christiana Dannera w Grand Prix Stanów Zjednoczonych 1989. Pod koniec stycznia 1990, zespół został rozwiązany.

Rial
Ilustracja
Pełna nazwa

Rial Racing

Aktywna

1988-1989

Siedziba

Fußgönheim, Republika Federalna Niemiec

Ważni ludzie
Założyciel

Günther Schmidt

Kierowcy

Andrea de Cesaris
Christian Danner
Volker Weidler
Pierre-Henri Raphanel
Gregor Foitek
Bertrand Gachot

Inne
Debiut

Grand Prix Brazylii 1988

Ostatni wyścig

Grand Prix Australii 1989

Historia edytuj

Początki edytuj

Osobny artykuł: Auto Technisches Spezialzubehör.

Rial, jako marka produkująca felgi, została założona w 1978 roku, zyskując reputację jako producent felg przeznaczonych do opon zimowych[2]. W 1987 roku, Günther Schmidt postanowił sprzedać swoje udziały w firmie ATS, kupując udziały Riala[3].

Nie było to pierwsze podejście Schmidta do Formuły 1. W 1977 roku założył zespół ATS, którego nazwa pochodziła od producenta felg pod tą samą nazwą[4]. Do sezonu 1984 zgłoszona została do 101 wyścigów Grand Prix, zdobywając w sumie osiem punktów. Najlepiej zespół poradził sobie w sezonie 1982, gdzie zespół został sklasyfikowany na jedenastej pozycji, zdobywając cztery punkty. Po sezonie 1984, zespół wycofał się z Formuły 1[4]. Głównym powodem było zaprzestanie dostarczania jednostek napędowych przez BMW, argumentując to również złym PR zespołu i właściciela.

Przygotowanie do startów edytuj

Podobnie jak w przypadku ATS, celem Riala było wypromowanie marki poprzez sporty motorowe. Ponowne wejście Günthera Schmidta do najważniejszej serii wyścigowej było możliwe, dzięki decyzji FISA o zniesieniu silników turbodoładowanych na rzecz wolnossących z początkiem sezonu 1989[5]. Dzięki temu kilka zespołów, uczestniczących w mniejszych seriach wyścigowych, postanowiło wejść do Formuły 1 – wśród nich były to między innymi ekipy Onyx czy Coloni. Zespół zdecydował zgłosić jeden samochód na sezon 1988 i zapewnił sobie kontrakt na silniki Cosworth DFZ, przygotowane przez Heiniego Madera[5].

Schmidt pozyskał Gustava Brunnera, byłego projektanta samochodów ATS, dotychczas pracującego dla Ferrari. Brunner zaprojektował samochód ARC1, który miał pewne podobieństwa do samochodu Ferrari F1-87, również zaprojektowanego przez Austriaka. Dzięki temu ARC1 został nazwany niebieskim Ferrari[5]. Kierowcą Riala na sezon 1988 został Andrea de Cesaris, dotychczas startujący dla Alfy Romeo, McLarena, Ligiera, Minardi i Brabhama, posiadający wsparcie marki Marlboro.

Starty w Formule 1 edytuj

1988 edytuj

Ze względu na dużą ilość zespołów zgłoszonych do Formuły 1, Rial musiał rozpoczynać weekendy wyścigowe Grand Prix od prekwalifikacji, razem z zespołami BMS Scuderia Italia, Coloni i EuroBrun. De Cesaris udanie przeszedł sesję prekwalifikacyjną, natomiast kwalifikacje zakończył na czternastej pozycji[6]. W wyścigu jechał nawet na szóstej pozycji[5], jednak ostatecznie na 53. okrążeniu Włoch musiał zakończyć start z powodu awarii silnika[7]. Wcześniej, w czasie treningu, samochód de Cesarisa zatrzymał się na torze i mechanicy wykonywali naprawy na miejscu, co było nielegalne i FISA ukarała zespół w wysokości pięciu tysięcy dolarów[5].

Włoch z powodzeniem zakwalifikował się do sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix San Marino, gdzie zajął w nich szesnaste miejsce[8]. Podczas piątkowej sesji rozbił swój samochód i wobec licznych napraw rozpoczął eliminację od startu z alei serwisowej[5]. Z powodu awarii zawieszenia na pierwszym okrążeniu, de Cesaris ponownie musiał się wycofać[9].

Podczas treningu do Grand Prix Monako, przy żółtych flagach, Włoch uderzył w samochód Gerharda Bergera[5]. Andrea de Cesaris twierdził, że na torze nie było żółtych flag, jednak postanowił pokryć koszty naprawy[5]. Powtórki jednak pokazały, że stewardzi pokazywali żółte flagi, co oznaczało, że włoski kierowca musiał zapłacić karę pięciu tysięcy dolarów[5]. Awansował do sesji kwalifikacyjnej, którą ukończył na dziewiętnastej pozycji[10]. W sobotniej sesji, samochód Włocha zatrzymał się na torze i ponownie mechanicy zespołu zostali wysłani do jej naprawy. Ze względu na ponownie złamanie przepisów, zespół ukarano grzywną w wysokości piętnastu tysięcy dolarów[5]. De Cesaris ponownie zakończył przedwcześnie wyścig, gdyż na 28. okrążeniu ponownie o sobie dał znać silnik[11].

Pojawiały się pogłoski, że samochód ARC1 nie spełniał przepisów, które mówiły, że ze względów bezpieczeństwa, w przypadku dachowania, kask kierowcy musi znajdować się poniżej linii od klatki bezpieczeństwa do przodu kokpitu, podczas gdy kask de Cesarisa znajdował się powyżej takiej linii[5]. Mało tego, pojawiały się głosy o odejściu Gustava Brunnera do ekipy Zakspeed, ponieważ zespół nie zapłacił mu za pracę[5]. Ostatecznie, przed wyścigiem w Meksyku dokonano modyfikacji samochodu.

Kwalifikacje do Grand Prix Meksyku, de Cesaris ukończył na dwunastej pozycji[12]. Tak jak w poprzednich trzech rundach, nie ukończył wyścigów, tym razem za sprawą awarii skrzyni biegów na 52. okrążeniu[13]. W sesji kwalifikacyjnej w Kanadzie, Włoch ponownie zajął dwunaste miejsce[14]. W wyścigu walczył o czwarte miejsce z Nelsonem Piquetem i Philippe'em Streiffem[5], lecz zabrakło mu paliwa na okrążenie przed końcem. Został ostatecznie sklasyfikowany na dziewiątej pozycji[15]. W kwalifikacjach do Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód, Włoch powtórzył osiągnięcie z Meksyku i Kanady, zajmując w kwalifikacjach dwunastą pozycję[16]. Na 27. okrążeniu przesunął się on na czwarte miejsce i na tej pozycji pozostał do końca wyścigu[17].

Ponownie na dwunastym miejscu de Cesaris zakończył kwalifikacje, tym razem do Grand Prix Francji[18]. Po raz drugi z rzędu ukończył wyścig, tym razem na dziesiątej pozycji, ze stratą dwóch okrążeń do Alaina Prosta[19]. Do Grand Prix Wielkiej Brytanii, Włoch startował z czternastego miejsca, jednak eliminacji nie ukończył, ponieważ na dziewiątym okrążeniu miał on kłopoty ze sprzęgłem[20][21].

Przed wyścigiem o Grand Prix Niemiec dokonano zmiany w prekwalifikacjach – ze względu na zdobyte trzy punkty za czwarte miejsce w Detroit, Andrea de Cesaris nie musiał brać udziału w sesji prekwalifikacyjnej, a jego miejsce zajął Nicola Larini z Oselli. W kwalifikacjach na Hockenheimringu, Włoch zajął czternastą pozycję[22]. Włoski kierowca zakończył start w Niemczech na trzynastym miejscu, ze stratą dwóch okrążeń do Ayrtona Senny[23]. Po wyścigu, Gustav Brunner odszedł z Riala i dołączył do ekipy Zakspeed[5]. Do Grand Prix Węgier, Włoch ruszał z 18. pola startowego[24], jednak przedwcześnie zakończył rundę, ze względu na awarię wału przedniego napędu na 28. okrążeniu[25]. Kwalifikacje do Grand Prix Belgii, de Cesaris zakończył na dziewiętnastej pozycji, lecz już na drugim okrążeniu miał kolizję z René Arnoux[26][27]. W sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Włoch, Andrea de Cesaris zajął osiemnaste miejsce, lecz na 27. okrążeniu zakończył swój start, ze względu na uszkodzenia w jego samochodzie[28][29].

Do wyścigu o Grand Prix Portugalii, Włoch ruszał z dwunastej pozycji[30]. Podczas pierwszego startu, samochód de Cesarisa nie ruszył z pola startowego, wobec czego opóźniono start wyścigu o pięć minut[31]. Podczas restartu doszło do wypadku, gdy Włoch uderzył w samochód Dereka Warwicka z Arrowsa, który nie mógł ruszyć po starcie[31]. W kolizji wzięły udział również samochody Luisa Péreza-Sali (Minardi) i Satoru Nakajimy (Lotus)[31]. Ze względu na to, że samochody Warwicka i de Cesarisa zablokowały prostą startową, wywieszono czerwoną flagę[31]. Włoch wszedł do samochodu zapasowego[31], lecz na 11. okrążeniu kończy start w tej eliminacji przez awarię wału przedniego napędu[32]. Kwalifikacje do Grand Prix Hiszpanii, włoski kierowca zakończył na 23. pozycji[33]. Ponownie przedwcześnie kończy start, tym razem na 27. okrążeniu silnik odmówił posłuszeństwa[34]. Do wyścigu o Grand Prix Japonii, Włoch ruszał z czernastego miejsca[35]. Rundę w Japonii zakończył na 36. okrążeniu, z uwagi na przegrzanie się silnika[36]. Sesję kwalifikacyjną do Grand Prix Australii, de Cesaris kończy na piętnastej pozycji[37]. Na 77. okrążeniu skończyło się paliwo w samochodzie włoskiego kierowcy, jednak ze względu na przejechanie 90% dystansu wyścigu, de Cesaris zakończył wyścig na ósmej pozycji[38].

Andrea de Cesaris zakończył sezon 1988 na piętnastej pozycji z trzema punktami[39]. Debiutancki sezon zakończył się dla Riala zdobyciem dziewiątej pozycji w klasyfikacji konstruktorów[40].

1989 edytuj

W trakcie sezonu 1988 pojawiały się pogłoski, że Schmidt chce stworzyć na sezon 1989 zespół całkowicie niemiecki[5]. Stajnia postanowiła wystawić dwa samochody, jednak z zespołu odszedł de Cesaris, który przeniósł się do ekipy BMS Scuderia Italia[5]. Nowymi reprezentantami zespołu zostali Christian Danner, dotychczas reprezentujący Zakspeeda, Osellę i Arrowsa oraz Volker Weidler, dla którego to był pierwszy sezon w Formule 1[5]. Podobnie jak rok wcześniej z Brunnerem, inżynier Stefan Fober powrócił do współpracy ze Schmidtem, dołączając do Boba Bella w projektowaniu samochodu ARC2, który był zmodyfikowanym ARC1 z przerobioną aerodynamiką[5]. Nadal używano silników Coswortha i opon Goodyear. Do sezonu 1989 zgłosiło się dwadzieścia zespołów z 39 samochodami, co było rekordem pod względem ilości samochodów próbujących zakwalifikować się do Grand Prix[41]. Punkty niemieckiej stajni pozwoliły jedynie Dannerowi na uniknięcie prekwalifikacji, zatem Weidler musiał starać się o awans do kwalifikacji[5].

W prekwalifikacjach do Grand Prix Brazylii, Weidler zajął ósme miejsce, tracąc 2,285 sekund do Nicoli Lariniego, ostatniego który awansował do sesji kwalifikacyjnej[42]. W kwalifikacjach, Danner był siedemnasty ze stratą 4,153 sekund do Ayrtona Senny[43]. Niemiec zakończył inauguracyjny wyścig na czternastej pozycji, ze stratą pięciu okrążeń do Nigela Mansella z Ferrari[44]. W sesji prekwalifikacyjnej do Grand Prix San Marino, Volker Weidler ponownie nie awansował do dalszej części, zajmując ostatnią pozycję, mając ponad dziewięć sekund straty do Stefano Modeny z Brabhama[45]. Danner natomiast zakończył kwalifikację na 29. miejscu, tracąc 0,205 sekund do ostatniego zakwalifikowanego Yannicka Dalmasa z Larrousse[46].

Weidler w prekwalifikacjach do Grand Prix Monako wyprzedził Aguriego Suzukiego z ekipy Zakspeed i Joachima Winkelhocka z zespołu AGS, mając gorszy czas o 1,724 sekund od Martina Brundle, który był ostatnim kierowcą, który awansował dalej[47]. Po raz drugi z rzędu, Christian Danner nie zakwalifikował się do wyścigu, tym razem zajmując 27. pozycję, ze stratą 0,124 sekund do Luisa Péreza-Sali z Minardi, który jako ostatni awansował do wyścigu[48]. Sesję prekwalifikacyjną do Grand Prix Meksyku, Weidler zakończył na ósmym miejscu, ze stratą 1,678 sekund do Stefana Johanssona[49]. Danner zakończył zaś kwalifikacje na 23. pozycji i ukończył wyścig jako dwunasty, ze stratą dwóch okrążeń do Senny[50][51]. Volker Weidler nie awansował do sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Stanów Zjednoczonych, zajmując dziesiątą pozycję[52]. Christian Danner był ostatnim kierowcą, który uzyskał kwalifikację do wyścigu, mając stratę 3,740 sekund do Ayrtona Senny[53]. Po raz drugi, samochód Riala znalazł się w pierwszej szóstce wyścigu, gdyż Niemiec zakończył start w Phoenix na czwartej pozycji, ze stratą jednego okrążenia do Alaina Prosta, choć w trakcie wyścigu miał problem z wydechem[54]. Ponownie Weidler nie zdołał przejść prekwalifikacji, tym razem do wyścigu o Grand Prix Kanady, wyprzedzając tylko Aguriego Suzukiego i Pierre-Henri Raphanela z Coloni[55]. Danner natomiast zakwalifikował się do wyścigu z 23. pola startowego, tracąc 3,754 sekundy do Prosta[56]. Niemiecki kierowca ukończył zmagania na ósmym miejscu, ze stratą trzech okrążeń do Thierry'ego Boutsena z Williamsa[57].

W prekwalifikacjach do Grand Prix Francji, Weidler był siódmy, ze stratą 1,442 sekund do Bertranda Gachota z ekipy Onyx[58]. W sesji kwalifikacyjnej, Danner był 29., tracąc 3,975 sekund do Alaina Prosta i 0,710 sekund do Alexa Caffiego, który jako ostatni awansował do wyścigu[59]. Volker Weidler nie awansował do sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Wielkiej Brytanii, zajmując w prekwalifikacjach ostatnie miejsce[60]. Christian Danner w kwalifikacjach zajął trzydzieste, ostatnie miejsce i nie zakwalifikował się do wyścigu[61]. Po wyścigu nastąpiły zmiany – dzięki punktom zdobytym przez Dannera w Phoenix, Weidler nie musiał brać udziału w prekwalifikacjach. Mimo tego, szef zespołu tracił cierpliwość do Weidlera, a relacje z Dannerem pogarszały się po kolejnych nieudanych kwalifikacjach[5].

W kwalifikacjach do Grand Prix Niemiec, Christian Danner zajął 28. miejsce, ze stratą prawie 7,5 sekundy straty do Ayrtona Senny[62]. Weidler pierwotnie znalazł się na 29. pozycji, jednak jego samochód zatrzymał się na torze z powodu problemów z eletryką i tak jak rok wcześniej bywało, mechanicy naprawili samochód na miejscu, co było niezgodne z regulaminem i zespół ukarano karą w wysokości pięciu tysięcy dolarów i anulowaniem jego wyników[5][63]. Tak jak w Hockenheim, kierowcy zespołu nie awansowali do wyścigu o Grand Prix Węgier, zajmując dwa ostatnie miejsca[64]. Ponownie ukarano Volkera Weidlera anulowaniem, tym razem jego piątkowych wyników, ze względu na nieregulaminowe tylne skrzydło i karą pięciu tysięcy dolarów[65]. Günther Schmidt całą winą za tylne skrzydło obarczył Stefana Fobera, nakazując mu pokrycie grzywny z własnej kieszeni[5]. Po wyścigu, Fober odszedł z zespołu, natomiast Weidler został zwolniony[5]. Jego miejsce zajął Pierre-Henri Raphanel, dotychczasowy kierowca Coloni, w dodatku sprowadzając za sobą Christiana Vanderpleyna[5]. Schmidt początkowo nie był pozytywnie nastawiony do przejścia Vanderpleyna, gdyż jak twierdził, może to być zbyt kosztowne[5]. W sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Belgii, Danner i Raphanel zajęli 29. i 30. miejsce – Niemiec stracił do Ayrtona Senny 9,380 sekund, natomiast Francuz był wolniejszy od kolegi zespołowego o 2,690 sekund[66]. W kwalifikacjach do Grand Prix Włoch, sytuacja się powtórzyła i kierowcy Riala zamykali stawkę kwalifikacyjną[67]. Nie inaczej było w Portugalii, jednak tym razem Raphanel był szybszy od Dannera o 0,243 sekundy[68].

Po wyścigu w Estoril, Christian Danner został zwolniony z zespołu[3]. Jego miejsce zajął Gregor Foitek, wcześniej jeżdżący dla ekipy EuroBrun, z którym ani razu nie zakwalifikował się do wyścigu. W kwalifikacjach do Grand Prix Hiszpanii, Raphanel był 28., ze stratą 5,152 sekund do Senny, natomiast Foitek znalazł się tuż za swoim kolegą zespołowym, tracąc do niego 3,783 sekund, mając w trakcie sesji awarię mechaniczną[69]. Po weekendzie w Hiszpanii, Szwajcar odszedł z ekipy, a na jego miejsce przybył Bertrand Gachot, wcześniej zwolniony z zespołu Onyx. W sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Japonii, Pierre-Henri Raphanel i Bertrand Gachot zajęli odpowiednio 29. i 30. miejsce, ze stratą ponad dziewięciu sekund do Senny[70]. W kwalifikacjach do Grand Prix Australii, Gachot był 29., z przewagą zaledwie 0,038 sekund nad partnerem zespołowym[71]. Trzy punkty zdobyte przez Christiana Dannera pozwoliły Rialowi na zajęcie trzynastej pozycji w klasyfikacji konstruktorów[72], natomiast sam Niemiec został sklasyfikowany na 22. pozycji[73]. Mimo rozpoczęcia prac nad modelem ARC3 na sezon 1990, pod koniec stycznia 1990 Günther Schmidt ogłosił wycofanie zespołu z Formuły 1[74]. Marka Rial powróciła do Formuły 1 jako jeden ze sponsorów zespołu March w sezonie 1992[75][76].

Wyniki w Formule 1 edytuj

Sezon Konstruktor Model Silnik Kierowcy Wyniki w poszczególnych eliminacjach Wyniki
kierowców 		Wyniki
konstruktora
1988                                 Pkt. Msc. Pkt. Msc.
Rial ARC1 Ford   Andrea de Cesaris NU NU NU NU 9 4 10 NU 13 NU NU NU NU NU NU 8 3 15 3 9
1989                                 Pkt. Msc. Pkt. Msc.
Rial ARC2 Ford   Christian Danner 14 NZ NZ 12 4 8 NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ 3 22 3 13
  Gregor Foitek [a] [a] [a] [a] [a] [a] [a] [a] [a] [a] [a] NZ 0 NS
  Bertrand Gachot [b] [b] [b] [b] [b] [b] [b] [b] [b] [b] [b] [b] NZ NZ 0 NS
  Volker Weidler NPK NPK NPK NPK NPK NPK NPK NPK DK NZ 0 NS
  Pierre-Henri Raphanel [c] [c] [c] [c] [c] [c] [c] [c] [c] [c] NZ NZ NZ NZ NZ NZ 0 NS

Statystyki edytuj

Źródło: chicanef1.com[1]

Sezon Zespół Konstruktor Zgłoszenia GP PKT P. P1 P2 P3 Punkt. PP NO NS DK NZ
1988 Rial Racing Rial-Ford 16 16 3 9 - - - 1 - - 11 - -
1989 Rial Racing Rial-Ford 32 16 3 13 - - - 1 - - - 1 20
Razem 1 1 48 32 6 1x9 - - - 2 - - 11 1 20
Sezon Zespół Konstruktor Zgłoszenia GP PKT P. P1 P2 P3 Punkt. PP NO NS DK NZ
Zgłoszenia - starty wszystkich samochodów; GP - zaliczone Grand Prix;
P. - pozycja końcowa; P1, P2, P3 - pozycje na podium; Punkt. - punktował; PP - pole position;
NO - najszybsze okrążenia; NS - niesklasyfikowany; DK - dyskwalifikacje; NZ - nie zakwalifikował się

Podsumowanie edytuj

Ważne wyścigi
Debiut

  Grand Prix Brazylii 1988 (#1,   Andrea de Cesaris)

Pierwsze punkty

  Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód 1988 (#6,   Andrea de Cesaris)

Ostatni

  Grand Prix Australii 1989 (#32,   Pierre-Henri Raphanel,   Bertrand Gachot)

Najwyższe pozycje
Kwalifikacje

12

Wyścig

4

Kierowcy edytuj

Źródło: chicanef1.com[1]

Kierowca Sezony Starty PP Wygrane MŚ Zespół
ITA  de Cesaris, AndreaAndrea de Cesaris 1988 16 0 0 fabryczny
BRD  Danner, ChristianChristian Danner 1989 13 0 0 fabryczny
BRD  Weidler, VolkerVolker Weidler 1989 10 0 0 fabryczny
FRA  Raphanel, Pierre-HenriPierre-Henri Raphanel 1989 6 0 0 fabryczny
SUI  Foitek, GregorGregor Foitek 1989 1 0 0 fabryczny
BEL  Gachot, BertrandBertrand Gachot 1989 2 0 0 fabryczny

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Startował jako kierowca zespołu EuroBrun.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Startował jako kierowca Onyx Grand Prix.
  3. ↑ a b c d e f g h i j Startował jako kierowca ekipy Coloni.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Rial – Car Manufacturer. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  2. ↑ Marke. rial.de. [dostęp 2021-07-03]. (niem.).
  3. ↑ a b Constructors – Rial. grandprix.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  4. ↑ a b Constructors – ATS (Auto Technisches Zubehor). grandprix.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Rial – Full Profile. f1rejects.com. [dostęp 2021-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)]. (ang.).
  6. ↑ 1988 Brazilian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  7. ↑ 1988 Brazilian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  8. ↑ 1988 San Marino GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  9. ↑ 1988 San Marino GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  10. ↑ 1988 Monaco GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  11. ↑ 1988 Monaco GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  12. ↑ 1988 Mexican GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  13. ↑ 1988 Mexican GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  14. ↑ 1988 Canadian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  15. ↑ 1988 Canadian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  16. ↑ 1988 Detroit GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  17. ↑ 1988 Detroit GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  18. ↑ 1988 French GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  19. ↑ 1988 French GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  20. ↑ 1988 British GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  21. ↑ 1988 British GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  22. ↑ 1988 German GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  23. ↑ 1988 German GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  24. ↑ 1988 Hungarian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  25. ↑ 1988 Hungarian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  26. ↑ 1988 Belgian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  27. ↑ 1988 Belgian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  28. ↑ 1988 Italian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  29. ↑ 1988 Italian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  30. ↑ 1988 Portuguese GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  31. ↑ a b c d e Portugal 1988. statsf1.com. [dostęp 2021-07-03]. (fr.).
  32. ↑ 1988 Portuguese GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  33. ↑ 1988 Spanish GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  34. ↑ 1988 Spanish GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  35. ↑ 1988 Japanese GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  36. ↑ 1988 Japanese GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  37. ↑ 1988 Australian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  38. ↑ 1988 Australian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  39. ↑ 1988 – Drivers' Championship. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  40. ↑ 1988 – Constructors' Championship. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  41. ↑ Keith Collantine: How many teams does F1 need?. racefans.net, 2008-05-05. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  42. ↑ 1989 Brazilian GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  43. ↑ 1989 Brazilian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  44. ↑ 1989 Brazilian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  45. ↑ 1989 San Marino GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  46. ↑ 1989 San Marino GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  47. ↑ 1989 Monaco GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  48. ↑ 1989 Monaco GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  49. ↑ 1989 Mexican GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  50. ↑ 1989 Mexican GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  51. ↑ 1989 Mexican GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  52. ↑ 1989 United States GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  53. ↑ 1989 United States GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  54. ↑ 1989 United States GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  55. ↑ 1989 Canadian GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  56. ↑ 1989 Canadian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  57. ↑ 1989 Canadian GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  58. ↑ 1989 French GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  59. ↑ 1989 French GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  60. ↑ 1989 British GP – Pre-Qualifying. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  61. ↑ 1989 British GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  62. ↑ 1989 German GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  63. ↑ Germany 1989. statsf1.com. [dostęp 2021-07-03]. (fr.).
  64. ↑ 1989 Hungarian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  65. ↑ Hungary 1989. statsf1.com. [dostęp 2021-07-03]. (fr.).
  66. ↑ 1989 Belgian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  67. ↑ 1989 Italian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  68. ↑ 1989 Portuguese GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  69. ↑ 1989 Spanish GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  70. ↑ 1989 Japanese GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  71. ↑ 1989 Australian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  72. ↑ 1989 – Constructors' Championship. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  73. ↑ 1989. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  74. ↑ The stillborn Rial Racing ARC3. unracedf1.com, 2019-04-20. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  75. ↑ Rial – Sponsor. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  76. ↑ March – Team. chicanef1.com. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rial_Racing&oldid=66989294”