Richard Freitag

niemiecki skoczek narciarski

Richard Freitag (ur. 14 sierpnia 1991 w Erlabrunn) – niemiecki skoczek narciarski. Drużynowy srebrny medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy medalista mistrzostw świata: złoty z 2015 i brązowy z 2013 w drużynie mieszanej oraz złoty z 2019 i srebrny z 2013 w zespole męskim. Indywidualny brązowy medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2018, drużynowy srebrny medalista z 2012 i 2016. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2017/2018. Medalista mistrzostw kraju.

Richard Freitag
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1991
Erlabrunn

Klub

SG Nickelhütte-Aue

Debiut w PŚ

29 grudnia 2009 w Oberstdorfie (46. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

3 stycznia 2010 w Innsbrucku (30. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

3 grudnia 2011 w Lillehammer (2. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

11 grudnia 2011 w Harrachovie

Rekord życiowy

243,0 m na Letalnicy w Planicy (24 marca 2018)[1][2]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
srebro Pjongczang 2018 duża druż.
Mistrzostwa świata
złoto Falun 2015 norm. druż. miesz.
złoto Seefeld in Tirol 2019 duża druż.
srebro Val di Fiemme 2013 duża druż.
brąz Val di Fiemme 2013 norm. druż. miesz.
Mistrzostwa świata w lotach
srebro Vikersund 2012 drużynowo
srebro Tauplitz 2016 drużynowo
brąz Oberstdorf 2018 indywidualnie
Mistrzostwa świata juniorów
srebro Otepää 2011 drużynowo
Puchar Świata w skokach narciarskich
2. miejsce
2017/2018
Inne
złoto Skok Roku
2012[3]
Strona internetowa

Jest synem Holgera Freitaga, skoczka narciarskiego w latach 80. reprezentującego NRD. Swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata odniósł w tym samym miejscu – Harrachovie – w którym jedyne w karierze zwycięstwo odniósł jego ojciec[4]. Skoki narciarskie uprawia również młodsza siostra Richarda, Selina Freitag[5].

Przebieg kariery edytuj

Lata 2007-2009 edytuj

1 września 2007 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Oberwiesenthal zajął 27. miejsce[6]. W styczniu 2009 dwukrotnie zwyciężył w zawodach FIS Cup rozgrywanych w Harrachovie. Tydzień później – 17 stycznia – po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W zawodach na skoczni w Bischofshofen zajął 10. miejsce. W kolejnych zawodach sezonu 2008/2009 jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce[7].

Sezon 2009/2010 edytuj

W lipcu 2009, reprezentując Saksonię, zdobył brązowy medal mistrzostw Niemiec w zawodach drużynowych[8]. 3 października 2009 w Klingenthal zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix, zajmując 39. pozycję. 12 grudnia 2009 w Vikersund zajął trzecie miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego, po raz pierwszy stając na podium zawodów tej rangi. 29 grudnia zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 46. miejsce w konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. 3 stycznia 2010 podczas zawodów w Innsbrucku zdobył swój pierwszy punkt do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, zajmując 30. miejsce. Był to jego jedyny punkt PŚ w sezonie. 6 marca w Oslo zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010 w Planicy. Zajął w nich 28. miejsce indywidualnie oraz 7. w drużynie[9].

Sezon 2010/2011 edytuj

8 grudnia 2010 zajął 3. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Rovaniemi, a trzy dni później był drugi w Vikersund. Od połowy grudnia rozpoczął starty w Pucharze Świata. Pierwsze w sezonie punkty zdobył w Engelbergu, zajmując 22. miejsce, a 29 grudnia w Oberstdorfie był 13. W kolejnych konkursach również zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W styczniu 2011 wystartował w mistrzostwach świata juniorów w Otepää. Indywidualnie zajął 9. miejsce, natomiast w drużynie zdobył srebrny medal. W marcu wystąpił na seniorskich Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011, na których zajął 15. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni dużej oraz 4. w konkursie drużynowym[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2010/2011 zajął 38. miejsce z 105 punktami[11].

Sezon 2011/2012 edytuj

W większości konkursów Letniego Grand Prix 2011 Freitag zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. W sierpniu stanął na podium zawodów w Hinterzarten (3. miejsce) i Courchevel (2. miejsce)[12]. Na Mistrzostwach Niemiec 2011 zdobył srebrny medal indywidualnie[13].

W otwierających sezon 2011/2012 Pucharu Świata zawodach w Ruce zajął 9. miejsce. Kolejny konkurs, 3 grudnia 2011 w Lillehammer, ukończył na drugiej pozycji, tym samym po raz pierwszy w karierze zajmując miejsce na podium PŚ[12]. 11 grudnia odniósł swoje pierwsze zwycięstwo: na skoczni w Harrachovie wyprzedził Austriaka Thomasa Morgensterna i swojego rodaka Severina Freunda[14]. Przez cały sezon regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. Po raz kolejny na podium stanął w Zakopanem, dwukrotnie: 20 i 21 stycznia 2012 zajmując drugie miejsce.

W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 w Vikersund. Indywidualnie zajął 9. miejsce[12], zaś w zawodach drużynowych reprezentacja Niemiec, w której obok Freitaga wystartowali również Andreas Wank, Maximilian Mechler i Severin Freund, zdobyła srebrny medal. Sam Freitag dwukrotnie poprawiał w nich swój rekord życiowy, w drugiej serii ustanawiając skokiem na 230 metrów nowy rekord Niemiec[15]. 8 marca 2012 w Trondheim po raz czwarty w sezonie zajął 2. miejsce w zawodach Pucharu Świata[12]. Sezon zakończył na 6. miejscu klasyfikacji generalnej z 1031 punktami[11].

Sezon 2012/2013 edytuj

W Letnim Grand Prix 2012 trzykrotnie zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc na 5. miejscu[16]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 indywidualnie zdobył brązowy medal[17].

W pierwszej części sezonu 2012/2013 Freitag zajmował z reguły miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Lepsze wyniki osiągnął w zawodach na skoczni w Krasnej Polanie, rozgrywanych 7 i 8 grudnia 2012 jako próba przed igrzyskami w Soczi, w pierwszym konkursie zajmując 6., a w drugim 2. miejsce. Po raz kolejny na podium stanął 9 stycznia 2013 w Wiśle, ponownie kończąc zawody na drugiej pozycji. 16 lutego na mamuciej skoczni Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie po raz drugi w karierze wygrał zawody Pucharu Świata[16].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. Indywidualnie zajął 6. miejsce zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zdobył natomiast dwa medale w zawodach drużynowych: brązowy w konkursie mieszanym na skoczni normalnej oraz srebrny w drużynie męskiej na skoczni dużej. 10 marca w Lahti po raz kolejny zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Pięć dni później był drugi w Trondheim[16]. Cały sezon zakończył na 8. miejscu klasyfikacji generalnej z 736 punktami[11].

Sezon 2013/2014 edytuj

Zwyciężył w pierwszym konkursie Letniego Grand Prix 2013, rozgrywanym w Hinterzarten. Miejsca w najlepszej dziesiątce zajął jeszcze w dwóch innych[18].

Z powodu kontuzji stopy[19] nie startował w początkowych konkursach sezonu 2013/2014 Pucharu Świata. W pierwszym występie po powrocie, 7 grudnia w Lillehammer zajął 3. miejsce. Na tej samej pozycji ukończył również zawody w Zakopanem 19 stycznia 2014. W międzyczasie osiągał gorsze wyniki, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 9. miejscu. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 indywidualnie zajął 20. lokatę na skoczni normalnej i 21. na dużej, a w konkursie drużynowym nie wystąpił. W większości konkursów Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach nie zdobywał punktów[18]. Sezon zakończył na 24. pozycji w klasyfikacji generalnej z 313 punktami[11].

Sezon 2014/2015 edytuj

W ramach Letniego Grand Prix 2014 zajął 1. miejsce w konkursie w Klingenthal. Poza tym jeszcze dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce[20]. Zwyciężył w indywidualnym konkursie Mistrzostw Niemiec 2014[21].

Po słabszym początku sezonu 2014/2015 Pucharu Świata zwyciężył w konkursie w Engelbergu 20 grudnia 2014. Kolejną wygraną odniósł w Innsbrucku w ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni[20]. Cały turniej ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej[11]. Po jego zakończeniu osiągał gorsze wyniki w Pucharze Świata – najwyżej klasyfikowany był na 8. pozycji, najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce[20].

Wystartował w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 7. miejsce na skoczni normalnej i 15. na skoczni dużej, w drużynie męskiej był 5., zaś w konkursie drużyn mieszanych zdobył, wraz z Cariną Vogt, Kathariną Althaus i Severinem Freundem, złoty medal[20]. W klasyfikacji generalnej sezon Pucharu Świata zakończył na 12. pozycji z 622 punktami[11].

Sezon 2015/2016 edytuj

W pięciu startach w Letnim Grand Prix 2015 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu. W Pucharze Świata 2015/2016 zajmował głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Ani razu nie stanął na podium indywidualnie, w najlepszych występach, w listopadzie 2015 w Klingenthal i w grudniu w Engelbergu, zajmując 4. lokatę[22]. Sezon zakończył na 9. pozycji w klasyfikacji generalnej z 680 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął 8. miejsce, a w konkursie drużynowym zdobył srebrny medal[22].

Sezon 2016/2017 edytuj

W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu[23]. Na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył brązowy medal indywidualnie i srebrny w drużynie[24][25]. W Pucharze Świata 2016/2017 raz zajął miejsce na podium – 22 stycznia 2017 był trzeci w Zakopanem. Najczęściej zawody kończył w drugiej dziesiątce[23]. W klasyfikacji generalnej na koniec sezonu znalazł się na 13. miejscu z 507 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie był 9. na skoczni normalnej i 19. na dużej, a w drużynie zawody zakończył na 4. pozycji[23].

Sezon 2017/2018 edytuj

Sezon 2017/2018 Pucharu Świata rozpoczął od 4. miejsca w Wiśle. Pomiędzy 2 grudnia 2017 a 1 stycznia 2018 siedem razy z rzędu stanął na podium cyklu: zajął 1. i 2. miejsce w Niżnym Tagile, zwyciężył w Titisee-Neustadt, był 2. i 1. w Engelbergu, a następnie, w ramach 66. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 2. miejsce w Oberstorfie i Garmisch-Partenkirchen[26]. Podczas trzecich zawodów turnieju, rozgrywanych w Innsbrucku, upadł w pierwszej serii konkursowej, w efekcie doznając stłuczenia biodra. Z tego powodu nie wystąpił w kolejnych zawodach Pucharu Świata[27]. Powrócił do startów na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2018, zdobywając brązowy medal w zawodach indywidualnych. W konkursie drużynowym zajął 4. miejsce[26].

3 lutego 2018 zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Willingen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 9. pozycję zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zaś w zawodach drużynowych zdobył srebrny medal. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce, ale nie stanął na podium indywidualnie, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 5. miejscu[26]. Sezon zakończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej, zdobywając 1070 punktów, o 373 mniej od zwycięzcy cyklu – Kamila Stocha[11].

Sezon 2018/2019 edytuj

W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował najczęściej miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany indywidualnie był na 4. lokacie, 17 lutego 2019 w Willingen[28]. Cały sezon zakończył na 21. miejscu w klasyfikacji generalnej z 331 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, gdzie indywidualnie zajął 9. pozycję na skoczni dużej oraz 5. na normalnej, zaś w drużynowym konkursie męskim zdobył, wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe oraz Markusem Eisenbichlerem, złoty medal[28].

Sezon 2019/2020 edytuj

W ramach Letniego Grand Prix 2019 raz stanął na podium zawodów indywidualnych – zajął 3. miejsce w lipcowym konkursie w Hinterzarten[29]. Na Mistrzostwach Niemiec 2019 zdobył brązowy medal indywidualnie[30].

W Pucharze Świata 2019/2020 punkty zdobył jedynie w pierwszych czterech konkursach; najwyżej sklasyfikowany był na 15. miejscu, 30 listopada 2019 w Ruce[29]. Po odpadnięciu w kwalifikacjach do zawodów w Oberstdorfie w ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni został wycofany ze startów w cyklu[31]. W dalszej części sezonu okazjonalnie startował w zawodach międzynarodowych w ramach Pucharu Świata i Pucharu Kontynentalnego. W tym drugim cyklu najwyżej znalazł się na 12. miejscu, w lutym 2020 w Renie[29].

Sezon 2020/2021 edytuj

W Pucharze Świata 2020/2021 wystąpił tylko w ramach niemieckich zawodów 69. Turnieju Czterech Skoczni. Jedyne punkty zdobył w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był 27. W trakcie sezonu startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Najwyżej klasyfikowany w zawodach tego cyklu był na 6. miejscu, w rozgrywanym w grudniu 2020 konkursie w Ruce. W styczniu 2021 zwyciężył w zawodach FIS Cup w Szczyrku[32].

Sezon 2021/2022 edytuj

W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata wystąpił dwukrotnie. W obu konkursach w Titisee-Neustadt, rozegranych 22 i 23 stycznia 2022, zajął 21. pozycję. W oficjalnych zawodach międzynarodowych organizowanych przez FIS po raz ostatni wystąpił 13 lutego 2022, zajmując 25. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Brotterode[33]. W marcu 2022 ogłosił zakończenie kariery sportowej[34].

Igrzyska olimpijskie edytuj

Indywidualnie edytuj

2014   Soczi/Krasnaja Polana 20. miejsce (K-95), 21. miejsce (K-125)
2018   Pjongczang 9. miejsce (K-98), 9. miejsce (K-125)

Drużynowo edytuj

2018   Pjongczang srebrny medal[a]

Starty R. Freitaga na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
20. 9 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 100,5 m 97,5 m 243,7 pkt 34,3 pkt Kamil Stoch
21. 15 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 122,5 m 126,5 m 242,1 pkt 36,6 pkt Kamil Stoch
9. 10 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 106,0 m 102,5 m 240,0 pkt 19,3 pkt Andreas Wellinger
9. 17 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 130,0 m 127,5 m 260,0 pkt 25,7 pkt Kamil Stoch
2.  19 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 druż.[a] 134,5 m 134,5 m 1075,7 pkt (270,3 pkt) 22,8 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata edytuj

Indywidualnie edytuj

2011   Oslo 15. miejsce (K-120)
2013   Val di Fiemme/Predazzo 6. miejsce (K-95), 6. miejsce (K-120)
2015   Falun 7. miejsce (K-90), 15. miejsce (K-120)
2017   Lahti 9. miejsce (K-90), 19. miejsce (K-116)
2019   Seefeld in Tirol/Innsbruck 9. miejsce (K-120), 5. miejsce (K-99)

Drużynowo edytuj

2011   Oslo 4. miejsce (K-120)[b]
2013   Val di Fiemme/Predazzo brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[c], srebrny medal (K-120)[d]
2015   Falun złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[e], 5. miejsce (K-120)[f]
2017   Lahti 4. miejsce (K-116)[g]
2019   Seefeld in Tirol/Innsbruck złoty medal (K-120)[h]

Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
15. 3 marca 2011   Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 indywid. 129,5 m 123,5 m 244,7 pkt 30,8 pkt Gregor Schlierenzauer
4. 5 marca 2011   Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 druż.[b] 132,0 m 451,9 pkt (128,0 pkt) 48,1 pkt Austria
6. 23 lutego 2013   Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 HS-106 indywid. 103,5 m 97,5 m 239,1 pkt 13,5 pkt Anders Bardal
3.  24 lutego 2013   Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 HS-106 druż. mix[c] 102,5 m 97,0 m 984,9 pkt (256,3 pkt) 26,1 pkt Japonia
6. 28 lutego 2013   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 indywid. 129,0 m 128,5 m 280,4 pkt 15,4 pkt Kamil Stoch
2.  2 marca 2013   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 druż.[d] 130,0 m 129,5 m 1121,8 pkt (288,2 pkt) 14,1 pkt Austria
7. 21 lutego 2015   Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 91,5 m 90,5 m 233,7 pkt 19,0 pkt Rune Velta
1.  22 lutego 2015   Falun Lugnet K-90 HS-100 druż. mix.[e] 93,5 m 92,0 m 917,9 pkt (230,7 pkt)
15. 26 lutego 2015   Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. 124,0 m 120,5 m 219,0 pkt 49,7 pkt Severin Freund
5. 28 lutego 2015   Falun Lugnet K-120 HS-134 druż.[f] 121,5 m 125,5 m 809,2 pkt (207,2 pkt) 63,4 pkt Norwegia
9. 25 lutego 2017   Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 94,5 m 96,0 m 250,4 pkt 20,4 pkt Stefan Kraft
19. 2 marca 2017   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 121,0 m 115,5 m 235,7 pkt 43,6 pkt Stefan Kraft
4. 4 marca 2017   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[g] 128,5 m 124,0 m 1052,9 pkt (271,5 pkt) 51,3 pkt Polska
9. 23 lutego 2019   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 125,5 m 129,5 m 248,7 pkt 30,7 pkt Markus Eisenbichler
1.  24 lutego 2019   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[h] 121,0 m 120,0 m 987,5 pkt (228,2 pkt)
5. 1 marca 2019   Seefeld in Tirol Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 indywid. 93,5 m 103,5 m 211,3 pkt 7,0 pkt Dawid Kubacki

Mistrzostwa świata w lotach edytuj

Indywidualnie edytuj

2010   Planica 28. miejsce
2012   Vikersund 9. miejsce
2016   Tauplitz 8. miejsce
2018   Oberstdorf brązowy medal

Drużynowo edytuj

2010   Planica 7. miejsce[i]
2012   Vikersund srebrny medal[j]
2016   Tauplitz srebrny medal[k]
2018   Oberstdorf 4. miejsce[l]

Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
28. 19–20 marca 2010   Planica Letalnica K-185 HS-215 indywid. 181,5 m 198,5 m 170,0 m 193,5 m 685,7 pkt 250,1 pkt Simon Ammann
7. 21 marca 2010   Planica Letalnica K-185 HS-215 druż.[i] 164,5 m 156,5 m 1332,9 pkt (280,0 pkt) 308,5 pkt Austria
9. 24–25 lutego 2012   Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 indywid. 210,0 m 212,0 m [m] [m] 356,3 pkt 52,4 pkt Robert Kranjec
2.  26 lutego 2012   Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 druż.[j] 223,5 m 230,0 m 1625,2 pkt (452,2 pkt) 23,2 pkt Austria
8. 15–16 stycznia 2016   Tauplitz Kulm K-200 HS-225 indywid. 211,5 m 186,0 m 231,0 m [m] 542,8 pkt 97,3 pkt Peter Prevc
2.  17 stycznia 2016   Tauplitz Kulm K-200 HS-225 druż.[k] 213,5 m 207,0 m 1357,3 pkt (355,3 pkt) 110,4 pkt Norwegia
3.  19–20 stycznia 2018   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 228,0 m 225,0 m 190,5 m [m] 627,6 pkt 24,3 pkt Daniel-André Tande
4. 21 stycznia 2018   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 druż.[l] 221,5 m 216,5 m 1581,2 pkt (436,3 pkt) 80,8 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Indywidualnie edytuj

2011   Otepää 9. miejsce

Drużynowo edytuj

2011   Otepää srebrny medal[n]

Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
9. 28 stycznia 2011   Otepää Tehvandi K-90 HS-100 indywid. 89,0 m 92,0 m 228,5 pkt 26,5 pkt Władimir Zografski
2.  30 stycznia 2011   Otepää Tehvandi K-90 HS-100 druż.[n] 95,5 m 90,0 m 913,0 pkt (237,5 pkt) 7,5 pkt Austria

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[35]
2009/2010 90.
2010/2011 38.
2011/2012 6.
2012/2013 8.
2013/2014 24.
2014/2015 12.
2015/2016 9.
2016/2017 13.
2017/2018 2.
2018/2019 21.
2019/2020 44.
2020/2021 69.
2021/2022 59.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 11 grudnia 2011   Harrachov Čerťák K-125 HS-142 129,0 m 137,5 m 292,4 pkt
2. 16 lutego 2013   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 209,0 m 206,5 m 409,8 pkt * FTT 2013, Loty 2012/2013
3. 10 marca 2013   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 126,0 m 128,5 m 274,2 pkt
4. 20 grudnia 2014   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 128,5 m 135,5 m 277,7 pkt
5. 4 stycznia 2015   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 133,5 m 132,0 m 278,5 pkt * TCS 2014/2015
6. 2 grudnia 2017   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,0 m 137,0 m 267,5 pkt
7. 10 grudnia 2017   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 145,0 m 128,4 pkt
8. 17 grudnia 2017   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 137,5 m 135,0 m 286,4 pkt

Miejsca na podium edytuj

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
2009/2010
2010/2011
2011/2012 1 4 5
2012/2013 2 3 5
2013/2014 2 2
2014/2015 2 2
2015/2016
2016/2017 1 1
2017/2018 3 5 8
2018/2019
2019/2020
2020/2021
2021/2022
Suma 8 12 3 23

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 3 grudnia 2011   Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 HS-100 95,5 m 103,5 m 273,3 pkt 2. 6,0 pkt Andreas Kofler
2. 11 grudnia 2011   Harrachov Čerťák K-125 HS-142 129,0 m 137,5 m 292,4 pkt 1.
3. 20 stycznia 2012   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 126,5 m 126,5 m 251,2 pkt 2. 6,7 pkt Kamil Stoch
4. 21 stycznia 2012   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 131,0 m 131,0 m 296,8 pkt 2. 3,5 pkt Gregor Schlierenzauer
5. 8 marca 2012   Trondheim Granåsen K-123 HS-140 140,5 m 133,0 m 287,9 pkt 2. 7,2 pkt Daiki Itō
6. 9 grudnia 2012   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 100,0 m 102,5 m 261,7 pkt 2. 9,6 pkt Andreas Kofler
7. 9 stycznia 2013   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 131,0 m 126,5 m 261,7 pkt 2. 12,2 pkt Anders Bardal
8. 16 lutego 2013   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 209,0 m 206,5 m 409,8 pkt 1.
9. 10 marca 2013   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 126,0 m 128,5 m 274,2 pkt 1.
10. 15 marca 2013   Trondheim Granåsen K-124 HS-140 132,0 m 136,0 m 278,7 pkt 2. 1,7 pkt Kamil Stoch
11. 7 grudnia 2013   Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 HS-100 94,5 m 101,0 m 280,3 pkt 3. 8,2 pkt Gregor Schlierenzauer
12. 19 stycznia 2014   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 129,0 m 122,1 pkt 3. 4,9 pkt Anders Bardal
13. 20 grudnia 2014   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 128,5 m 135,5 m 277,7 pkt 1.
14. 4 stycznia 2015   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 133,5 m 132,0 m 278,5 pkt 1.
15. 22 stycznia 2017   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 132,5 m 131,0 m 284,2 pkt 3. 3,6 pkt Kamil Stoch
16. 2 grudnia 2017   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,0 m 137,0 m 267,5 pkt 1.
17. 3 grudnia 2017   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 131,0 m 138,0 m 270,9 pkt 2. 4,8 pkt Andreas Wellinger
18. 10 grudnia 2017   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 145,0 m 128,4 pkt 1.
19. 16 grudnia 2017   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 124,5 m 129,5 m 253,5 pkt 2. 0,1 pkt Anders Fannemel
20. 17 grudnia 2017   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 137,5 m 135,0 m 286,4 pkt 1.
21. 30 grudnia 2017   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 128,5 m 127,0 m 275,5 pkt 2. 4,2 pkt Kamil Stoch
22. 1 stycznia 2018   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-120 HS-137 132,0 m 137,0 m 275,8 pkt 2. 7,6 pkt Kamil Stoch
23. 3 lutego 2018   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 149,5 m 141,5 m 260,5 pkt 2. 0,8 pkt Daniel-André Tande

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata edytuj

Źródło[36]
Sezon 2009/2010
                                              punkty
- - - - - - 46 40 30 42 - - - - - - - - - - - - q 1
Sezon 2010/2011
                                                    punkty
- - - - 38 22 21 13 26 19 28 - - 24 q - - - - 17 24 - - 14 q - 105
Sezon 2011/2012
                                                    punkty
9 2 5 6 1 17 6 10 25 12 10 33 10 2 2 8 6 9 4 7 18 13 2 6 8 5 1031
Sezon 2012/2013
                                                      punkty
11 12 21 6 2 19 8 15 25 11 12 2 4 - - 18 20 - - 32 1 1 28 2 39 40 20 736
Sezon 2013/2014
                                                        punkty
- - 3 16 9 11 - - 33 9 11 29 q - 19 3 - - 16 21 40 34 32 26 35 34 14 21 313
Sezon 2014/2015
                                                              punkty
10 16 19 46 40 - - 1 5 15 9 1 6 11 9 13 25 12 17 15 36 8 - - 16 33 14 40 16 13 23 622
Sezon 2015/2016
                                                          punkty
4 16 6 11 42 4 7 9 6 10 11 29 6 30 5 20 12 15 17 12 29 9 25 6 9 19 13 20 11 680
Sezon 2016/2017
                                                    punkty
15 16 15 24 23 8 7 14 15 28 6 12 6 3 23 10 11 11 40 11 q 14 8 30 25 16 507
Sezon 2017/2018
                                            punkty
4 6 1 2 1 2 1 2 2 30 - - 10 2 28 15 8 5 5 8 6 6 1070
Sezon 2018/2019
                                                        punkty
22 21 14 40 31 32 - 16 24 8 27 17 16 25 - - 22 20 q 19 6 4 - - 7 13 15 24 331
Sezon 2019/2020
                                                      punkty
24 15 18 30 40 41 61 q - - - - - - - 48 47 q 31 - - - - - - - - 37
Sezon 2020/2021
                                                  punkty
- - - - - - - 41 27 - - - - - - - - - - - - - - - - 4
Sezon 2021/2022
                                                        punkty
- - - - - - - - - - - - - - - 21 21 - - - - - - - - - - - 20
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata edytuj

Sezon
2010/2011
         
- - 3 4 -
Sezon
2011/2012
           
4 4 3 4 2 3
Sezon
2012/2013
             
4 1 4 3 4 1 6
Sezon
2013/2014
         
- - 2 - 4
Sezon
2014/2015
         
1 1 2 2 6
Sezon
2015/2016
           
1 1 4 4 2 5
Sezon
2016/2017
           
2 1 3 2 5 2
Sezon
2017/2018
               
4 2 3 2 1 4 4 2
Sezon
2018/2019
             
2 - 2 2 - 2 2
Sezon
2019/2020
         
5 6 - - -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

 
Freitag w 2009.

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[35]
2009/2010 38.
2010/2011 17.
2011/2012 10.
2012/2013 11.
2013/2014 24.
2014/2015 6.
2015/2016 9.
2016/2017 11.
2017/2018 27.
2018/2019 14.
2020/2021 45.

Raw Air edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[35]
2017 15.
2018 7.
2019 32.

Willingen Five edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
2018 11. [37]
2019 9. [38]
2020 31. [39]

Planica 7 edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
2018 5. [40]
2019 18. [41]

Puchar Świata w lotach edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[35]
2010/2011 52.
2011/2012 11.
2012/2013 13.
2014/2015 19.
2015/2016 13.
2016/2017 17.
2017/2018 7.
2018/2019 21.

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[42]
2011 7.
2012 19.
2013 12.
2014 7.
2015 20.
2016 27.
2017 60.
2018 40.
2019 22.
2021 77.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 28 lipca 2013   Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 105,5 m 108,0 m 246,9 pkt
2. 4 października 2014   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 131,0 m 133,0 m 256,4 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 7 sierpnia 2011   Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 106,0 m 104,0 m 253,9 pkt 3. 15,0 pkt Thomas Morgenstern
2. 12 sierpnia 2011   Courchevel Tremplin du Praz K-120 HS-132 129,0 m 131,0 m 280,6 pkt 2. 3,2 pkt Thomas Morgenstern
3. 28 lipca 2013   Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 105,5 m 108,0 m 246,9 pkt 1.
4. 4 października 2014   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 131,0 m 133,0 m 256,4 pkt 1.
5. 27 lipca 2019   Hinterzarten Rothaus-Schanze K-95 HS-108 103,5 m 97,5 m 248,7 pkt 3. 5,2 pkt Karl Geiger

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP edytuj

Źródło[36]
2009
                  punkty
q - - - - - - - 39 0
2010
                  punkty
- - - 39 34 - - q q 0
2011
                      punkty
8 9 6 3 2 11 - - - 31 41 265
2012
                  punkty
5 37 10 - - - - 21 7 117
2013
                      punkty
1 8 16 4 - - - - - - 14 215
2014
                  punkty
15 4 - - - - - 4 1 216
2015
                      punkty
11 7 5 12 - - - - - - 17 141
2016
                    punkty
21 14 21 23 44 32 - - 9 21 85
2017
                  punkty
42 16 - - - - - - 30 16
2018
                  punkty
18 14 - 23 - - - - 25 45
2019
                punkty
29 3 21 25 - - 25 15 100
2021
                punkty
- - 36 - - - - 24 7
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP edytuj

2011    
2 4
2012      
3 - 3
2013      
3 2 -
2014  
5
2015    
2 -
2016  
3
2018    
2 -
2019      
- 1 4
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Lotos Poland Tour edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce
2011 5.[43]

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[44]
2008/2009 61.
2009/2010 18.
2010/2011 35.
2019/2020 68.
2020/2021 19.
2021/2022 52.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 12 grudnia 2009   Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 113,5 m 119,0 m 273,0 pkt 3. 1,6 pkt Lukas Müller
2. 6 marca 2010   Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 130,0 m 134,0 m 272,2 pkt 2. 7,5 pkt David Unterberger
3. 8 grudnia 2010   Rovaniemi Ounasvaara K-90 HS-100 92,5 m 93,0 m 239,5 pkt 3. 3,5 pkt Stephan Hocke
4. 11 grudnia 2010   Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 115,5 m 112,5 m 262,9 pkt 2. 4,5 pkt Stephan Hocke

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego edytuj

Źródło[36]
Sezon 2008/2009
                                                                  punkty
- - - - - - - - - - - - - 10 42 - - 29 19 47 53 - - 29 26 36 29 - - 14 12 - - 89
Sezon 2009/2010
                                                    punkty
20 17 5 3 12 13 - - - - - 5 - - - - - - - - - - 2 9 - - 326
Sezon 2010/2011
                                                          punkty
13 3 5 2 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 205
Sezon 2019/2020
                                          punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - 24 24 12 - - 36
Sezon 2020/2021
                                      punkty
6 8 8 - - 29 20 7 15 19 26 12 27 17 13 - - 13 15 282
Sezon 2021/2022
                                                    punkty
- - - - - - - - 15 6 - - 20 30 28 31 25 - - - - - - - - - 77
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
2009 45. [45]
2010 30. [46]
2017 11. [44]
2021 32.

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego edytuj

Źródło[36]
2009
                      punkty
6 25 20 43 37 41 45 - - 25 53 63
2010
                              punkty
19 dq 19 27 9 43 6 26 45 12 14 - - - - 142
2017
                          punkty
- - - - - 11 23 4 6 - - 9 5 196
2021
                        punkty
- - - - 40 25 14 10 24 27 14 16 94
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
2007/2008 272. [47]
2008/2009 14.
2009/2010 106. [48]
2020/2021 16. [47]
2021/2022 40.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cup chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 10 stycznia 2009   Harrachov Čerťák K-90 HS-100 98,0 m 99,0 m 264,5 pkt
2. 11 stycznia 2009   Harrachov Čerťák K-90 HS-100 97,5 m 98,5 m 262,0 pkt
3. 19 stycznia 2021   Szczyrk Skalite K-95 HS-104 102,5 m 103,5 m 252,7 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cup chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 10 stycznia 2009   Harrachov Čerťák K-90 HS-100 98,0 m 99,0 m 264,5 pkt 1.
2. 11 stycznia 2009   Harrachov Čerťák K-90 HS-100 97,5 m 98,5 m 262,0 pkt 1.
3. 19 stycznia 2021   Szczyrk Skalite K-95 HS-104 102,5 m 103,5 m 252,7 pkt 1.

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu edytuj

Źródło[36]
Sezon 2007/2008
                                                  punkty
- - 27 50 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 4
Sezon 2008/2009
                                            punkty
17 15 - - - - - - - 1 1 - - - - - - - - - - - 230
Sezon 2009/2010
                                                    punkty
4 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 50
Sezon 2020/2021
                            punkty
- - - - - - 1 5 - - - - 21 20 166
Sezon 2021/2022
                                              punkty
- - - - - - - - - - - - 26 18 10 dq 6 9 - - - - - 113
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Rekordy skoczni edytuj

Data Miejsce Skocznia Punkt K HS Rekord Uwagi Źr.
2 marca 2003   Klingenthal Kleine Aschbergschanze K-40 40 m [49]
8 marca 2012   Trondheim Granåsen K-123 HS-140 140,5 m , nieaktualny [50]

Uwagi edytuj

  1. a b Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Andreas Wellinger
  2. a b Skład zespołu: Martin Schmitt, Richard Freitag, Severin Freund i Michael Uhrmann
  3. a b Skład zespołu: Ulrike Gräßler, Richard Freitag, Carina Vogt i Severin Freund
  4. a b Skład zespołu: Andreas Wank, Severin Freund, Michael Neumayer i Richard Freitag
  5. a b Skład zespołu: Carina Vogt, Richard Freitag, Katharina Althaus, Severin Freund
  6. a b Skład zespołu: Michael Neumayer, Markus Eisenbichler, Richard Freitag, Severin Freund
  7. a b Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Andreas Wellinger
  8. a b Skład zespołu: Karl Geiger, Richard Freitag, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler
  9. a b Skład zespołu: Michael Neumayer, Richard Freitag, Martin Schmitt i Michael Uhrmann
  10. a b Skład zespołu: Andreas Wank, Richard Freitag, Maximilian Mechler i Severin Freund
  11. a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Richard Freitag, Severin Freund
  12. a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler, Richard Freitag
  13. a b c d Seria konkursowa została odwołana.
  14. a b Skład zespołu: Daniel Wenig, Stephan Leyhe, Marinus Kraus, Richard Freitag

Przypisy edytuj

  1. Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2018-07-01].
  2. Andrzej Mysiak: Sobota w Planicy: Pięć rekordów życiowych, drugi najdalszy skok Stocha. skokinarciarskie.pl, 2018-03-24. [dostęp 2018-07-01].
  3. Andrzej Mysiak: Skok Roku 2012 dla Richarda Freitaga. skokinarciarskie.pl, 2013-01-01. [dostęp 2018-07-01].
  4. Paweł Stawowczyk: Rodzina Freitagów: Historia zatoczyła koło!. skokinarciarskie.pl, 2011-12-12. [dostęp 2013-05-07].
  5. Dominik Formela: PK Pań w Notodden: Selina Freitag najlepsza. skijumping.pl, 2018-12-14. [dostęp 2018-12-15].
  6. FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2008. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  7. FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2009. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  8. Wank i Badenia-Wirtembergia zwyciężają. berkutschi.com, 2009-07-18. [dostęp 2018-07-03].
  9. FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2010. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  10. FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2011. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  11. a b c d e f g h i j FREITAG Richard - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  12. a b c d FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2012. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  13. Anna Szczepankiewicz: Severin Freund z tytułem Mistrza Niemiec. skijumping.pl, 2011-10-08. [dostęp 2018-07-03].
  14. Paweł Guzik: PŚ w Harrachovie: Richard Freitag zwycięża!. skijumping.pl, 2011-12-11. [dostęp 2013-05-07].
  15. Andrzej Mysiak: MŚ Vikersund: Triumf Austriaków, rekord Polski Piotra Żyły!. skokinarciarskie.pl, 2012-02-26. [dostęp 2012-02-28].
  16. a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2013. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  17. Adrian Dworakowski: Mistrzostwa Niemiec: Freund deklasuje rywali. skijumping.pl, 2012-10-05. [dostęp 2018-07-03].
  18. a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  19. Tadeusz Mieczyński: Bez Richarda Freitaga w pierwszej części sezonu. skijumping.pl, 2013-10-09. [dostęp 2018-07-02].
  20. a b c d FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  21. Aleksandra Kruc: Freitag zwycięża w mistrzostwach Niemiec. skokinarciarskie.pl, 2014-09-06. [dostęp 2018-07-03].
  22. a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  23. a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  24. David Siegel niespodziewanym mistrzem Niemiec. berkutschi.com, 2016-10-22. [dostęp 2018-07-03].
  25. Dominik Formela: Bawarczycy górą w Niemczech. skijumping.pl, 2016-10-21. [dostęp 2018-07-03].
  26. a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  27. Dominik Formela, Adam Bucholz: Bez Richarda Freitaga w Bischofshofen [aktualizacja]. skijumping.pl, 2018-01-04. [dostęp 2018-07-03].
  28. a b FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  29. a b c FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-12]. (ang.).
  30. Dominik Formela: Geiger i Seyfarth mistrzami Niemiec. skijumping.pl, 2019-10-18. [dostęp 2020-11-12].
  31. Adam Bucholz: Richard Freitag wycofany z Turnieju Czterech Skoczni. skijumping.pl, 2019-12-30. [dostęp 2020-11-12].
  32. FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-07-25]. (ang.).
  33. FREITAG Richard - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-05-17]. (ang.).
  34. Dominik Formela: Richard Freitag zakończył karierę. skijumping.pl, 2022-03-19. [dostęp 2022-03-19].
  35. a b c d FREITAG Richard - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-02]. (ang.).
  36. a b c d e Adam Kwieciński: FREITAG Richard. [dostęp 2023-12-02].
  37. Season 2017/2018 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2018-02-04. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-25)]. (ang.).
  38. Season 2018/2019 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2019-02-17. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-30)]. (ang.).
  39. Season 2019/2020 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2020-02-08. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-25)]. (ang.).
  40. Season 2017/2018 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2018-03-25. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-26)]. (ang.).
  41. Season 2018/2019 - PLANICA Seven. fis-ski.com, 2019-03-24. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-30)]. (ang.).
  42. FREITAG Richard - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-02]. (ang.).
  43. FIS Grand Prix Ski Jumping - 2011 - Lotos Poland Tour. fis-ski.com, 2011-07-23. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-11)]. (ang.).
  44. a b FREITAG Richard - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-02]. (ang.).
  45. FIS Continental Cup Ski Jumping - Cup Standings 2009. fis-ski.com, 2009-09-13. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-25)]. (ang.).
  46. FIS Continental Cup Ski Jumping - Cup Standings 2010. fis-ski.com, 2010-10-03. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-25)]. (ang.).
  47. a b FREITAG Richard - Athlete Information; FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-02]. (ang.).
  48. FIS Cup 2009/2010 Cupstandings. fis-ski.com, 2010-03-07. [dostęp 2023-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-05)]. (ang.).
  49. Aschberg, Klingenthal. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-07-29]. (niem.).
  50. Granåsen, Trondheim. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-07-29]. (niem.).

Bibliografia edytuj