Wikipedia

Robert Plant

brytyjski muzyk rockowy, wokalista

Robert Anthony Plant (ur. 20 sierpnia 1948 w West Bromwich[1]) – brytyjski wokalista rockowy i autor tekstów, frontman zespołu Led Zeppelin.

Robert Plant
Ilustracja
Robert Plant na występie w Manchesterze, Palace Theatre, 2010
Imię i nazwisko

Robert Anthony Plant

Pseudonim

Rob, Planty

Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1948
West Bromwich, Anglia

Instrumenty

harmonijka ustna, tamburyn, gitara

Typ głosu

tenor

Gatunki

hard rock[1], blues-rock[1], rock albumowy[1], rock and roll[1], rock alternatywny[1], indie rock[1], neo-psychodelia[1]

Zawód

wokalista, autor tekstów

Aktywność

od 1966

Wydawnictwo

Atlantic, Swan Song

Powiązania

Strange Sensations

Współpracownicy
Jimmy Page, John Bonham, John Paul Jones
Zespoły
Band of Joy (1966, 1967–1968, 2010–2011)
Led Zeppelin (1968–1980)
The Honeydrippers (1984)
Page & Plant (1994–1998)
Odznaczenia
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 1. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów metalowych wszech czasów według Hit Parader[2]. Z kolei w 2009 roku został sklasyfikowany na 1. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records[3]. W 2009 został uhonorowany Komandorią Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE)[4].

Życiorys

edytuj

Kariera do 1980

edytuj

Robert Plant przyszedł na świat 20 sierpnia 1948 w West Bromwich, w hrabstwie Staffordshire (Wielka Brytania), a dorastał na przedmieściu Birmingham – Kidderminster. W wieku 13 lat zainteresował się rock and rollem, a jego idolem stał się Elvis Presley. Od 15 roku życia Plant występował z lokalnymi zespołami bluesowymi w roli wokalisty, by wkrótce porzucić dom oraz naukę i zająć się muzyką. Jednym z pierwszych jego zespołów był The Crawling King Snakes, w którym za perkusją siedział jego rówieśnik i późniejszy przyjaciel John „Bonzo” Bonham. Następnie Plant współpracował z grupą Listen, z którą wydał singel. Nagranie przeszło jednak bez echa. Plant i „Bonzo” spotkali się ponownie w zespole The Band of Joy. Mimo odnoszonych sukcesów formacja ta rozpadła się w roku 1968 i Plant został bez pracy. Aby poprawić swoją sytuację finansową, zatrudnił się w ekipie brukującej drogi. Wkrótce jednak rozpoczął występy z Alexisem Kornerem i zespołem Hobbstweedle. Podczas jednego z występów tej grupy, wysoki głos wokalisty zwrócił uwagę gitarzysty Jimmy’ego Page’a, który zaproponował Plantowi udział w swoim nowym projekcie. Ten chętnie przyjął propozycję i dołączył do zespołu Page’a, który przyjął później nazwę Led Zeppelin. W grupie tej występowali ponadto: John Paul Jones i Bonham (rekomendowany przez wokalistę).

Osobny artykuł: Led Zeppelin.

Kariera po rozpadzie Led Zeppelin

edytuj
 
Robert Plant z The Band Of Joy 2011 r.

25 września 1980 roku zmarł John Bonham. Jego odejście stanowiło kres historii Led Zeppelin. Po tym wydarzeniu Robert Plant postanowił zająć się karierą solową, którą rozpoczął od albumu Pictures at Eleven z 1982 (m.in. przebój „Moonlight in Samosa”), później były The Principle of Moments (1983, hit „Big Log”), Shaken ‘N’ Stirred (1985), Now & Zen (1988), Manic Nirvana (1990) i Fate of Nations (1993). Na krążkach tych Plant eksperymentował z muzyką wschodu, muzyką pop, jazzem i bluesem. Nie zabrakło też typowo rockowych brzmień w stylu Led Zeppelin oraz elementów progresywnych. Twórczość Roberta spotkała się z dużym uznaniem na całym świecie i zaowocowała sukcesem komercyjnym.

W 1994 Plant wznowił współpracę z Jimmym Page’em. Duet wydał dwie płyty, po czym w 1999 zawiesił działalność. Rok 2002 przyniósł kolejny longplay wokalisty – Dreamland, zawierający utwory skomponowane przez innych artystów. Wkrótce światło dzienne ujrzała składanka Sixty Six to Timbuktu z największymi hitami i nigdy niepublikowanymi utworami Roberta, w roku 2005 na półkach sklepów muzycznych pojawił się Mighty Rearranger – ciepło przyjęty przez krytykę i fanów, a w 2007 roku album „Raising Sand” z wokalistką bluegrassową Alison Krauss. Album otrzymał sześć nagród Grammy, między innymi dla płyty roku[5].

Do 2011 roku działał w stworzonej przez siebie Band of Joy, grając blues, gospel, folk i country oraz nowe wersje utworów Led Zeppelin. Dla potrzeb nowej grupy nawiązał współpracę m.in. z gitarzystą Buddym Millerem i piosenkarką country Patty Griffin[5].

Dyskografia

edytuj
Osobny artykuł: Dyskografia Led Zeppelin.
Zobacz więcej w artykule Page & Plant, w sekcji Dyskografia.
Albumy studyjne
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
UK
[6] 		USA
[7] 		AUS
[8] 		NZL
[9] 		SWE
[10] 		CHE
[11] 		NOR
[12]
Pictures at Eleven
  • Data: 28 czerwca 1982
  • Wydawca: Swan Song Records
 2 5 6 16 32 – 17
  • USA: platynowa płyta[13]
  • CAN: platynowa płyta[14]
  • UK: srebrna płyta[15]
The Principle of Moments
  • Data: 11 lipca 1983
  • Wydawca: Es Paranza Records
 7 8 10 1 41 – –
  • USA: platynowa płyta[13]
  • UK: złota płyta[15]
Shaken ‘N’ Stirred
  • Data: 20 maja 1985
  • Wydawca: Es Paranza Records
 19 20 28 31 33 – –
  • USA: złota płyta[13]
Now and Zen
  • Data: 29 lutego 1988
  • Wydawca: Es Paranza Records
 10 6 27 7 18 – 12
  • USA: 3x platynowa płyta[13]
  • UK: złota płyta[15]
Manic Nirvana
  • Data: 19 marca 1990
  • Wydawca: Es Paranza Records
 15 12 26 24 – – –
  • USA: złota płyta[13]
  • CAN: platynowa płyta[14]
  • UK: srebrna płyta[15]
Fate of Nations
  • Data: 27 maja 1993[16]
  • Wydawca: Es Paranza Records
 6 34 37 10 19 32 –
  • USA: złota płyta[13]
  • CAN: złota płyta[14]
  • UK: srebrna płyta[15]
Dreamland
(Robert Plant & the Strange Sensation)
  • Data: 16 lipca 2002[17]
  • Wydawca: Mercury Records
 20 40 – – 52 74 26
Mighty Rearranger
(Robert Plant & the Strange Sensation)
  • Data: 10 maja 2005[18]
  • Wydawca: Sanctuary Records
 4 22 51 27 13 47 10
  • UK: srebrna płyta[15]
Band of Joy
  • Data: 14 września 2010
  • Wydawca: Rounder Records
 3 5 18 – 6 – 2
  • UK: złota płyta[15]
Lullaby and... The Ceaseless Roar
(Robert Plant & the Sensational Space Shifters)
  • Data: 8 września 2014[19]
  • Wydawca: Nonesuch Records
 2 10 22 7 6 6 2
  • UK: srebrna płyta[15]
Carry Fire
(Robert Plant & the Sensational Space Shifters)
  • Data: 13 października 2017[20]
  • Wydawca: Nonesuch Records
 3 14 16 7 12 7 9
„–” album nie był notowany.
Współpraca
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
UK
[6] 		USA
[7] 		AUS
[8] 		NZL
[9] 		SWE
[10] 		CHE
[11] 		NOR
[12]
Raising Sand (oraz Alison Krauss)
  • Data: 23 października 2007[21]
  • Wydawca: Rounder Records
 2 2 45 3 33 2 1
  • USA: platynowa płyta[13]
  • CAN: platynowa płyta[14]
  • UK: platynowa płyta[15]
Raising The Roof (oraz Alison Krauss)
  • Data: 19 listopada 2021[22]
  • Wydawca: Rounder Records
Kompilacje
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
UK
[6] 		USA
[7]
Sixty Six to Timbuktu
  • Data: 4 listopada 2003[23]
  • Wydawca: Atlantic
 27 134
  • UK: srebrna płyta[15]
Nine Lives (Box Set)
  • Data: 12 września 2006[24]
  • Wydawca: Es Paranza, Atlantic
 – –
„–” album nie był notowany.
Albumy wideo
Tytuł Dane dot. albumu
Soundstage
(Robert Plant and the Strange Sensation)
  • Data: październik 2006
  • Wydawca: Zoë Records
Live from the Artists Den
(Robert Plant & The Band of Joy)
  • Data: 10 lipca 2012
  • Wydawca: Universal Music Group

Wybrana filmografia

edytuj
Tytuł Rok Rola Uwagi Źródło
In Dreams: The Roy Orbison Story 1999 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Mark Hall [25]
Freddie Mercury Himself 2006 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Rudi Dolezal [26]
Robert Plant: By Myself 2010 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Chris Rodley [27]
Taken by Storm: The Art of Storm Thorgerson and Hipgnosis 2011 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Roddy Bogawa [28]
Genius of Bert Jansch: Folk, Blues & Beyond 2014 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Janet Fraser-Crook [29]

Nagrody i wyróżnienia

edytuj
Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
2007 Best Pop Collaboration With Vocals Gone Gone Gone (Done Moved On) Grammy Laur [30]
2008 Record Of The Year Please Read The Letter Laur
Album Of The Year Raising Sand Laur
Best Pop Collaboration With Vocals Rich Woman Laur
Best Country Collaboration With Vocals Killing The Blues Laur
Best Contemporary Folk/Americana Album Raising Sand Laur

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h Bill Meredith: Robert Plant Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  2. ↑ Hit Parader’s Top 100 Metal Vocalists of All Time. www.hearya.com. [dostęp 2010-06-16]. (ang.).
  3. ↑ The 50 Greatest Metal Front-Men of All Time!. www.roadrunnerrecords.com. [dostęp 2011-12-08]. (ang.).
  4. ↑ Sean Michaels: Led Zeppelin’s Robert Plant awarded CBE. www.theguardian.com. [dostęp 2016-04-08]. (ang.).
  5. ↑ a b Daily Telegraph, Neil McCormick: [Rockowy bóg za kulisami].
  6. ↑ a b c Robert Plant UK Albums Chart. www.officialcharts.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
    Robert Plant & Alison Krauss UK Albums Chart. www.officialcharts.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  7. ↑ a b c Robert Plant Billboard Chart History. www.billboard.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  8. ↑ a b Robert Plant Australian Albums Chart. www.australian-charts.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  9. ↑ a b Robert Plant New Zealand Albums Chart. charts.org.nz. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  10. ↑ a b Robert Plant Swedish Albums Chart. swedishcharts.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  11. ↑ a b Robert Plant Swiss Albums Chart. hitparade.ch. [dostęp 2015-08-06]. (niem.).
  12. ↑ a b Robert Plant Norwegian Albums Chart. norwegiancharts.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  13. ↑ a b c d e f g RIAA: Robert Plant. www.riaa.com. [dostęp 2021-05-13]. (ang.).
  14. ↑ a b c d Music Canada: Robert Plant. musiccanada.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  15. ↑ a b c d e f g h i j BPI: Robert Plant. www.bpi.co.uk. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  16. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Robert Plant Fate of Nations review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-04-20]. (ang.).
  17. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Robert Plant Dreamland review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-04-20]. (ang.).
  18. ↑ Thom Jurek: Robert Plant & the Strange Sensation Mighty Rearranger review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-04-20]. (ang.).
  19. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Robert Plant & the Sensational Space Shifters / Robert Plant lullaby and... The Ceaseless Roar review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-04-20]. (ang.).
  20. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Robert Plant & the Sensational Space Shifters / Robert Plant Carry Fire review. www.allmusic.com. [dostęp 2017-10-13]. (ang.).
  21. ↑ Thom Jurek: Robert Plant / Alison Krauss Raising Sand review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  22. ↑ Robert Plant / Alison Krauss Raising The Roof. www.allmusic.com. [dostęp 2024-04-25]. (ang.).
  23. ↑ Thom Jurek: Robert Plant Sixty Six to Timbuktu review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-04-20]. (ang.).
  24. ↑ Thom Jurek: Robert Plant Nine Lives review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-04-20]. (ang.).
  25. ↑ In Dreams: The Roy Orbison Story (1999). www.imdb.com. [dostęp 2016-03-12]. (ang.).
  26. ↑ Freddie Mercury Himself (2006). www.imdb.com. [dostęp 2016-03-12]. (ang.).
  27. ↑ Robert Plant: By Myself (2010). www.imdb.com. [dostęp 2016-03-12]. (ang.).
  28. ↑ Taken by Storm: The Art of Storm Thorgerson and Hipgnosis (2011). www.imdb.com. [dostęp 2016-03-12]. (ang.).
  29. ↑ Genius of Bert Jansch: Folk, Blues & Beyond (2014). www.imdb.com. [dostęp 2016-03-12]. (ang.).
  30. ↑ Grammy: Robert Plant. www.grammy.com. [dostęp 2015-08-09]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Robert_Plant&oldid=73615629”