Roman Bugaj (ur. 21 grudnia 1922 w Warszawie, zm. 22 maja 2009 tamże) – polski chemik, docent doktor habilitowany nauk humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego, wiceprezes Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego.

Roman Bugaj
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1922
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 maja 2009
Warszawa

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1964
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1974
Uniwersytet Warszawski

Grób Romana Bugaja na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Jego rodzicami byli Franciszek i Walentyna Bugaj (z domu Ratajczak). Ukończył gimnazjum Ludwika Lorentza w Warszawie. W czasie niemieckiej okupacji uczęszczał do Technikum Chemicznego, które ukończył w 1944. Podczas powstania warszawskiego mieszkał na Grochowie. Po wkroczeniu I Armii Wojska Polskiego, został wcielony do służby wojskowej, gdzie od 7 grudnia 1944, do 3 grudnia 1945 brał udział w walkach nad Nysą i Szprewą oraz w Sudetach, uzyskując stopień podporucznika[1]. W 1947 rozpoczął studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1964 obronił napisaną pod kierunkiem Stanisława Herbsta pracę doktorską Michał Sędziwój (1566–1636). Życie i pisma. Habilitację uzyskał w 1974 broniąc rozprawy Nauki tajemne w Polsce w dobie Odrodzenia[2]. Pracował na Wydziale Chemii UW oraz jako nauczyciel chemii. Swoje prace publikował w książkach oraz mniejszych formach wydawniczych. Jego badania koncentrowały się głównie wokół zagadnień związanych z chemią, historią alchemii i chemii oraz psychotroniką[3]. Należał do rady redakcyjnej nieistniejącego już miesięcznika Trzecie Oko, biuletynu Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego. W PTP Roman Bugaj pełnił funkcję wiceprezesa[4].

Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Publikacje

edytuj
  • Prace balneologiczne lekarzy polskich wieku odrodzenia. „Studia i Materiały z Dziejów Nauki Polskiej”. T. 4, s. 79–109, 1956. 
  • W Poszukiwaniu Kamienia Filozoficznego. O Michale Sędziwoju najsłynniejszym alchemiku polskim. Warszawa: 1957.
  • Michał Sędziwój (1566–1636), życie i pisma. Wrocław: 1968.
  • Traktat o kamieniu filozoficznym. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971.
  • Nauki tajemne w Polsce w dobie odrodzenia. Wrocław: Wydawnictwo Ossolińskich, 1976.
  • Czarnoksięstwo i demonologia. 1976.
  • Koncepcje elementów ognia i powietrza u Arystotelesa i ich rola w procesach spalania i oddychania. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”. 25 (1), s. 89–103, 1980. 
  • Chemia i alchemia w Polsce w dobie odrodzenia. „Studia i Materiały z Dziejów Nauki Polskiej”. 25, s. 23–38, 1981. 
  • Problem świadomości a eksterioryzacja. „Trzecie Oko. Biuletyn Psychotronika”. Nr 8, s. 30–32, 1985. 
  • Problem świadomości a eksterioryzacja. „Trzecie Oko. Biuletyn Psychotronika”. Nr 9, s. 7–18, 1985. 
  • Saletra Filozofów a odkrycie tlenu. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”. 31 (3/4), s. 749–780, 1986. 
  • Nauki tajemne w dawnej Polsce – MISTRZ TWARDOWSKI. Wrocław: Wydawnictwo Ossolińskich, 1986. ISBN 83-04-01659-1.
  • Eksterioryzacja. 1990.
  • Hermetyzm. Wrocław: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1991.
  • Renesansowy poemat o soli kamiennej: Adam Schröter „Salinarium Vieliciensium descriptio”. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”. 44 (2), s. 61–94, 1999. 
  • Palingeneza – rozprawa o homunkulusach i nieśmiertelności. Wydawnictwo Arcanus, 2010. ISBN 978-83-88079-25-2.

Przypisy

edytuj
  1. Zamecki 2010 ↓, s. 188.
  2. Zamecki 2010 ↓, s. 189.
  3. Zamecki 2010 ↓, s. 190.
  4. Trzecie Oko”. Nr 12, 1984. 

Bibliografia

edytuj