Roy Emerson
Roy Stanley Emerson (ur. 3 listopada 1936 w Blackbutt) – australijski tenisista, zwycięzca dwudziestu ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej i podwójnej, ośmiokrotny zdobywca Pucharu Davisa.
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
3 listopada 1936 |
Wzrost |
183 cm |
Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend |
Status profesjonalny |
1968 |
Zakończenie kariery |
1983 |
Gra pojedyncza | |
Najwyżej w rankingu |
1 (1964) |
Australian Open |
W (1961, 1963–1967) |
Roland Garros |
W (1963, 1967) |
Wimbledon |
W (1964, 1965) |
US Open |
W (1961, 1964) |
Gra podwójna | |
Australian Open |
W (1962, 1966, 1969) |
Roland Garros |
W (1960–1965) |
Wimbledon |
W (1959, 1961, 1971) |
US Open |
W (1959, 1960, 1965–1966) |
Kariera tenisowa
edytujEmerson urodził się w rodzinie farmera i w gospodarstwie ojca spędził dzieciństwo. Później rodzina przeniosła się do Brisbane, gdzie Emerson uczęszczał do szkoły średniej (Brisbane Grammar School, potem do szkoły w Ipswich). Tam także podjął treningi tenisowe.
Pierwsze znaczące osiągnięcie Emersona to mistrzostwo Wimbledonu 1959 w grze podwójnej, w parze z leworęcznym rodakiem Nealem Fraserem. W tym samym roku po raz pierwszy znalazł się w czołowej dziesiątce światowej, gdzie figurował nieprzerwanie przez kolejne dziewięć lat. Pierwszy tytuł wielkoszlemowy w grze pojedynczej zdobył w 1961, pokonując w finale mistrzostw Australii Roda Lavera. Z tym samym rywalem spotkał się w finale mistrzostw USA kilka miesięcy później i ponownie wygrał, tym razem w trzech setach. W sezonie 1962 Laver pozostawał jednak poza zasięgiem swoich rywali w turniejach amatorskich i wygrał wszystkie imprezy wielkoszlemowe, w trzech finałach rewanżując się Emersonowi za ubiegłoroczne porażki (w mistrzostwach Australii, Francji i USA).
Era największych sukcesów Roya Emersona przypadła na lata 1963–1967. Laver przeszedł już wówczas do grona tenisistów zawodowych, ustępując swojemu rodakowi miejsca na czele rankingu (był on liderem list światowych w latach 1964–1965). W latach 1963–1967 Emerson wygrywał regularnie przynajmniej jeden turniej wielkoszlemowy rocznie, w tym mistrzostwa Australii pięć razy z rzędu. W 1964 triumfował w trzech imprezach, a na drodze do Wielkiego Szlema stanął mu w ćwierćfinale mistrzostw Francji Włoch Nicola Pietrangeli. Z kolei w 1966 był bliski powtórzenia osiągnięcia Freda Perry’ego trzech z rzędu wygranych na Wimbledonie; startował w turnieju jako faworyt, jednak kontuzja odniesiona w trakcie jednego z pojedynków, kiedy biegnąc do piłki wpadł na stołek sędziowski, pozbawiła go możliwości odniesienia końcowego zwycięstwa.
Triumfował łącznie w dwunastu turniejach wielkoszlemowych w grze pojedynczej, co aż do 2000 stanowiło rekord; poprawił ten wynik swoim siódmym triumfem wimbledońskim Pete Sampras, dokładając później jeszcze wygraną na US Open 2002. Jednocześnie Emerson był skutecznym deblistą i dalsze szesnaście tytułów wielkoszlemowych dołożył w grze podwójnej, występując z różnymi partnerami (głównie z Fraserem). Nie udało mu się wygrać żadnego turnieju w grze mieszanej, ale i tak z 28 zwycięstwami pozostaje najbardziej utytułowanym mężczyzną w historii imprez wielkoszlemowych. Jest również jedynym tenisistą, który zdołał wygrać wszystkie turnieje wielkoszlemowe i w singlu i deblu.
W 1968 zdecydował się ostatecznie na przejście na zawodowstwo. Był to już jednak schyłek podziału tenisa na amatorski i zawodowy i niebawem mógł powrócić do rywalizacji wielkoszlemowej, nie odnosząc już jednak takich sukcesów. W 1969, podobnie jak siedem lat wcześniej, stawał kilkakrotnie na drodze Roda Lavera do Wielkiego Szlema, ale przegrał zarówno w Australii (w drugiej rundzie), jak i US Open (w ćwierćfinale). W erze open udało się Emersonowi wygrać dwa turnieje wielkoszlemowe w deblu – Australian Open 1969 i Wimbledonie 1971. Występował w turniejach zawodowych jeszcze w 1978, pod koniec kariery jako grający trener.
Bogatą kartę Emerson zapisał w dziejach Pucharu Davisa. Był najskuteczniejszym graczem w ekipie słynnego trenera Harry’ego Hopmana, wygrywając 22 mecze z 24 w grze pojedynczej i 13 z 15 w deblu. Był kluczowym zawodnikiem w rywalizacji o trofeum, którą Australia rozstrzygała na swoją korzyść w latach 1959–1962 i 1964–1967. W 1963 w finale lepsi okazali się Amerykanie, ale Emerson wygrał swoje oba mecze singlowe z Chuckiem McKinleyem i Dennisem Ralstonem, przegrał natomiast w deblu. Jedynymi graczami, którzy zdołali go pokonać w grze pojedynczej w Pucharze Davisa, byli Włoch Pietrangeli i Hiszpan Santana.
Emerson, praworęczny zawodnik o przydomku Emmo, grał zazwyczaj stylem serwis-wolej, ale potrafił także wytrzymać dłuższe wymiany na kortach ziemnych. Obok umiejętności tenisowych tajemnica jego sukcesów polegała na znakomitym przygotowaniu fizycznym. Mimo niewątpliwych osiągnięć nie jest zazwyczaj wymieniany w gronie najlepszych graczy w historii. Podkreśla się, że tytuły wielkoszlemowe zdobywał wśród amatorów, kiedy brakowało akurat – po odejściu Lavera – wielkich indywidualności, a swoich sukcesów nie był w stanie powtórzyć po dopuszczeniu do rywalizacji graczy zawodowych. Pewnym potwierdzeniem tej teorii jest porażka Emersona w ćwierćfinale mistrzostw Francji w 1968 z legendą tenisa zawodowego Ricardem Gonzálezem, wówczas już 40-letnim. Australijczyk nie zdołał zresztą pokonać Gonzáleza w żadnym z ich dwunastu pojedynków.
W 1978 Emerson wygrał mistrzostwa USA na kortach twardych w kategorii „ojciec i syn” wspólnie z synem Antonym, który przez pewien czas bronił barw University of Southern California w uczelnianych rozgrywkach tenisowych. Po ostatecznym zakończeniu kariery sportowej Emerson osiadł w USA, w Newport Beach. Ma również dom w szwajcarskim Gstaad, gdzie prowadzi zajęcia w akademii tenisowej.
W 1982 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy, a w 1994 w Australijskiej Tenisowej Galerii Sławy[1].
Finały w turniejach wielkoszlemowych
edytujGra pojedyncza (12–3)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 1961 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Rod Laver | 1:6, 6:3, 7:5, 6:4 |
Zwycięzca | 2. | 1961 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Rod Laver | 7:5, 6:3, 6:2 |
Finalista | 1. | 1962 | Australian Championships, Sydney | Trawiasta | Rod Laver | 6:8, 6:0, 4:6, 4:6 |
Finalista | 2. | 1962 | French Championships, Paryż | Ceglana | Rod Laver | 6:3, 6:2, 3:6, 7:9, 2:6 |
Finalista | 3. | 1962 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Rod Laver | 2:6, 4:6, 7:5, 4:6 |
Zwycięzca | 3. | 1963 | Australian Championships, Adelaide | Trawiasta | Ken Fletcher | 6:3, 6:3, 6:1 |
Zwycięzca | 4. | 1963 | French Championships, Paryż | Ceglana | Pierre Darmon | 3:6, 6:1, 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 5. | 1964 | Australian Championships, Brisbane | Trawiasta | Fred Stolle | 6:3, 6:4, 6:2 |
Zwycięzca | 6. | 1964 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Fred Stolle | 6:4, 12:10, 4:6, 6:3 |
Zwycięzca | 7. | 1964 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Fred Stolle | 6:4, 6:2, 6:4 |
Zwycięzca | 8. | 1965 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Fred Stolle | 7:9, 2:6, 6:4, 7:5, 6:1 |
Zwycięzca | 9. | 1965 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Fred Stolle | 6:2, 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 10. | 1966 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Arthur Ashe | 6:4, 6:8, 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 11. | 1967 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Arthur Ashe | 6:4, 6:1, 6:4 |
Zwycięzca | 12. | 1967 | French Championships, Paryż | Ceglana | Tony Roche | 6:1, 6:4, 2:6, 6:2 |
Gra podwójna (16–12)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 1958 | Australian Championships, Sydney | Trawiasta | Bob Mark | Ashley Cooper Neale Fraser |
5:7, 8:6, 6:3, 3:6, 5:7 |
Finalista | 2. | 1959 | French Championships, Paryż | Ceglana | Neale Fraser | Nicola Pietrangeli Orlando Sirola |
3:6, 2:6, 12:14 |
Zwycięzca | 1. | 1959 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Neale Fraser | Rod Laver Bob Mark |
8:6, 6:3, 14:16, 9:7 |
Zwycięzca | 2. | 1959 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Neale Fraser | Alex Olmedo Butch Buchholz |
3:6, 6:3, 5:7, 6:4, 7:5 |
Finalista | 3. | 1960 | Australian Championships, Brisbane | Trawiasta | Neale Fraser | Rod Laver Bob Mark |
5:7, 8:6, 6:3, 3:6, 5:7 |
Zwycięzca | 3. | 1960 | French Championships, Paryż | Ceglana | Neale Fraser | José Luis Arilla Andrés Gimeno |
6:2, 8:10, 7:5, 6:4 |
Zwycięzca | 4. | 1960 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Neale Fraser | Rod Laver Bob Mark |
9:7, 6:4, 6:2 |
Finalista | 4. | 1961 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Martin Mulligan | Rod Laver Bob Mark |
3:6, 5:7, 6:3, 11:9, 2:6 |
Zwycięzca | 5. | 1961 | French Championships, Paryż | Ceglana | Rod Laver | Robert Howe Bob Mark |
3:6, 6:1, 6:1, 6:4 |
Zwycięzca | 6. | 1961 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Neale Fraser | Bob Hewitt Fred Stolle |
6:4, 6:8, 6:4, 6:8, 8:6 |
Zwycięzca | 7. | 1962 | Australian Championships, Sydney | Trawiasta | Neale Fraser | Bob Hewitt Fred Stolle |
4:6, 4:6, 6:1, 6:4, 11:9 |
Zwycięzca | 8. | 1962 | French Championships, Paryż | Ceglana | Neale Fraser | Wilhelm Bungert Christian Kuhnke |
6:3, 6:4, 7:5 |
Zwycięzca | 9. | 1963 | French Championships, Paryż | Ceglana | Manuel Santana | Gordon Forbes Abe Segal |
6:2, 6:4, 6:4 |
Finalista | 5. | 1964 | Australian Championships, Brisbane | Trawiasta | Ken Fletcher | Bob Hewitt Fred Stolle |
4:6, 5:7, 6:3, 6:4, 12:14 |
Zwycięzca | 10. | 1964 | French Championships, Paryż | Ceglana | Ken Fletcher | John Newcombe Tony Roche |
7:5, 6:3, 3:6, 7:5 |
Finalista | 6. | 1964 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ken Fletcher | Bob Hewitt Fred Stolle |
5:7, 9:11, 4:6 |
Finalista | 7. | 1965 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Fred Stolle | John Newcombe Tony Roche |
6:3, 6:4, 11:13, 3:6, 4:6 |
Zwycięzca | 11. | 1965 | French Championships, Paryż | Ceglana | Fred Stolle | Ken Fletcher Bob Hewitt |
6:8, 6:3, 8:6, 6:2 |
Zwycięzca | 12. | 1965 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Fred Stolle | Frank Froehling Charlie Pasarell |
6:4, 10:12, 7:5, 6:3 |
Zwycięzca | 13. | 1966 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Fred Stolle | John Newcombe Tony Roche |
7:9, 6:3, 6:8, 14:12, 12:10 |
Zwycięzca | 14. | 1966 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Fred Stolle | Clark Graebner Dennis Ralston |
6:4, 6:4, 6:4 |
Finalista | 8. | 1967 | French Championships, Paryż | Ceglana | Ken Fletcher | John Newcombe Tony Roche |
3:6, 7:9, 10:12 |
Finalista | 9. | 1967 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ken Fletcher | Bob Hewitt Frew McMillan |
2:6, 3:6, 4:6 |
Finalista | 10. | 1968 | French Open, Paryż | Ceglana | Rod Laver | Ken Rosewall Fred Stolle |
3:6, 4:6, 3:6 |
Zwycięzca | 15. | 1969 | Australian Open, Melbourne | Trawiasta | Rod Laver | Ken Rosewall Fred Stolle |
4:6, 4:6 |
Finalista | 11. | 1969 | French Open, Paryż | Ceglana | Rod Laver | John Newcombe Tony Roche |
6:4, 1:6, 6:3, 4:6, 4:6 |
Finalista | 12. | 1970 | US Open, Nowy Jork | Trawiasta | Rod Laver | Pierre Barthès Nikola Pilić |
3:6, 6:7, 6:4, 6:7 |
Zwycięzca | 16. | 1971 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Rod Laver | Arthur Ashe Dennis Ralston |
4:6, 9:7, 6:8, 6:4, 6:4 |
Gra mieszana (0–2)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 1958 | Australian Championships, Brisbane | Trawiasta | Mary Bevis Hawton | Beryl Penrose Neale Fraser |
2:6, 4:6 |
Finalista | 2. | 1960 | French Championships, Paryż | Ceglana | Ann Haydon-Jones | Maria Bueno Robert Howe |
6:1, 1:6, 2:6 |
Przypisy
edytuj- ↑ Roy Emerson [online], Tennis Australia [dostęp 2018-06-23] (ang.).
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Profil na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy