Wikipedia

Rozejm w Compiègne (1940)

Zobacz też: stronę ujednoznaczniającą.

Rozejm w Compiègne – układ o zawieszeniu broni między Niemcami a Francją podpisany 22 czerwca 1940 o godzinie 18:50 w lesie Compiègne.

Rozejm w Compiègne
Ilustracja
Generał Wilhelm Keitel przekazuje generałowi Charles'owi Huntzigerowi dokument z treścią rozejmu
Data 22 czerwca 1940
Miejsce wagon salonowy w lesie Compiègne
Przyczyna kampania francuska 1940
Terytorium Francja
Strony traktatu
 III Rzesza  Francja
Przywódcy
Wilhelm Keitel Charles Huntziger
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

HistoriaEdytuj

Układ został podpisany przez szefa sztabu Oberkommando der Wehrmacht, generała pułkownika Wilhelma Keitla, posiadającego upoważnienie Führera Rzeszy Niemieckiej i Wodza Naczelnego niemieckich sił zbrojnych oraz generała armii Charles'a Huntzigera, przewodniczącego delegacji wyposażonego w należyte pełnomocnictwa rządu francuskiego.

W składzie delegacji francuskiej znajdowali się: ambasador Leon Noël, wiceadmirał eskadry Maurice Le Luc, generał lotnictwa Jean Bergeret i generał korpusu armijnego Georges Parisot.

Na żądanie Adolfa Hitlera układ został podpisany w tym samym miejscu i w tym samym wagonie salonowym (wagon Compiègne), w którym 11 listopada 1918 Cesarstwo Niemieckie podpisało zawieszenie broni kończące I wojnę światową. Wspomniany wagon został później przewieziony do Crawinkel jako zdobycz wojenna i tam w 1945 został zniszczony przez SS. Rama wagonu prawdopodobnie przetrwała pożar i wagon został odbudowany pod koniec lat czterdziestych jako wagon roboczy. Został ponownie przebudowany w 1970 i używany jako wagon zakładowy w Weichenwerk Gotha. Był nazywany kanapą ze względu na jego miękkie zawieszenie. Jedynym wskazaniem pochodzenia były odlane litery na maźnicach wagonu. Po wypadku został zezłomowany w 1986.

Układ wszedł w życie w dniu 25 czerwca 1940, po zawarciu porozumienia między rządem francuskim a rządem włoskim w sprawie przerwania działań wojennych (Włoska inwazja na Francję 1940).

W wyniku podpisanego układu:

  • Północna część Francji, wraz z całym francuskim wybrzeżem Atlantyku, znalazła się pod okupacją niemiecką (obszar na północ i zachód od linii Genewa – Dole – Tours – Mont-de-Marsan), aż do granicy z Hiszpanią.
  • III Rzesza pozostawiła lokalne władze francuskie w „Strefie okupowanej” (fr. Zone occupée), z wyjątkiem Alzacji i Lotaryngii (bezpośrednio przyłączonych do Niemiec), jednakże ustalono, że Wehrmacht ma „prawa okupanta”, co oznacza, że lokalne władze powinny współpracować z Niemcami we „właściwy sposób”.
  • Pozostała część Francji (Państwo Francuskie) nie była okupowana;
    • mogła posiadać Armię Rozejmową (fr. Armée d'armistice), liczącą do 100 tys. ludzi (8 dywizji i 4 pułki kawalerii) we Francji metropolitalnej, bez czołgów, broni przeciwpancernej i przeciwlotniczej oraz artylerii powyżej kalibru 75 mm, i ponad 200 tys. w koloniach (Francuska Afryka Północna, Syria i Liban, Indochiny Francuskie), wyposażonych w czołgi, artylerię dużego kalibru oraz broń przeciwpancerną i przeciwlotniczą.
  • Francja wydała Niemcom cały sprzęt wojenny armii lądowej i zobowiązała się do utrzymywania okupacyjnej armii niemieckiej.
  • Dodatkowo strona niemiecka zobowiązała rząd francuski do zabezpieczenia i rozbrojenia floty, zapewniając jednocześnie, że nie zostanie ona wcielona do Kriegsmarine.
  • Francja pozostawała zatem w posiadaniu jednej z czołowych co do siły flot wojennych świata[1][2], posiadającej bazę częściowo w Tulonie, częściowo w portach Afryki francuskiej (Al-Marsa al-Kabir koło Oranu, Dakar). Warunek rozbrojenia okrętów nie został wykonany i nie był egzekwowany wobec podjętej już na początku lipca 1940 próby brytyjskiej przejęcia siłą francuskiej marynarki wojennej, lub jej internowania (Operacja Catapult).

Rząd francuski przeniósł się do Vichy. W niewoli znalazło się około 2 mln żołnierzy, którzy mieli stanowić siłę roboczą Niemiec do czasu zawarcia ostatecznego układu pokojowego. Niemcy zdobyli ekwipunek mogący wyposażyć 55 dywizji. Alzacja i Lotaryngia zostały faktycznie anektowane przez III Rzeszę i poddane niemieckiej administracji cywilnej.

GaleriaEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Shahan Russell, July 3rd 1940, No Longer Allies, The British Sank The French Fleet At Mers-el-Kebir, „WAR HISTORY ONLINE”, 3 lipca 2016 [dostęp 2018-11-28] (ang.).
  2. ↑ Fleets 1939, „WW2 Weapons”, 22 maja 2018 [dostęp 2018-11-28] (ang.).

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rozejm_w_Compiègne_(1940)&oldid=58123858”