Rozyna (radioodbiornik)
Rozyna – polski radioodbiornik lampowy produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i krótkich. Posiada wbudowaną antenę ferrytową i suwakowy przełącznik zakresów na bocznej ścianie. Układ odbiornika (superheterodynowy, identyczny z zastosowanym w Figaro 3291), zasilany jest z autotransformatora i zawiera 3 nowalowe lampy elektronowe (ECH81, EBF89 i ECL82) i prostownik selenowy (SPS 5A). Odbiornik produkowano w dwóch wersjach – z obudową drewnianą i bakelitową.
_(front).jpg) wersja drewniana | |
| Typ |
lampowy, monofoniczny |
|---|---|
| Producent | |
| Państwo | |
| Lata produkcji |
1962[2] |
| Dane techniczne | |
| Zakresy fal | |
| Fale długie |
165–280 kHz |
| Fale średnie |
535–1600 kHz |
| Fale krótkie |
6–12 MHz |
| Inne | |
| Moc wzmacniacza |
1 W przy h≤7% |
| Napięcie zasilania |
220 V |
| Pobór mocy (sieć) |
30 VA |
| Wymiary |
295×190×150 mm |
| Masa |
3 kg |
Wersje edytuj
Rozyna N – wersja odkłócona, posiada układ elektryczny i obudowę identyczną jak Rozyna w wersji drewnianej. Zmiany w konstrukcji: przewód zasilający odłączany, zmieniony przełącznik zakresów i rozmieszczenie cewek, większa antena ferrytowa, osadzona na kubku filtra pośredniej częstotliwości, ekranowanie kondensatora zmiennego, pierwszej lampy i drugiego filtra p.cz. Tylna ścianka wykonana jest z cienkiej, twardej płyty pilśniowej.
Rozyna 2 – produkowana w latach 1962–1963, od wcześniejszej Rozyny jest prawie dwukrotnie większa. Zastosowano transformator sieciowy zamiast autotransformatora, obrotowy przełącznik zakresów, skokową regulację barwy tonu oraz elektronowy wskaźnik wysterowania, tzw. „magiczne oko” (EM 80). Obudowa i część elementów w środku (m.in. bakelitowa listwa z gniazdami) najprawdopodobniej pochodzi od Malwy 3301. Wyprowadzono wejście gramofonowe, ale nie ma przełącznika radio/gramofon.
Przypisy edytuj
- ↑ Odbiorniki Radiowe, Telewizyjne i Magnetofony I: Opisy i Dane Techniczne
- ↑ Stare Radio | ZRK, Rozyna drew [online], www.oldradio.pl [dostęp 2017-11-26].
Bibliografia edytuj
- J. Trusz, W. Trusz, Odbiorniki radiowe, telewizyjne i magnetofony I: Opisy i dane techniczne, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, wyd. 2, Warszawa, 1974
- http://www.oldradio.pl/karta.php?numer=382 (CC-SA 2.5)
- http://www.oldradio.pl/karta.php?numer=326 (CC-SA 2.5)