Rudolf Matuszek
Rudolf Józef Matuszek (ur. 3 marca 1892 w Kiczycach, zm. 30 stycznia 1950) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 marca 1892 |
|---|---|
| Data śmierci |
30 stycznia 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1913–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 3 marca 1892 w Kiczycach, w ówczesnym powiecie skoczowskim Śląska Austriackiego, w rodzinie Karola (zm. 1926), gospodarza na 16,5 morgach i Krystyny z domu Bauck (zm. 1918)[1][2]. Od 1898 do 1907 uczył się w szkole powszechnej w Skoczowie[3]. W 1911 ukończył Seminarium Nauczycielskie w Bielsku. Od 1 marca 1912 do 30 września 1913 pracował jako nauczyciel w polskiej szkole w Ochabach. W tym czasie należał do Związku Strzeleckiego. Jesienią 1913 został powołany do odbycia służby w cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej, w charakterze jednorocznego ochotnika. Został wcielony do 31 pułku piechoty Obrony Krajowej w Cieszynie, który w 1917 został przemianowany na pułk strzelców nr 31. W jego szeregach walczył w czasie I wojny światowej na froncie rosyjskim i włoskim. Awansował na chorążego, a później podporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1916[4]. Dwukrotnie ranny: w listopadzie 1914 i w czerwcu 1915.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W szeregach pułku piechoty Ziemi Cieszyńskiej (w lutym 1919 przemianowany na 10 pułk piechoty) walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami. Dowodził III batalionem.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 482. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 10 lipca tego roku został zatwierdzony w macierzystym 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisku dowódcy batalionu[6]. W 1923 dowodził III batalionem 10 pp, który był detaszowany w Skierniewicach[7]. W 1924 został dowódcą batalionu szkolnego piechoty nr 4[8], a 1 sierpnia 1925 dowódcą batalionu szkolnego piechoty Okręgu Korpusu Nr IV[9]. Następnie został przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu podchorążych rezerwy piechoty nr 10 w Gródku Jagiellońskim[10]. 26 stycznia 1928 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do 15 pułku piechoty w Dęblinie na stanowisko na zastępcy dowódcy pułku[12], a w styczniu 1930 do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na takie samo stanowisko[13][14]. W styczniu 1934 został przeniesiony do Szkoły Podoficerskiej Piechoty dla Małoletnich Nr 3 w Nisku na stanowisko komendanta[15]. W marcu 1939 został przeniesiony do 16 pułku piechoty w Tarnowie na stanowisko dowódcy pułku[16].
Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej i dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[17]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju. Zmarł 30 stycznia 1950, pochowany na cmentarzu ewangelickim w Katowicach. Obecnie patron 3 Niżańskiego batalionu inżynieryjnego.
W 1926 ożenił się z Heleną Koziełło-Wojciechowską, z którą miał córkę Marię Halinę (ur. 15 lipca 1927) i syna Romana Lubomira (ur. 9 lipca 1930)[18].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2358[1] – 13 kwietnia 1921[19]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[20][21]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[22]
- Złoty Krzyż Zasługi[22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[23]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[23]
- W czasie służby w c. k. Obronie Krajowej otrzymał:
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 11, tu 3 marca 1891.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 106, 340.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 545.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 152, 404.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 145, 347, 1377.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 24 października 1925, s. 594.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118, 168.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 336.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 8.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 566.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 7.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 566.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-10-25].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 810.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 6.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 21.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia edytuj
- Matuszek Rudolf Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.1-5 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-26].
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.