Ryszard Burchacki
Ryszard Burchacki (ur. 5 listopada 1913 w Warszawie, zm. 8 października 1986[1] tamże) – polski polityk, poseł na Sejm PRL III kadencji w latach 1961–1965.
| Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 października 1986 |
| Poseł III kadencji Sejmu PRL | |
| Okres |
od 16 kwietnia 1961 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
Syn Teofila i Marianny. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1933–1936 członek Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, w latach 1937–1939 należał do Klubu Demokratycznego w Warszawie, w 1938 przystąpił do Stronnictwa Demokratycznego. W czasie II wojny światowej odbył aplikację sądową w stolicy, pracował jako kierownik kancelarii adwokackiej Mariana Nowakowskiego. Podczas powstania warszawskiego wywieziony do Rzeszy, gdzie przebywał w obozie pracy.
Po II wojnie światowej zgłosił się do pracy w resorcie sprawiedliwości, w 1945 złożył egzamin sędziowski i pracował kolejno jako asesor i podprokurator Sądu Okręgowego w Warszawie, następnie jako wiceprokurator delegowany do Nadzoru Prokuratorskiego Ministerstwa Sprawiedliwości. W 1951 został mianowany wiceprokuratorem Generalnej Prokuratury ze skierowaniem do pracy w Departamencie Nadzoru Ogólnego, gdzie pełnił funkcję naczelnika wydziału w tym departamencie, naczelnika Samodzielnego Wydziału Kolejowego i pełniącego obowiązki dyrektora Departamentu Nadzoru Ogólnego. W 1953 został mianowany dyrektorem tego departamentu. W 1955 Rada Państwa nadała mu stopień Prokuratora Prokuratury Generalnej (1955–1958).
Od 1945 zasiadał w prezydium Dzielnicowej Radzie Narodowej Pragi-Północ, sprawował funkcję wiceprzewodniczącego Warszawskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej (1947–1949), w latach 1954–1960 był radnym Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy. Był członkiem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, a od 1945 członkiem prezydium Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich. W 1961 został posłem na Sejm PRL z okręgu Leszno, był zastępcą przewodniczącego Komisji Spraw Wewnętrznych. Po zakończeniu pracy w parlamencie został wiceprezesem Głównego Komitetu Arbitrażowego (1965–1976).
W strukturach SD pełnił funkcje kierownika Wydziału Prasy i Propagandy Wojewódzkiego Komitetu Warszawskiego (do 1945), członka (od 1945) i przewodniczącego (1945–1946) sądu partyjnego okręgu warszawskiego, członka centralnego sądu partyjnego Centralnego Komitetu (1946–1949, 1969–1981), członka prezydium (1947–1953), wiceprezesa (1947–1949), sekretarza (1949–1951) Wojewódzkiego Komitetu Warszawskiego, zastępcy sekretarza generalnego (od 1958) i sekretarza (1961–1965) CK.
Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim (1954)[2], Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[3], Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)[4], Medalem 30-lecia Polski Ludowej i Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz Odznaką „Zasłużonemu Działaczowi Stronnictwa Demokratycznego”.
Zmarł jesienią 1986. Został pochowany w Warszawie na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera 31B-tuje-3)[1]. Miał syna Michała.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2019-11-07].
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 95, poz. 1083.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 224.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 35, poz. 334.
Bibliografia edytuj
- Ryszard Burchacki, w: Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, s. 37
- „Kurier Polski”, nr 197 z 10–12 października 1986, s. 2 (nekrolog).
- Informacje w BIP IPN