Rząd Enrica Lettyrząd Republiki Włoskiej, urzędujący od 28 kwietnia 2013 do 22 lutego 2014.

Ministrowie rządu oraz prezydent Giorgio Napolitano

W wyborach parlamentarnych z 24 i 25 lutego 2013 nieznaczną przewagę do Izby Deputowanych XVII kadencji uzyskała koalicja centrolewicy skupiona wokół Partii Demokratycznej (PD) oraz ugrupowania Lewica, Ekologia, Wolność (SEL). W wyniku ordynacji zdobyła bezwzględną większość mandatów w tej izbie. Jednocześnie nie zebrała większości w Senacie, wybieranym na częściowo odmiennych zasadach, a uczestniczącym również w powołaniu rządu. Doprowadziło to do kryzysu politycznego, skutkującego m.in. niemożnością wyłonienia prezydenta w kolejnych głosowaniach, nakłonieniem prezydenta Giorgia Napolitano do ubiegania się o reelekcję i jego ponownym wyborem, dymisją liderów PD.

24 kwietnia 2013 prezydent Giorgio Napolitano wyznaczył Enrica Lettę na kandydata na premiera[1]. Zamiar powołania wspólnego gabinetu pod jego przywództwem ogłosiły dwa główne ugrupowania stojące na czele konkurujących ze sobą od lat 90. obozów – centrolewicowa PD i centroprawicowy Lud Wolności (PdL) Silvia Berlusconiego. Wsparcie zadeklarowała także koalicja, którą stworzył urzędujący premier Mario Monti, obejmująca Wybór Obywatelski (SC) oraz Unię Centrum (UdC).

27 kwietnia 2013 Enrico Letta ogłosił listę kandydatów na ministrów. Partii Demokratycznej poza funkcją premiera przypadło 4 ministrów resortowych i 5 ministrów bez teki, Ludowi Wolności 4 ministrów resortowych (w tym 1 łączący urząd ze stanowiskiem wicepremiera) i 1 minister bez teki, Wyborowi Obywatelskiemu 1 minister resortowy i 1 minister bez teku, Unii Centrum 1 minister bez teki, partii Włoscy Radykałowie (RI) 1 minister resortowy. W skład gabinetu weszło też 3 bezpartyjnych ministrów resortowych. Sekretarzem rządu został Filippo Patroni Griffi[2].

Zaprzysiężenie rządu nastąpiło 28 kwietnia 2013[3].

16 listopada 2013 koalicyjny Lud Wolności został rozwiązany, a jego miejsce zajęła opozycyjna wobec rządu Forza Italia. Dzień wcześniej działacze PdL popierający koalicję (w tym wszyscy ministrowie) utworzyli Nową Centroprawicę (NCD).

14 lutego 2014 na żądanie nowego lidera Partii Demokratycznej, Mattea Renziego, premier podał się dymisji[4]. 17 lutego 2014 prezydent Giorgio Napolitano powierzył przywódcy PD misję stworzenia nowego rządu[5]. Zaprzysiężenie gabinetu Mattea Renziego nastąpiło 22 lutego 2014.

Skład rządu edytuj

Funkcja Imię i nazwisko Partia polityczna
Premier Enrico Letta PD
Wicepremier, minister spraw wewnętrznych Angelino Alfano PdL/NCD
Minister spraw zagranicznych Emma Bonino RI
Minister sprawiedliwości Annamaria Cancellieri bezpartyjny
Minister obrony Mario Mauro PI
Minister gospodarki i finansów Fabrizio Saccomanni bezpartyjny
Minister rozwoju gospodarczego Flavio Zanonato PD
Minister infrastruktury i transportu Maurizio Lupi PdL/NCD
Minister pracy i polityki społecznej Enrico Giovannini bezpartyjny
Minister kultury Massimo Bray PD
Minister zdrowia Beatrice Lorenzin PdL/NCD
Minister edukacji, szkolnictwa wyższego i badań naukowych Maria Chiara Carrozza PD
Minister środowiska Andrea Orlando PD
Minister polityki rolnej, żywnościowej i leśnej Nunzia De Girolamo (do 27 stycznia 2014)
Enrico Letta (od 27 stycznia 2014, p.o.)
PdL/NCD
PD
Minister ds. administracji publicznej i deregulacji Gianpiero D’Alia UdC
Minister ds. europejskich Enzo Moavero Milanesi SC
Minister ds. integracji Cécile Kyenge PD
Minister ds. kontaktów z parlamentem Dario Franceschini PD
Minister ds. spójności terytorialnej Carlo Trigilia PD
Minister ds. reformy instytucjonalnej Gaetano Quagliariello PdL/NCD
Minister ds. regionalnych Graziano Delrio PD
Minister ds. równouprawnienia, sportu i młodzieży Josefa Idem PD

Przypisy edytuj

  1. Letta Named Italian Prime Minister as Impasse Ends. bloomberg.com, 24 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-27].
  2. Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. il Sole 24 Ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
  3. Factbox: Key ministers in Enrico Letta's new Italian government. reuters.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-27]. (ang.).
  4. Enrico Letta si è dimesso. palazzochigi.it, 14 lutego 2014. [dostęp 2014-02-14]. (wł.).
  5. Italian president asks Renzi to form government. bbc.co.uk, 17 lutego 2014. [dostęp 2014-02-17]. (ang.).