Saffloryt

Saffloryt
	Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	Co As2 – arsenek kobaltu
Twardość w skali Mohsa	4,5–5,0
Przełam	nierówny, muszlowy
Łupliwość	dobra
Układ krystalograficzny	rombowy
Gęstość minerału	7,16–7,41 g/cm³
	Właściwości optyczne
Barwa	cynowobiała zazwyczaj z ciemnoszarym nalotem
Rysa	szaroczarna
Połysk	metaliczny
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Saffloryt – minerał z gromady arsenków. Należy do grupy minerałów rzadkich.

Nazwa pochodzi od niem. Safflor (ang. Safflower = krokosz barwierski), nawiązuje do zastosowania tego minerału do wyrobu barwnika.

Charakterystyka edytuj

Właściwości edytuj

Bardzo rzadko tworzy kryształy (rombowe) o pokroju słupkowym, bardzo podobne do kryształów löllingitu. Czasami wytwarza potrójne bliźniaki w formie gwiazd. Najczęściej występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, włóknistych, promienistych, nerkowatych, groniastych i promienistych. Bywa spotykany w postaci żył i gniazd. Jest kruchy, nieprzezroczysty, uderzony młotkiem wydziela zapach czosnku. Tworzy paragenezy z innymi arsenkami.

Minerały podobne: chloantyt, skutterudyt, arsenopiryt.

Występowanie edytuj

Minerał utworów hydrotermalnych niskich temperatur. Występuje w żyłach i gniazdach kruszcowych a minerały towarzyszące to: nikielin, skutterudyt, erytryn, bizmut, lelingit, syderyt, baryt, fluoryt.

Miejsca występowania:

Na świecie: Niemcy – Schneeberg, Rudawy, Saksonia, Szwecja, Czechy, Włochy, Kanada.
W Polsce: został stwierdzony w Miedziance, w okolicach Kowar, a w rejonie Lubina i Polkowic (Dolny Śląsk) napotkano odosobnione ziarna.

Zastosowanie edytuj

lokalna, podrzędna ruda kobaltu (28,23% Co),
kolekcjonerskie.

Bibliografia edytuj

JaroslavJ. Bauer JaroslavJ., FrantišekF. Tvrz FrantišekF., Skały i minerały: przewodnik, IwonaI. Dąbrowska (tłum.), Warszawa: Multico, 1995, ISBN 83-7073-050-7, OCLC 749647679 .
J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004, TG „Spirifer”, Warszawa 2005.
A. Bolewski, A. Manecki: Mineralogia szczegółowa, Wyd. PAE, Warszawa 1993.
W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd. „Alma-Press”, Warszawa 2003.