Wikipedia

Saint-Gobain (przedsiębiorstwo)

Saint-Gobain – francuski koncern przemysłowy produkujący m.in. szkło, plastik, gips (Rigips), wełnę izolacyjną (Isover, ISOROC), chemię budowlaną (Weber[1]) i inne materiały budowlane. Dystrybuuje materiały poprzez sieć hurtowni branży grzewczej, sanitarnej, instalacyjnej i remontowo-budowlanej.

Compagnie de Saint-Gobain
Logo
Państwo

 Francja

Siedziba

Courbevoie

Forma prawna

Société anonyme

Prezes

Benoit Bazin

Giełda

Euronext

ISIN

FR0000125007

brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Historia edytuj

Saint-Gobain zostało założone przez ministra Colberta w 1665 roku jako Manufacture royale de glaces de miroirs, w celu przełamania dominacji Republiki Weneckiej w produkcji szkła. Początkowo fabryka napotkała trudności finansowe[2], a w pierwszych latach zarządzanie przedsiębiorstwem naznaczone było chaosem, część przedsiębiorstwa została przejęta przez prywatny kapitał (klientela Colberta)[3]. Jednym z pierwszych zleceń fabryki była produkcja szkła na potrzeby sali lustrzanej w pałacu wersalskim[4].

W 1695 roku przedsiębiorstwo połączyło się z konkurentem – Compagnie Thévart, które miało swoją siedzibę w Saint-Gobain[5]. W 1702 roku przedsiębiorstwo ogłosiło bankructwo i zostało przejęte przez grupę genewskich bankierów, którzy zmienili jego nazwę na Compagnie Dagincourt[6]. Przedsiębiorstwo było zarządzane przez konsorcjum kilku genewskich rodzin[7]. Ostatnim prezesem firmy wywodzącym się z tych rodzin był Arnaud de Vogüé, który ustąpił ze stanowiska w 1970 roku[7].

W latach 50. XVIII wieku dyrektorem fabryki został Pierre Delaunay-Deslandes, który znacząco unowocześnił proces produkcji szkła i dokonał ogólnej modernizacji przedsiębiorstwa[8][9]. Podczas rewolucji francuskiej pracownicy zakładów brali udział w zamieszkach, a sama fabryka została zamknięta w 1797 roku, ponownie została otwarta w czasach konsulatu, w 1801 roku[10]. W 1830 roku przedsiębiorstwo stało się spółką akcyjną[11]. W 1851 roku przedsiębiorstwo produkowało szkło na potrzeby budowy Palais de l'Industrie[12].

W 1858 roku doszło do połączenia Saint-Gobain z wytwórnią Saint-Quirin. W 1888 roku otwarto zakłady w Pizie, w 1898 roku we Franière w Belgii, a także w Sas van Gent (1903) i Arija (1905)[13]. W 1872 roku doszło do połączenia Saint-Gobain z firmą Perret-Olivier, producentem kwasu siarkowego, co pozwoliło wejść przedsiębiorstwu na rynek chemiczny. Od końca XIX wieku produkowano także nawozy[14]. W 1900 roku przedsiębiorstwo wybudowało nową siedzibę przy Place des Saussaies w centrum Paryża[15], w tym samym roku Saint-Gobain produkowało szkło na potrzeby budowy hali wystawowej Grand Palais[16]. Od 1902 roku akcje firmy są notowane na paryskiej giełdzie[17].

Podczas I wojny światowej Saint-Gobain straciło dwie fabryki i wszystkie udziały w innych przedsiębiorstwach w Cesarstwie Niemieckim, działania wojenne w Belgii i we Francji doprowadziły do zamknięcia lub zniszczenia kolejnych 4 zakładów. W 1915 roku Saint-Gobain przejęło Verreries de Bagneaux-sur-Loing, rozpoczynając produkcję szkła optycznego dla wojska[18]. W 1918 roku rozszerzono działalność na produkcję butelek, wkrótce potem w zakładach firmy wprowadzono także automatyczne maszyny do formowania szkła[19]. W latach 30. XX wieku produkowane przez Saint-Gobain szkło było używane podczas konstrukcji statku SS Normandie[20]. Ze szkła produkowanego przez Saint-Gobain korzystali również Pierre Chareau i Le Corbusier[21].

Podczas II wojny światowej, państwo włoskie przejęło fabrykę w Pizie, która następnie, w 1944 roku została zniszczona w bombardowaniu. Aktywa przedsiębiorstwa w Niemczech również zostały skonfiskowane. W 1941 roku pracownicy firmy rozpoczęli badania nad produkcją wełny szklanej oraz tworzyw sztucznych. Rozpoczęto także produkcję materiałów kompozytowych[22].

W 1952 roku w Paryżu otwarto centrum badawcze firmy[23]. W 1959 roku otwarto nową siedzibę firmy w Neuilly[15]. W latach 60. XX wieku Saint-Gobain wyprodukowało szkło wykorzystane podczas budowy terminalu Orly-Sud oraz Maison de la Radio[24]. W 1970 Saint-Gobain połączyło się z grupą Pont-à-Mousson, producentem wyrobów żeliwnych[25]. W grudniu 1979 roku działalność rozpoczęło archiwum firmy z siedzibą w Blois[26].

W 1981 roku siedzibę przedsiębiorstwa przeniesiono do dzielnicy La Défense, gdzie wybudowano biurowiec Tour des Miroirs, którego architektem był Henri La Fonta[27]. W 1982 roku firma została znacjonalizowana, a cztery lata później ponownie sprywatyzowana[28]. W 1989 roku Saint-Gobain wyprodukowało szkło użyte przy konstrukcji Piramidy Luwru[29].

W 1996 roku Saint-Gobain przejęło firmę Poliet, zajmującą się produkcją i dystrybucją materiałów budowlanych[30]. W 2005 roku doszło do połączenia firmy z British Plaster Board, przedsiębiorstwem produkującym płyty gipsowo-kartonowe[31]. W 2008 roku firma produkowała szkło wykorzystane w konstrukcji statku MS Oasis of the Seas[32].

Stan obecny edytuj

Grupa Saint-Gobain zajmuje dziesiąte miejsce wśród największych francuskich spółek; jest notowana na giełdzie w Paryżu i wchodzi w skład indeksu CAC 40. Spółka produkuje najwięcej materiałów izolacyjnych na świecie; na rynku europejskim jest liderem w produkcji szkła.

Saint-Gobain (poprzez spółkę Saint-Gobain Abrasives) jest właścicielem jednej z najpopularniejszych marek materiałów ściernych – Norton. Pod tą nazwą dystrybuuje w Europie kilka tysięcy produktów[33] przeznaczonych dla różnych gałęzi przemysłu i zastosowań domowych.

W 2015 roku przedsiębiorstwo było obecne w 64 państwach[34] i zatrudniało 190 tysięcy osób[35]. Od 2019 roku siedziba firmy mieści się w 165–metrowym wieżowcu Tour Saint-Gobain w dzielnicy La Défense[36].

Saint-Gobain w Polsce edytuj

W Polsce Saint-Gobain ma zakłady produkcyjne w Gliwicach, Strzemieszycach Wielkich (dzielnica Dąbrowy Górniczej), Żarach, Kole, Nidzicy oraz w Gorlicach.

Saint-Gobain Abrasives przejęło w 2001 r. zakład produkcyjny materiałów ściernych w Kole[37][38].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Poznaj chemię budowlaną najwyższej jakości [online], Weber [dostęp 2019-09-22] (pol.).
  2. ↑ 1665 : Louis XIV fonde la Manufacture royale des glaces à miroirs à l’instigation de son ministre Colbert [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  3. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 9.
  4. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 94.
  5. ↑ 1692 : une manufacture s'installe dans le village de Saint-Gobain, en Picardie [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  6. ↑ 1702 : des banquiers genevois sauvent la Manufacture des glaces de la faillite [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  7. ↑ a b de Laubier 2015 ↓, s. 12.
  8. ↑ 1758 : Un nouveau directeur, Pierre Delaunay-Deslandes, modernise la manufacture [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  9. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 140.
  10. ↑ 1792 : la Manufacture royale des glaces dans la tourmente de la Révolution [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  11. ↑ 1830 : de la Manufacture royale à la société anonyme [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  12. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 96.
  13. ↑ 1858 : Saint-Gobain affirme sa vocation internationale [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  14. ↑ 1872 : Saint-Gobain développe sa branche chimique en fusionnant avec Perret-Olivier [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  15. ↑ a b de Laubier 2015 ↓, s. 50.
  16. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 98.
  17. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 145.
  18. ↑ 1914 : la Grande Guerre, meurtrière et créatrice [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  19. ↑ 1918 : Saint-Gobain révolutionne la production de bouteilles (verre creux) en Europe [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  20. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 104.
  21. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 107-108.
  22. ↑ 1939 : Saint-Gobain dans la Seconde Guerre mondiale [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  23. ↑ 1952 : la R&D acquiert ses lettres de noblesse [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  24. ↑ de Laubier ↓, s. 110.
  25. ↑ 1970 : Saint-Gobain et Pont-à-Mousson fusionnent [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  26. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 54.
  27. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 51.
  28. ↑ 1986 : le pari réussi de la privatisation [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  29. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 114.
  30. ↑ 1996 : le grand virage de la Distribution des matériaux de construction [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  31. ↑ 2005 : British Plaster Board (BPB) entre dans le groupe [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  32. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 105.
  33. ↑ Saint Gobain Abrasives, Katalog materiałów ściernych Saint Gobain – 2016 [online].
  34. ↑ 2015 : Un groupe résolument mondial [online], Saint-Gobain Archives [dostęp 2023-07-05] (fr.).
  35. ↑ de Laubier 2015 ↓, s. 150.
  36. ↑ The Saint-Gobain Tower [online], Saint-Gobain, 31 maja 2021 [dostęp 2023-09-22] (ang.).
  37. ↑ Saint-Gobain Abrasives spółka akcyjna z siedzibą w Kole (KRS 0000057463). imsig.pl. [dostęp 2016-06-21].
  38. ↑ Saint-Gobain Abrasives spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (KRS 0000137603). imsig.pl. [dostęp 2016-06-21].

Bibliografia edytuj

  • Marie de Laubier, Saint-Gobain 1665-2015. The History of the Future, Éditions Albin Michel, 2015, ISBN 978-2-226-18477-1 (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Saint-Gobain_(przedsiębiorstwo)&oldid=72470864”