Sala Posiedzeń w Sejmie
Sala Posiedzeń Sejmu – największa sala znajdująca się w gmachu C-D wchodzącym w skład kompleksu budynków Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Od 1928 miejsce obrad Sejmu.
HistoriaEdytuj
Salę zaprojektował Kazimierz Skórewicz. Budowę gmachu rozpoczęto w maju 1925, zakończono w marcu 1928. Po raz pierwszy Sejm RP obradował w niej 27 marca 1928.
W czasie drugiej wojny światowej uległa ona częściowemu zniszczeniu. Budynki sejmowe (w tym Salę Posiedzeń) odbudowano w latach 1946–1947. Rekonstrukcja trwała 9 miesięcy. Tu odbyło się pierwsze powojenne posiedzenie Sejmu Ustawodawczego 4 lutego 1947. W latach 1952–1989 miejsce obrad Sejmu PRL. Od tego czasu ponownie sala posiedzeń Sejmu RP.
4 lipca 1989 w Sali Posiedzeń odbyło się inauguracyjne posiedzenie Senatu I kadencji[1].
Od 1994 w Dzień Dziecka w sali zbierają się posłowie Sejmu Dzieci i Młodzieży.
W 1997 posłowie Akcji Wyborczej Solidarność Tomasz Wójcik i Piotr Krutul samowolnie powiesili w sali drewniany krzyż łaciński.
W 2009 salę, włącznie z mównicą, w pełni dostosowano do osób poruszających się na wózkach.
ArchitekturaEdytuj
Po wojnie napotkano na problemy techniczne związane z odbudową pierwotnej konstrukcji dachu Sali Posiedzeń[2]. W styczniu 1947 w jej miejscu zamontowano lekką konstrukcję lotniczą, która przetrwała do 1975[2]. Poprawiono również akustykę sali, m.in. pod świetlikiem podwieszono szklany plafon o łamanych płaszczyznach, co miało poprawić słyszalność i spowodować rozpraszanie się światła. Ściany wewnętrzne wykonane zostały z marmuru belgijskiego. Pozostałe materiały były pochodzenia krajowego. Architekt Stefan Sienicki zaprojektował dębowe fotele, stoły i balustradę.
Dziełem Aleksandra Żurakowskiego, którego rzeźby zdobiły Salę Posiedzeń także przed wojną, jest 12 płaskorzeźb na drewnianej balustradzie oddzielającej prezydium od ław poselskich. Są to personifikacje (patrząc od lewej) Nauki, Budownictwa, Żniw, Wojska, Sprawiedliwości (Sądownictwa), Przemysłu, Rolnictwa, Sztuk Pięknych, Rybołówstwa, Leśnictwa, Nauk Technicznych i Sztuk Plastycznych. Autorstwa Żurakowskiego są również znajdujące się na balustradzie rzeźbione orły z herbami Łowicza, Legnicy, Jeleniej Góry i Warszawy (strona lewa) oraz Gniezna, Krakowa, Wrocławia i Poznania (strona prawa). Na mównicy poselskiej rzeźbiarz odtworzył – jednak z poważnymi zmianami – swoją przedwojenną płaskorzeźbę, personifikację Historii (Dziejopisarstwa) .
Ścianę zewnętrzną sali zdobi fryz złożony z osiemnastu płyt z płaskorzeźbami.
Zobacz teżEdytuj
GaleriaEdytuj
Sala w okresie międzywojennym 
Fotel Marszałka Sejmu 
Ławy rządowe 
Sala Posiedzeń widziana z ław rządowych 
Galeria dla prasy i gości 
Sala Posiedzeń widziana z loży prezydenckiej 
Podjazd do mównicy dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich 
Rzeźbiony orzeł z herbem Warszawy i krzyż sejmowy 
Kamera rejestrująca obrady 
Kuluary Sali Posiedzeń
PrzypisyEdytuj
- ↑ Rocznica 1. posiedzenia odrodzonego Senatu. [w:] Senat Rzeczypospolitej Polskiej [on-line]. senat.gov.pl, 4 lipca 2014. [dostęp 2014-07-07].
- ↑ a b Marek Czapelski: Gmachy Sejmu i Senatu. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2010, s. 35. ISBN 978-83-7666-062-2.
BibliografiaEdytuj
- Bożena Wierzbicka: Sejm i Senat. Architektura i wnętrza. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1997. ISBN 83-7059-298-8.