Salpida

Salpida (salpy) — rząd osłonic z gromady sprzągli. Żyją w oceanicznym pelagialu. Salpy występują w formach osobniczych i kolonijnych. Do rzędu zalicza się obecnie 44 gatunki zwierząt .

Salpy

Salpida
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Podkrólestwo	tkankowce właściwe
Nadtyp	wtórouste
Typ	strunowce
Podtyp	osłonice
Gromada	sprzągle
Rząd	Salpida

Budowa

Schemat budowy przedstawiciela rzędu Salpida

Pojedyncze osobniki salp wahają się wielkością od kilku do kilkunastu centymetrów. Z przodu ciała każdego osobnika znajduje się syfon wlotowy, który prowadzi do jamy skrzelowej. W jamie występują dwie szpary skrzelowe pozbawione rzęsek, które przebijają ścianę gardzieli i prowadzą do położonego za nią atrium. Ciało salp otoczone jest pasami mięśniowymi, których skurcz powoduje przepompowanie wody z jamy skrzelowej do atrium, a następnie do położonego z tyłu ciała syfonu wylotowego. Strumień wody przepływającej przez gardziel i atrium umożliwia filtrację na rozpiętej w gardzieli sieci śluzowej oraz poruszanie się zwierzęcia na zasadzie odrzutu. U osobników rozmnażających się bezpłciowo na wentralnej stronie znajduje się stolon, na którym pączkują młode zooidy.

Rozmnażanie i rozwój

Zapłodnienie u salp ma charakter wewnętrzny i zachodzi w koszu skrzelowym osobnika płciowego (blastozooidu). Zapłodnione jajo rozwija się w atrium i jest odżywiane przez strukturę analogiczną do łożyska . W wyniku embriogenezy powstaje pojedynczy oozooid. Osobnik ten nie posiada gonad i przez początkowy okres rozwoju odżywia się samodzielnie. Po wentralnej stronie oozooidu wykształca się stolon, przez który przebiegają cewka nerwowa, pasmo endodermy, boczne parzyste pasma mezodermy i pasmo pierwotnych komórek płciowych . Z tych struktur wykształcają się tkanki rozwijających się na stolonie blastozooidów. Blastozooidy wykształcają kosz skrzelowy i gonady, lecz ogólnym pokrojem ciała przypominają oozooid. W pełni uformowana kolonia składa się z wielu złączonych dojrzałych płciowo blastozooidów.

Ekologia

Salpy tworzą duże kolonie unoszące się w pelagialu wód oceanicznych. Na ich koszu skrzelowym od strony wewnętrznej znajduje się śluzowa sieć wydzielana przez endostyl, która służy odfiltrowywaniu z wody cząstek pokarmowych. Ponieważ oczka tej sieci mają około 1μm, salpy są w stanie odfiltrowywać z wody skrajnie małe komórki tworzące frakcję pikoplanktonu (np. sinice z rodzajów Prochlorococcus i Synechococcus), która może stanowić ogromną część oceanicznej biomasy.

Żadne inne znane nauce zwierzęta nie są zdolne do pobierania tak małych komórek i przepływ biomasy od najliczniejszych producentów (sinic) musi się odbywać z wykorzystaniem dodatkowych poziomów troficznych (heterotroficznych jednokomórkowców). Omijając te etapy pośrednie salpy są zdolne do drastycznego zmniejszenia energii traconej z pierwotnej produkcji w łańcuchu pokarmowym.

W sprzyjających warunkach salpy, podobnie jak inne sprzągle, mogą bardzo szybko się namnażać bezpłciowo formując zakwity . Po rozrodzie kolonie obumierają i opadają na dno, transportując duże ilości organicznego węgla do głębokich warstw oceanu. Dlatego też salpy pełnią istotną rolę w pompie biologicznej.