Saturn (mitologia)
Saturn (łac. Saturnus, gr. Κρόνος Krónos, z łac. sator „siewca”) – staroitalski bóg rolnictwa, zasiewów i czasu, legendarny władca Italii[1][2]. Pierwowzorem był etruski Satre. Małżonką Saturna była Ops[2].
| ||||
| ||||
| Występowanie |
mitologia italików | |||
|---|---|---|---|---|
| Atrybuty |
kosa | |||
| Teren kultu | ||||
| Nazwa święta | ||||
| Odpowiednik |
Ninurta (babiloński) | |||
| Rodzina | ||||
| Żona | ||||
Później Saturn był utożsamiany z greckim Kronosem[2][3]. Jowisz miał strącić z tronu Saturna, który potem zamieszkał w Italii, gdzie zapanował wówczas wiek złoty[1][2]. Nauczył on ludzi uprawy roli i winnej latorośli[2]. Miał również pierwszy ustanowić prawa w Italii[2].
W 497 p.n.e. zbudowano na wzgórzu kapitolińskim Świątynię Saturna, prawdopodobnie na miejscu starego ołtarza, gdzie składano ofiary z ludzi. Od tego czasu obchodzono święto ku czci Saturna – saturnalia[1][3].
Jego babilońskim odpowiednikiem był Ninurta, a hinduskim odpowiednikiem − Śani.
Na cześć Saturna nazwano szóstą planetę Układu Słonecznego – Saturn.
Z kultem Saturna związana była łacińska nazwa soboty dies Saturni (dzień Saturna), a ta wpłynęła na np. ang. Saturday.
Jednym z najsłynniejszych przedstawień Saturna w sztuce jest obraz Saturn pożerający własne dzieci autorstwa Francisca Goi.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 318. ISBN 83-04-04673-3.
- ↑ a b c d e f Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 403–404. ISBN 80-8046-098-1. (słow.); polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
- ↑ a b Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 662. ISBN 83-01-03529-3.