Schleusingen
Schleusingen – miasto w Niemczech, w kraju związkowym Turyngia, w powiecie Hildburghausen.
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Kraj związkowy | |||
| Powiat | |||
| Kod statystyczny |
16 0 69 043 | ||
| Powierzchnia |
125,59 km² | ||
| Wysokość |
372 m n.p.m. | ||
| Populacja (31 grudnia 2018) • liczba ludności • gęstość |
| ||
| Nr kierunkowy |
036841 | ||
| Kod pocztowy |
98553 | ||
| Tablice rejestracyjne |
HBN | ||
Położenie na mapie Turyngii  | |||
Położenie na mapie Niemiec  | |||
 50°30′38,02″N 10°45′10,01″E/50,510560 10,752780
| |||
| Strona internetowa | |||
Od 31 grudnia 2012 do 5 lipca 2018 miasto pełniło funkcję "gminy realizującej" (niem. "erfüllende Gemeinde") dla gminy wiejskiej St. Kilian[1].
Położenie i nazwa edytuj
Schleusingen leży koło południowego obrzeża Lasu Turyńskiego. Nazwa miasta pochodzi od rzeki Schleuse, która płynie na południe od miasta.
Historia edytuj
Schleusingen zostało po raz pierwszy wymienione w 1232 jako villa Slusungen. W tym samym roku hrabia Henneberga Poppo VII zaczął budowę zamku Bertholdsburg. Po podziale ziem hrabstwa między trzy linie rodu (1274) Schleusingen stało się siedzibą gałęzi Henneberg-Schleusingen.
W 1412 miasto otrzymało prawo miejskie, a w 1533 przywilej targowy. W 1544 wprowadzono reformację. Ród hrabiów Henneberg wygasł w roku 1583, Schleusingen dostało się pod władanie dynastii Wettynów i było początkowo wspólną posiadłością obu gałęzi tej rodziny, starszej ernestyńskiej i młodszej albertyńskiej, następnie zostało przekazane młodszej linii i weszło w skład efemerycznego państewka Saksonia-Zeitz, które rozwiązano w 1718. Od tej pory do 1815 Schleusingen należało do rezydującej w Dreźnie linii Wettynów związanej także z Polską. Wierni Napoleonowi, utracili w 1815 połowę swych ziem, w tym Schleusingen, które dostało się pod władanie Prus, i tworzyło wraz z Suhl i okolicami pruską enklawę w Turyngii. Za czasów NRD miasto należało do powiatu Suhl, w 1994 stało się częścią powiatu Hildburghausen.
W czasie II wojny światowej Schleusingen było, wraz z pobliskim Römhild, ośrodkiem pracy przymusowej. Pracowało tu w różnych zakładach w mieście oraz w rolnictwie i leśnictwie 1 612 osób, głównie z Polski i ZSRR. 44 z nich zmarło, posiadają dziś pomnik pamiątkowy na miejskim cmentarzu.
6 lipca 2018 do miasta przyłączono gminy Nahetal-Waldau oraz St. Kilian, które stały się jego dzielnicami[2].
Zabytki edytuj
Głównymi zabytkami miasta są:
- datujący się z lat 1226-1232 zamek hrabiów Hennebrga Bertholdsburg
- budynek dawnego gimnazjum z 1681, zwany "Teutsche Schule" (pol. Szkoła Niemiecka)
- luterańska fara miejska - niegdyś kościół klasztorny Karmelitów bosych.
Opodal Schleusingen rośnie także najgrubsza w Niemczech brzoza brodawkowata, o obwodzie pnia 309 cm (w 2003).[3]
Gospodarka edytuj
Schleusingen było niegdyś ważnym węzłem kolejowym dla lokalnych linii do Suhl i Ilmenau. Pozostał po nich dworzec, gdyż w 1997 i 1998 zlikwidowano obie linie. Obecnie na linii Schleusingen-Themar kursują turystyczne pociągi z parowozami.
Głównymi pracodawcami w Schleusingen są huta szkła "Thüringen", centrum rehabilitacyjne "Thüringer Wald" oraz parę supermarketów. W mieście działają również liczne niewielkie firmy prywatne.
Demografia edytuj
W XIX wieku zaludnienie w mieście powoli wzrastało, od 2 050 w roku 1791 do 3 105 w 1852. W XX wieku waha się od 5 310 osób w 1960 do obecnego stanu 5 445 w roku 2009.
Polityka edytuj
W wyborach komunalnych w roku 2004 CDU uzyskała 57,6% głosów, a więc absolutną większość, i posiada w Radzie Miejskiej 12 radnych. Die Linke przy 15,6% głosów ma 3 radnych, SPD przy 13,1% ma 3 radnych, lokalna partia Freie Wählergemeinschaft miała 9,8% głosów i jest reprezentowana przez 2 radnych. FDP przy 3,9% głosów utraciła swe mandaty w Radzie.
Współpraca edytuj
Miejscowość partnerska[4]:
Osoby związane z miastem edytuj
- Aleksis Kivi - fiński pisarz, autor m.in. sztuki teatralnej Olviretki Schleusingenissa (Wyprawa do Schleusingen na piwo).
Przypisy edytuj
- ↑ Gmina realizująca
- ↑ Przyłączenie gmin Nahetal-Waldau oraz St. Kilian
- ↑ Bernd Ulrich, Stefan Kühn, Uwe Kühn: Unsere 500 ältesten Bäume: Exklusiv aus dem Deutschen Baumarchiv. München: BLV Buchverlag GmbH & Co. KG, 2009. ISBN 978-3-8354-0376-5. OCLC 317288319.
- ↑ Współpraca