Schronisko PTTK „Andrzejówka”
Schronisko PTTK „Andrzejówka” – schronisko położone na Przełęczy Trzech Dolin pod szczytem Waligóry (936 m n.p.m.) w Górach Suchych, cz. Gór Kamiennych w Sudetach Środkowych – w miejscowości Rybnica Leśna. Do schroniska można dojechać autobusem linii nr 12 komunikacji miejskiej w Wałbrzychu
 Schronisko PTTK „Andrzejówka” zimą | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
780 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
1933 |
| Właściciel | |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°41′05,92″N 16°16′40,30″E/50,684978 16,277861
| |
| Strona internetowa | |
Historia edytuj
Schronisko zostało otwarte 21 października 1933 przez towarzystwo turystyczne z Wałbrzycha WGV z inicjatywy jego prezesa, aptekarza Andreasa Bocka, od którego imienia nazwano je Andreasbaude. Projektantem był wałbrzyski architekt F. W. Kronke, a autorem wystroju wnętrz H. Brochenberger, roboty murarskie wykonała firma Becker&Bergman z Wałbrzycha, a konstrukcje drewniane wałbrzyska firma Patrick. Był to nowoczesny obiekt wyposażony we wszystkie instalacje. W momencie otwarcia w obiekcie było 220 miejsc gastronomicznych w 3 salach jadalnych oraz 25 miejsc noclegowych – 3 pokoje 1-osobowe, 8 pokoi 2-osobowych oraz 2 pokoje 3-osobowe. Nocleg kosztował 1,75 – 2,25 marki. Pierwszymi właścicielami było małżeństwo O. i M. Rübartsch – szynkarze spod Dusznik.
W 1936 przez dwa tygodnie mieszkała w „Andrzejówce” królowa holenderska Wilhelmina z córką księżną Julianą.
W 1944 obiekt zajęły władze nazistowskie i przekazały Hitlerjugend, jako miejsce odpoczynku i szkolenia. W styczniu 1945 przejął je Wehrmacht na siedzibę grupy obrony przeciwlotniczej.
W maju 1945 rodzina Rübartsch opuściła obiekt, przejęło je Dolnośląskie Zjednoczenie Przemysłu Węglowego jako dom kolonijny, a w 1948 wałbrzyski oddział PTT (choć nadal służył jako miejsce organizowania kolonii). Oficjalne otwarcie jako schroniska PTTK nastąpiło w 1953, obiektowi nadano imię Mirosława Krajewskiego, jednak ta nazwa nie przyjęła się wśród turystów. W 1955 zaadaptowano sąsiedni budynek jako część noclegową i zwiększono w ten sposób liczbę miejsc do 100. Obecnie ten budynek jest opuszczony i nieużywany.
W 1968 obok „Andrzejówki” powstały pierwsze wyciągi narciarskie, a w 1978 odbył się pierwszy Bieg Gwarków. W 1981 na ścianie schroniska odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci znakarza Jerzego Cholewickiego.
W sierpniu 2009 schronisko zajęło piąte miejsce w rankingu schronisk górskich PTTK, sporządzonym przez polski magazyn turystyki górskiej n.p.m.[1] Dwa lata później, w sierpniu 2011 zajęło drugie miejsce w drugiej edycji rankingu[2], natomiast w 2013 roku, w trzeciej edycji, zajęło pierwsze miejsce[3].
Gospodarze i kierownicy edytuj
- O. Rübartsch
- bracia Marcinkowscy
- rodzina Pohribniaków
Szlaki turystyczne edytuj
Konne:
Piesze:
czerwony z Jedliny do Sokołowska (Główny Szlak Sudecki im. M. Orłowicza),
żółty z Głuszycy do Sokołowska,
zielony z Wałbrzycha do Unisławia Śląskiego,
niebieski z Mieroszowa do Rybnicy,
czarny do Przełęczy Pod Szpiczakiem.
Rowerowe górskie (wyznakowane w 2004 roku przez gminę Głuszyca):
zielony wokół Głuszycy,
niebieski z Radosnej do Trzech Strug.
Narciarski:
- czerwony prowadzący do schroniska Zygmuntówka na Przełęczy Jugowskiej w Górach Sowich.
Przypisy edytuj
- ↑ Ranking schronisk górskich. „Magazyn Turystyki Górskiej „n.p.m.””. sierpień 2009. Dom Wydawniczy Kruszona.
- ↑ Ranking schronisk górskich. „Magazyn Turystyki Górskiej n.p.m.”. sierpień 2011, s. 32–39. Dom Wydawniczy Kruszona.
- ↑ III Ranking schronisk górskich. Zwyciężyła Andrzejówka [online], krakow.wyborcza.pl [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-15].