Sejm Ustawodawczy (1919–1922)

organ parlamentarny wybrany dla uchwalenia konstytucji II Rzeczypospolitej

Sejm Ustawodawczy – jednoizbowy organ parlamentarny wybrany dla uchwalenia konstytucji (Konstytuanta) II Rzeczypospolitej. Pierwsze posiedzenie odbyło się 10 lutego 1919, zaś ostatnie 27 listopada 1922.

Rzeczpospolita
Polska

Godło II RP

Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka II RP



Porządek uroczystości związanych z pierwszym posiedzeniem Sejmu
strona 1
strona 2
strona 3
strona 4
Naczelnik Państwa Józef Piłsudski otwiera pierwsze posiedzenie Sejmu Ustawodawczego. 10 lutego 1919
Uchwała Sejmu z 20 lutego 1919 o powierzeniu Józefowi Piłsudskiemu dalszego sprawowania urzędu Naczelnika Państwa

28 listopada 1918 w Warszawie został wydany „Dekret o wyborach do Sejmu Ustawodawczego”[1][2]. Sejm został wyłoniony częściowo w drodze demokratycznych wyborów pięcioprzymiotnikowych (bezpośrednich, powszechnych, równych, tajnych i proporcjonalnych) 26 stycznia 1919 uzupełniony polskimi posłami parlamentów państw zaborczych. Stopniowo uzupełniany wyborami w poszczególnych dzielnicach do 1922. Na koniec kadencji liczył 442 posłów, z czego 364 wybrano w wyborach zarządzonych przez władze polskie, 20 w drodze uchwały o włączeniu w skład izby wybranych w drodze wyborów delegatów Sejmu Litwy Środkowej, 35 posłów posiadało mandaty z tytułu wyborów do parlamentów państw zaborczych (w tym 28 z izby poselskiej austriackiej Rady Państwa i 7 posłów niemieckiego Reichstagu), 6 posłów znalazło się w wyniku kompromisu wyborczego na Śląsku Cieszyńskim[3].

Pierwsze posiedzenie odbyło się 10 lutego w budynku byłego Instytutu Aleksandryjsko-Maryjskiego Wychowania Panien przy ul. Wiejskiej. Obrady otworzył przemówieniem Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, który nominował Marszałka seniora Ferdynanda Radziwiła. Marszałek senior powołał tymczasowych sekretarzy ks. Zygmunta Kaczyńskiego (ZLN) i Mieczysława Niedziałkowskiego (PPS). Na pierwszym posiedzeniu, przedstawiono Sejmowi 210 dekretów rządu do zatwierdzenia.

Na drugim posiedzeniu Sejmu 14 lutego 1919 przyjęto przygotowany przez rząd „Tymczasowy regulamin obrad Sejmu Ustawodawczego Rzeczypospolitej Polskiej”. Regulamin ten z niewielkimi zmianami obowiązywał do lutego 1923.

W okresie od 10 do 14 lutego 1919 obradom przewodził Marszałek Senior Ferdynand Radziwiłł, 14 lutego 1919 marszałkiem Sejmu wybrano Wojciecha Trąmpczyńskiego, zaś wicemarszałkami: Jakuba Bojko z PSL Piast, Andrzeja Maja z ZSLN, Jędrzeja Moraczewskiego z PPS, Stanisława Osieckiego z PSL Wyzwolenie, Józefa Ostachowskiego z PZL.

20 lutego 1919 Sejm przyjął przez aklamację uchwałę o powierzeniu Józefowi Piłsudskiemu dalszego sprawowania urzędu Naczelnika Państwa) nazywaną „Małą Konstytucją”.

Do ważniejszych ustaw uchwalonych przez ten Sejm należą: Mała Konstytucja, Konstytucja marcowa z 17 marca 1921 oraz Statut Organiczny Województwa Śląskiego i szeroki pakiet ustaw socjalnych.

W 1920 Sejm powołał nadzwyczajny i tymczasowy organ parlamentarno-rządowy Radę Obrony Państwa, w skład którego wchodziło 10 przedstawicieli Sejmu.

Sejm Ustawodawczy funkcjonował do momentu ukonstytuowania się wybranych na mocy konstytucji Sejmu i Senatu, co nastąpiło 1 grudnia 1922 (wybór marszałków obu izb). Sejm ten odbył 342 posiedzenia plenarne, uchwalając 571 ustaw, w tym 166 dotyczących aparatu państwowego i wymiaru sprawiedliwości oraz 181 ustaw skarbowych[4].

Skład Sejmu Ustawodawczego 26 stycznia 1919 edytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Posłowie na Sejm Ustawodawczy (1919–1922).

Po przeprowadzonych wyborach, w których wybrano 296 posłów, oraz powołaniu 46 posłów z dotychczasowych parlamentów zaborczych skład polityczny Sejmu przedstawiał się następująco:

Klub przewodniczący Klubu Mandaty poselskie procent głosów w Sejmie
Związek Sejmowy Ludowo-Narodowy Wojciech Korfanty
109
32,5
Polskie Stronnictwo Ludowe „Wyzwolenie”[5] Błażej Stolarski
58
17,3
Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast”[6] Wincenty Witos
44
13,1
Związek Polskich Posłów Socjalistycznych[7] Ignacy Daszyński
35
10,4
Polskie Zjednoczenie Ludowe[8] Józef Ostachowski
31
9,2
Klub Pracy Konstytucyjnej[9] Jan Kanty Federowicz
17
5,1
Narodowy Związek Robotniczy Stanisław Nowicki
17
5,1
Polskie Stronnictwo Ludowe – Lewica[10] Jan Stapiński
11
3,2
Wolne Zjednoczenie Posłów Narodowości Żydowskiej Abraham Ozjasz Thon
9
2,7
Niemieckie Stronnictwo Ludowe (Deutsche Volkspartei, DVP) Josef Spickermann

Ludwig Wolff

2
0,6
Bezpartyjni Józef Buzek

Antoni Chłapowski

Wojciech Trąmpczyński

3
0,9
Razem 335 100

Skład Sejmu Ustawodawczego w początkach 1920 r.[11] edytuj

Klub Mandaty poselskie
Związek Ludowo-Narodowy 71
Narodowe Zjednoczenie Ludowe 68
Chrześcijańska Demokracja 29
Narodowy Związek Robotniczy 13
PSL-Piast 86
PSL-Wyzwolenie 23
Polska Partia Socjalistyczna 35
PSL-Lewica 12
Zjednoczenie Mieszczańskie 13
Stronnictwo Katolicko-Ludowe 5
Klub Pracy Konstytucyjnej 18
Posłowie Żydowscy 11
Posłowie Niemieccy 2
Bezpartyjni 8
Ogółem 394

Skład Sejmu Ustawodawczego w lipcu 1922 edytuj

Partia Mandaty poselskie procent głosów w Sejmie
Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast”
96
22,3
Związek Ludowo-Narodowy
81
18,8
Narodowe Zjednoczenie Ludowe
45
13,9
Związek Polskich Posłów Socjalistycznych
34
10,4
Narodowo-Chrześcijańskie Stronnictwo Ludowe
26
6,0
Narodowo-Chrześcijański Klub Robotniczy
26
6,0
Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”
24
5,6
Narodowa Partia Robotnicza
21
4,9
Klub Pracy Konstytucyjnej
16
3,7
Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego – Lewica
11
2,5
Zjednoczenie Mieszczańskie
11
2,5
Stronnictwo Katolicko-Ludowe
7
1,6
Narodowa Partia Pracy
6
1,4
Rady Ludowe
5
1,1
Komunistyczna Frakcja Poselska
2
0,5
Wolne Zjednoczenie Posłów Narodowości Żydowskiej
10
2,9
Niemieckie Stronnictwo Ludowe
7
1,6
Bezpartyjni
4
0,9
Razem 432 100

Niektóre ustawy przyjęte przez Sejm Ustawodawczy edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Dekret o wyborach do Sejmu Ustawodawczego (Dz.U. z 1918 r. nr 18, poz. 47).
  2. Dekret o wyborach do Sejmu Ustawodawczego. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. R. I. 1, s. 5–7, 10 grudnua 1918.
  3. Andrzej Ajennkiel: Historia Sejmu Polskiego. T. II Cześć I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 18.
  4. Andrzej Ajennkiel: Historia Sejmu Polskiego. T. II Cześć I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 42.
  5. Startowało wyłącznie w Królestwie
  6. Startowało głównie w Galicji i dzięki secesji niektórych organizacji Polskiego Zjednoczenia Ludowego w niektórych okręgach Królestwa
  7. Skupiał posłów Polskiej Partii Socjalistycznej z Królestwa i Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego
  8. Skupiał posłów Polskiego Zjednoczenia Ludowego z Królestwa oraz Stronnictwa Katolicko Narodowego z Galicji
  9. skupiał posłów konserwatywnych i demokratycznych z Galicji głównie z tytułu posiadania mandatu w parlamencie austriackim
  10. Startowało wyłącznie w Galicji
  11. Juliusz Bardach, Bogusław Leśnodorski, Michał Pietrzak, Historia ustroju i prawa polskiego, Edward Rychcik (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993, s. 493, ISBN 83-01-11026-0.

Bibliografia edytuj

  • Andrzej Ajnenkiel, Od rządów ludowych do przewrotu majowego. Zarys dziejów politycznych Polski 1918–1926, Warszawa 1978
  • Tadeusz A. Siedlik, Historia Polski 1900–1939, Warszawa 1993
  • Adam Próchnik, Pierwsze piętnastolecie Polski niepodległej, Warszawa 1983.