Sergiusz (Hensycki)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	17 lutego 1991
Konsekrator	Filaret (Denysenko)
Współkonsekratorzy	Hiob (Tywoniuk), Łazarz (Szweć)
Współkonsekrowani biskupi
Melecjusz (Jehorenko)	30 lipca 2006
Antoni (Pakanycz)	26 listopada 2006
Aleksander (Drabynko)	19 grudnia 2007
Longin (Żar)	23 maja 2012
Klemens (Weczeria)	23 lipca 2012
Euzebiusz (Dudka)	28 września 2014
Tichon (Czyżewski)	28 grudnia 2014
Nataniel (Krykota)	5 sierpnia 2015
Sergiusz (Mychajłenko)	15 listopada 2015
Ambroży (Wajnahij)	13 kwietnia 2019
Sylwan (Nikitin)	18 lipca 2019
Paweł (Wałujski)	9 grudnia 2019
Nikodem (Pustowhar)	17 grudnia 2019

Sergiusz
	Borys Hensycki
	Metropolita tarnopolski i krzemieniecki
Kraj działania	Ukraina
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1951 ; Dołyniany
	Metropolita tarnopolski i krzemieniecki
Okres sprawowania	od 2011
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
Inkardynacja	Eparchia tarnopolska
Śluby zakonne	6 grudnia 1985
Diakonat	15 lipca 1973
Prezbiterat	28 sierpnia 1990
Chirotonia biskupia	17 lutego 1991
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sergiusz, imię świeckie Borys Hensycki (ur. 4 grudnia 1951 w Dołynianach) – biskup Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

Życiorys edytuj

Po ukończeniu instytutu medycznego uzyskał dyplom felczera i pracował przez rok w przychodni dzielnicowej. W latach 1971–1973 odbywał w Czerniowcach obowiązkową służbę wojskową. 15 lipca 1973 przyjął święcenia diakońskie i został skierowany do pracy duszpasterskiej w soborze Zaśnięcia Matki Bożej w Smoleńsku.

W 1983 ukończył naukę w moskiewskim seminarium duchownym. W maju 1985 wstąpił jako posłusznik do ławry Poczajowskiej, gdzie 6 grudnia tego samego roku złożył wieczyste śluby zakonne. 28 sierpnia 1990 przyjął święcenia na hieromnicha. W lutym 1991 został podniesiony do godności archimandryty. 17 lutego tego samego roku wyświęcony na biskupa tarnopolskiego i krzemienieckiego. Już jako hierarcha ukończył wyższe studia teologiczne w Moskiewskiej Akademii Duchownej.

Brał udział w spotkaniu biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego w kwietniu 1992 w Żytomierzu, którego uczestnicy zaapelowali o zwołanie soboru swojego Kościoła, zaś jego zwierzchnika metropolitę Filareta (Denysenkę) oskarżyli o krzywoprzysięstwo. W efekcie spotkania oraz soboru, jaki miał miejsce w tym samym roku, metropolita Filaret został uznany za winnego rozbijania Kościoła i pozbawiony urzędu^[1].

Według informacji podawanych przez prasę ukraińską, jego awans w hierarchii kościelnej wynikał z faktu, iż jako skarbnik ławry Poczajowskiej przekazywał fundusze z prywatnych datków dla Ławry do centralnych organów zarządzających Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Protektorem Sergiusza w Kościele miał być ówczesny metropolita smoleński i kaliningradzki Cyryl. Zdaniem Serhija Płokhiego, wiadomości te nie mogą zostać jednoznacznie zweryfikowane^[2].

W 1999 podniesiony do godności arcybiskupiej. W 2011 otrzymał godność metropolity^[3].

Przypisy edytuj

↑ Початок церковної свободи (15-річчя Житомирського передсоборного зібрання)
↑ S. Plokhy, F. E. Sysyn: Religion and Nation in Modern Ukraine. Toronton and Edmonton: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, 2003, s. 130. ISBN 1-895571-36-7.
↑ КИЇВ. Українська Православна Церква молитовно відзначила 45-ту річницю архієрейської хіротонії свого Предстоятеля

Bibliografia edytuj

Biogram na stronie Kościoła

[1] Початок церковної свободи (15-річчя Житомирського передсоборного зібрання)

[2] S. Plokhy, F. E. Sysyn: Religion and Nation in Modern Ukraine. Toronton and Edmonton: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, 2003, s. 130. ISBN 1-895571-36-7.

[3] КИЇВ. Українська Православна Церква молитовно відзначила 45-ту річницю архієрейської хіротонії свого Предстоятеля

[1]

[2]

[3]