Sergiusz Mikulicz
Sergiusz Mikulicz (ur. 22 sierpnia 1932[1] we Wrześni[potrzebny przypis]) – polski historyk stosunków międzynarodowych[2], ambasador w Kambodży (1979–1982).
.jpg) Sergiusz Mikulicz (2022) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia stosunków międzynarodowych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja |
1979 |
| Ambasador PRL w Kambodży | |
| Okres spraw. |
1979–1982 |
| Następca | |
Życiorys edytuj
Sergiusz Mikulicz początkowo pracował jako woźny. W latach 1952–1956 studiował w Szkole Głównej Służby Zagranicznej[3]. W 1963 doktoryzował się na Uniwersytecie Jagiellońskim, pisząc dysertację pod kierunkiem Henryka Batowskiego. Habilitował się na UJ w 1979[4].
Jeszcze w czasie studiów został członkiem polskich misji w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei (1953–1954) oraz w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Kambodży (1954–1955). Pracował w centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz na placówkach zagranicznych. W 1979 został mianowany pierwszym po upadku Pol Pota polskim ambasadorem w Kambodży[4]. Tworzenie od nowa placówki rozpoczął od zdobywania podstawowych sprzętów i mebli, zaś po artykuły żywnościowe musiał jeździć do Wietnamu[5]. Następnie przez 20 lat pełnił funkcję dyrektora Departamentu Współpracy z Zagranicą Polskiego Radia i Telewizji[4].
Z jego prac naukowych najbardziej znaczące są: artykuł „Wpływ dyplomacji sanacyjnej na obalenie Titulescu”[6], oraz książki „Od Genui do Rapallo”, „Prometeizm w polityce II Rzeczypospolitej”, „Kłajpeda w polityce europejskiej 1918–1939”. Autor analiz na temat bieżącej polityki zagranicznej pisanych dla Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy w odniesieniu do polskiej polityki wschodniej[4].
Hobbistycznie zajmuje się koniarstwem i myślistwem. Honorowy członek i wiceprezes Polskiego Klubu Safari[4]. Po 1991 pracował w firmach zagranicznych (Szwecja, Niemcy, Japonia) jako dyrektor lub doradca zarządu. W 2001 w Tanzanii odnalazł polski cmentarz w Tengeru[7].
Syn Aleksandra[1]. Jego żoną była Krystyna Jamroz (1923–1986), śpiewaczka operowa[8][9].
Publikacje książkowe edytuj
- Sergiusz Mikulicz: Od Genui do Rapallo. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 357. OCLC 69309066.
- Sergiusz Mikulicz: Prometeizm w polityce II Rzeczypospolitej. Warszawa: Książka i Wiedza, 1971, s. 313. OCLC 69320834.
- Sergiusz Mikulicz: Kłajpeda w polityce europejskiej : 1918–1939. Warszawa: Książka i Wiedza, 1976, s. 351. OCLC 830596239.
- Sergiusz Mikulicz: Katalog mikrofilmów i fotokopii poloniców z archiwów zagranicznych. Z. 6. Warszawa: NDAP, 1987, s. 104. OCLC 833968258.
- Sergiusz Mikulicz: Wspomnienia z Kambodży : tuż po Pol Pocie…. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2007, s. 118. ISBN 978-83-7441-621-4.
- Sergiusz Mikulicz: Nigdy nie jest za późno… i inne opowiadania. Toruń: Marszałek Development & Press, 2020, s. 134. ISBN 978-83-955307-5-3.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Inwentarz archiwalny. Sergiusz Mikulicz [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2021-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-14].
- ↑ Dr hab. Sergiusz Mikulicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2021-11-14].[martwy link]
- ↑ Sergiusz Mikulicz [online], mle.lt [dostęp 2021-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-14].
- ↑ a b c d e Wspomnienia z Kambodży. Tuz po Pol Pocie.... [online], merlin.pl [dostęp 2021-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-14].
- ↑ Dariusz Kozicki, Wywiad z ostatnim ambasadorem RP w Kambodży – K. Duchowskim [online], Centrum Studiów Polska-Azja, 18 grudnia 2010 [dostęp 2021-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-18].
- ↑ Sergiusz Mikulicz, Wpływ dyplomacji sanacyjnej na obalenie Titulescu, „Sprawy Międzynarodowe”, 7–8, Warszawa 1959.
- ↑ Sergiusz Mikulicz, Nigdy nie jest za późno... i inne opowiadania, Marszałek Development & Press, 2020, ISBN 978-83-955307-5-3, OCLC 1156656160 [dostęp 2022-03-04].
- ↑ Lidia Cichocka, Sergiusz Mikulicz, mąż Krystyny Jamroz na inauguracji wystawy poświęconej artystce w Busku [online], Echo Dnia Świętokrzyskie, 3 lipca 2016 [dostęp 2021-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-14].
- ↑ Adam. V. Czopek, Krystyna Jamroz - Wielka dama polskiej opery, 2014.