Seweryn Blumsztajn

polski dziennikarz

Seweryn Blumsztajn (ur. 2 maja 1946 we Wrocławiu) – polski dziennikarz, działacz opozycji antykomunistycznej w okresie PRL.

Seweryn Blumsztajn
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1946
Wrocław

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski

Pracodawca

Gazeta Wyborcza” (od 1989)

Małżeństwo

Zofia Winawer

Dzieci

Anna Blumsztajn

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys

edytuj

W latach 1964–1968 studiował ekonomię polityczną na Uniwersytecie Warszawskim. W 1974 został absolwentem Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Był członkiem Hufca Walterowskiego oraz Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności. W 1965 aresztowano go na kilkanaście dni za rozprowadzanie listu otwartego do członków PZPR autorstwa Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego. W 1968 uczestnik wydarzeń marcowych, współorganizator wiecu w Warszawie. Ponownie aresztowany i skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, zwolnienie uzyskał w lipcu 1969 na mocy amnestii. Od 1976 współpracował z Komitetem Obrony Robotników i następnie Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR”. Był redaktorem „Biuletynu Informacyjnego „KOR””. W maju 1977 z ramienia KOR wyjechał do Krakowa po śmierci Stanisława Pyjasa, ponownie zatrzymany, zwolniony został w lipcu tego samego roku na mocy amnestii. Uczestniczył w wykładach organizowanych przez Towarzystwo Kursów Naukowych, w trakcie jednego z nich został pobity przez bojówki organizowane przez Służbę Bezpieczeństwa. W maju 1980 brał udział w głodówce w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej, prowadzonej w ramach solidarności z więzionymi wówczas Mirosławem Chojeckim i Dariuszem Kobzdejem[1].

W trakcie sierpnia 1980 został aresztowany po raz kolejny, zwolnienie uzyskał w związku z podpisaniem porozumień sierpniowych. Wstąpił do „Solidarności”, współorganizował Agencję Prasową „S”, redagował związkowe pisma („AS” oraz wydawany w trakcie I Krajowego Zjazdu Delegatów „Głos Wolny”). W październiku 1981 wyjechał do Francji celem odbycia spotkań organizowanych przez tamtejsze związki zawodowe, tam zastał go stan wojenny. Na wiadomość o jego ogłoszeniu założył w Paryżu Komitet Koordynacyjny Solidarności i kierował nim do 1984 (formalnie była to następnie filia brukselskiego Biura Koordynacyjnego „Solidarności” za Granicą, w praktyce w pełni autonomiczna), w latach 1982–1985 był redaktorem naczelnym pisma „Bulletin d’Information du Comité Solidarité à Paris”[2]. W 1985 został deportowany z lotniska Okęcie, gdy próbował wrócić do Polski. W latach 1986–1989 był sekretarzem generalnym Association Solidarité France–Pologne.

W 1989 wszedł w skład redakcji „Gazety Wyborczej”. W latach 2002–2006 kierował krakowskim dodatkiem tego pisma, w 2006 został redaktorem naczelnym warszawskiego dodatku lokalnego („Gazeta Stołeczna”). Objął funkcję prezesa zarządu zainicjowanego w 2012 Towarzystwa Dziennikarskiego[3].

W 2006 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[4]. W 2008 order ten zwrócił po wypowiedzi Lecha Kaczyńskiego odnoszącej się do części działaczy opozycji demokratycznej, która zdaniem Seweryna Blumsztajna znieważała dorobek, historię i symbole opozycji demokratycznej i „Solidarności”[5].

Życie prywatne

edytuj

Jest pochodzenia żydowskiego. Żonaty z Zofią Winawer. Ich córka Anna Blumsztajn została dyrektorką i nauczycielką wiedzy o społeczeństwie w Wielokulturowym Liceum Humanistycznym im. Jacka Kuronia w Warszawie w ramach Zespołu Społecznych Szkół Ogólnokształcących Bednarska[6][7].

Przypisy

edytuj
  1. Głodówka w Podkowie Leśnej. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2012-08-19].
  2. Seweryn Blumsztajn w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–89”. [dostęp 2012-08-19].
  3. Zarząd Towarzystwa Dziennikarskiego. towarzystwodziennikarskie.org. [dostęp 2016-06-20].
  4. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 września 2006 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848).
  5. Seweryn Blumsztajn zwraca prezydentowi order. gazeta.pl, 1 lipca 2008. [dostęp 2012-08-19].
  6. Cezary Łazarewicz: Pokolenie pokorowców. polityka.pl, 9 października 2011. [dostęp 2014-01-14].
  7. Uczą u nas. wlh.edu.pl. [dostęp 2014-01-14].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj