Seweryn Pollak (ur. 10 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 23 grudnia 1987 w Sopocie) – polski filolog polski, poeta, eseista i tłumacz, laureat nagrody Polskiego PEN Clubu (1966) za przekłady poezji rosyjskiej na język polski.

Seweryn Pollak
Ilustracja
Seweryn Pollak
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1907
Warszawa

Data i miejsce śmierci

23 grudnia 1987
Sopot

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grób Seweryna Pollaka na cmentarzu Powązkowskim (2012)

Życiorys edytuj

Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. W 1934 złożył egzaminy dyplomowe na polonistyce Uniwersytetu Warszawskiego. W latach gimnazjalnych i akademickich działał w Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej, a następnie w Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. Wiersze pisał od 1930, debiutując w 1936 tomem przekładów Z nowej poezji rosyjskiej. W tym samym roku objął kierownictwo działu kulturalnego w redakcji „Dziennika Popularnego”.

Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w podziemnym życiu kulturalnym Warszawy. Publikował pod pseudonimem „Andrzej Poleski”. Wiersze drukował na łamach „Poradnika Oświatowego”. Walczył w powstaniu warszawskim na Mokotowie (tym wydarzeniom poświęcił wiersz Mokotów publikowany w prasie powstańczej 24 września 1944). Jako tłumacz specjalizował się w literaturze rosyjskiej (Puszkin, Majakowski, Gorki, Babel, M. Sałtykow-Szczedrin).

Po wojnie zamieszkał w Łodzi. Początkowo pracował w dziale kulturalnym „Głosu Robotniczego”. Później został kierownikiem działu przekładów w Wydawnictwie „Czytelnik” i członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika „Kuźnica”. W latach 1950–1952 wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Kultura”, w 1957 objął stanowisko redaktora naczelnego czasopisma „Opinie”.

W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[1]. W 1978 był jednym z członków założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych i należał do jego rady programowej.

Za całokształt twórczości przekładowej wyróżniono go Nagrodą Państwową III stopnia.

Dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była poetka Wanda Grodzieńska, a córką Joanna Pollakówna. Drugą żoną była pisarka Eugenia Siemaszkiewicz.

Zmarł w Sopocie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 96-6-13)[2].

Ordery i odznaczenia edytuj

Poezja edytuj

  • Godzina życia (1946)
  • Oka sieci (1960)
  • Przenikanie (1965)
  • Próba oddalenia (2008)

Krytyka literacka edytuj

  • Wyprawy za trzy morza (1962)
  • Srebrny wiek i później (1971)
  • Niepokoje poetów (1972)

Literatura edytuj

  • Leszek Engelking, Seweryn Pollak 1907–1987,Literatura na Świecie” 1988, nr 3, s. 359–361.
  • Adam Pomorski, Sewerynie Pollaku (1906–1988) w dziesiątą rocznicę śmierci, „Zeszyty Literackie” 1998, nr 64, s.140–148.
  • Zbigniew Dmitroca, O Sewerynie Pollaku i jego kręgu, „Kresy” 2008, nr 1–2, s. 182–186.
  • Monika Bednarczyk, Antropologiczne ścieżki Seweryna Pollaka, „Teologia Młodych” 2012, nr 1, s. 85–95.
  • Agata Szulc-Woźniak, Wydobywając (żydowskość) Seweryna Pollaka, „Narracje o Zagładzie” 2019, nr 5, s. 199–217.

Przypisy edytuj

  1. Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 30.
  2. Cmentarz Stare Powązki: SEWERYN POLLAK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-02-24].
  3. Dziennik Polski, rok XXX, nr 175 (9456), s. 2.
  4. M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.