Shōchū (alkohol)
Shōchū (jap. 焼酎 shōchū) – wódka japońska, może być produkowana z batatów, ziemniaków, ryżu, jęczmienia, gryki, prosa lub kukurydzy. Zgodnie z prawem japońskim zawartość alkoholu nie powinna przekraczać 36%, ale niekiedy osiąga ona 45%[1].
Historia edytuj
Shōchū trafiła do Japonii prawdopodobnie w XV w. z Chin, Korei lub Tajlandii, wraz z technologią destylacji.
Shōchū w dużym stopniu spopularyzował jeden z najbardziej długowiecznych Japończyków, Shigechiyo Izumi (1865-1986), wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa. Pytany o przyczyny osiągnięcia tak sędziwego wieku, podkreślał on znaczenie shōchū w swoim życiu, mawiając, że „wolałby umrzeć niż zrezygnować z picia”[2].
Serwowanie edytuj
Zazwyczaj shōchū podaje się zmieszaną z gorącą wodą, yuwari (jap. 湯割り) w proporcjach pół na pół (go-go-wari) lub z nieco większą ilością wody (roku-yon-wari, dosł. "w proporcji sześć na cztery"). Bywa również podawana z lodem (on the rocks) lub w formie popularnego koktajlu chūhai (jap. 酎ハイ) z wodą sodową i syropami owocowymi o różnych smakach, podawanego z cytryną i lodem w wysokich szklankach koktajlowych (typu highball). Zakąską do shochu są zazwyczaj cierpkie marynowane morelki umeboshi[3].
Istotna jest kolejność nalewania. Dodanie wody do shōchū zaostrza jej smak, podczas gdy odwrotna kolejność, łagodzi trunek i wzmacnia wrażenie słodyczy[4].
Zobacz też edytuj
Bibliografia edytuj
- Kordzińska-Nawrocka, Iwona: Japońska sztuka kulinarna, Warszawa 2008, str. 211-225, ISBN 978-83-7436-171-2
- Barber, Kimiko: Kuchnia japońska, Poznań 2004, ISBN 978-83-245-1759-6
- Magdalena Tomaszewska-Bolałek, Tradycje kulinarne Japonii, Warszawa: Hanami, 2006, ISBN 83-60740-00-3, ISBN 978-83-60740-00-2, OCLC 749211591.