Siarczan baru

	Siarczan baru
	Siarczan baru
	; Molekularna struktura kryształu siarczanu baru
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	siarczan baru
addyt.	tetraoksydosiarczan(2−) baru
	Inne nazwy i oznaczenia
półsyst.	siarczan baru
Stocka	siarczan(VI) baru
farm.	Barii sulfas
inne	biel barowa (nazwa techniczna rozdrobnionego siarczanu baru)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	BaSO4
Masa molowa	233 g/mol
Wygląd	biały, miałki, ciężki proszek bez ziarnistych grudek
	Identyfikacja
Numer CAS	7727-43-7
Właściwości
	Gęstość
	4,5 g/cm³ (20 °C); ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	3,1 mg/l (20 °C)
Temperatura topnienia	1580 °C
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne
	NFPA 704
Na podstawie; podanego źródła	0 0 0
Numer RTECS	CR060000
	Podobne związki
Inne aniony	BaCO3
Inne kationy	CaSO4, MgSO4
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Farmakokinetyka
Działanie	cieniujące w rentgenodiagnostyce
	Multimedia w Wikimedia Commons

Siarczan baru (łac. Barii sulfas), BaSO₄ – nieorganiczny związek chemiczny z grupy siarczanów, sól baru i kwasu siarkowego.

WłaściwościEdytuj

W warunkach normalnych jest białym ciałem stałym, trudno rozpuszczalnym^[4] w wodzie (poniżej 0,01 g/l). Jego pH w roztworze wodnym (20 °C, jako zawiesina) wynosi około 7.

Można go otrzymać w reakcji baru lub tlenku baru z kwasem siarkowym:

Ba + H₂SO₄ → BaSO₄ + H₂

BaO + H₂SO₄ → BaSO₄ + H₂O

Występuje naturalnie jako minerał baryt^[4].

Związek ten jest otrzymywany przez mielenie barytu lub strącanie z roztworów innych soli baru kwasem siarkowym. Głównie wykorzystywany jest jako: farba (biel barowa/barytowa), środek kontrastowy przy prześwietleniach przewodu pokarmowego, wypełniacz do kauczuku i białych tworzyw sztucznych oraz farb zwanych litoponami^[4].

Siarczan baru nie jest substancją toksyczną.

W wypadku kontaktu substancji z oczami należy przemyć je dużą ilością wody.

↑ ^a ^b Farmakopea Polska VI, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2002, s. 1176, ISBN 83-88157-18-3 .
↑ Podręczny słownik chemiczny, RomualdR. Hassa (red.), JanuszJ. Mrzigod (red.), JanuszJ. Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 55, ISBN 83-7183-240-0 .
↑ ^a ^b CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-51, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
↑ ^a ^b ^c Encyklopedia Powszechna PWN. T. 1. A-F. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 217.