Siarczan baru
Siarczan baru (łac. Barii sulfas), BaSO4 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy siarczanów, sól baru i kwasu siarkowego.
| |||||||||||||||||||||
 Molekularna struktura kryształu siarczanu baru | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
BaSO4 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
233 g/mol | ||||||||||||||||||||
| Wygląd |
biały, miałki, ciężki proszek bez ziarnistych grudek[1] | ||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||||||||||
| Inne aniony | |||||||||||||||||||||
| Inne kationy | |||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
WłaściwościEdytuj
W warunkach normalnych jest białym ciałem stałym, trudno rozpuszczalnym[4] w wodzie (poniżej 0,01 g/l). Jego pH w roztworze wodnym (20 °C, jako zawiesina) wynosi około 7.
OtrzymywanieEdytuj
Można go otrzymać w reakcji baru lub tlenku baru z kwasem siarkowym:
- Ba + H2SO4 → BaSO4 + H2
- BaO + H2SO4 → BaSO4 + H2O
ZastosowanieEdytuj
Związek ten jest otrzymywany przez mielenie barytu lub strącanie z roztworów innych soli baru kwasem siarkowym. Głównie wykorzystywany jest jako: farba (biel barowa/barytowa), środek kontrastowy przy prześwietleniach przewodu pokarmowego, wypełniacz do kauczuku i białych tworzyw sztucznych oraz farb zwanych litoponami[4].
ToksycznośćEdytuj
Siarczan baru nie jest substancją toksyczną.
W wypadku kontaktu substancji z oczami należy przemyć je dużą ilością wody.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Farmakopea Polska VI, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2002, s. 1176, ISBN 83-88157-18-3.
- ↑ Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 55, ISBN 83-7183-240-0.
- ↑ a b David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-51, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ a b c Encyklopedia Powszechna PWN. T. 1. A-F. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 217.
