Sibianor aurocinctus

	Sibianor aurocinctus
	Ohlert, 1865
	; Samica
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Rodzina	skakunowate
Podrodzina	Pelleninae
Rodzaj	Sibianor
Gatunek	Sibianor aurocinctus
Synonimy
	Heliophanus aurocinctus Ohlert, 1865; Attus heterophtalmus Westring, 1851; Attus aenescens Simon, 1868; Ballus aenescens (Simon, 1868); Bianor aenescens (Simon, 1868); Bianor aurocinctus (Ohlert, 1865); Bianor inexploratus Logunov, 1991;
	Heliophanus aurocinctus Ohlert, 1865; Attus heterophtalmus Westring, 1851; Attus aenescens Simon, 1868; Ballus aenescens (Simon, 1868); Bianor aenescens (Simon, 1868); Bianor aurocinctus (Ohlert, 1865); Bianor inexploratus Logunov, 1991;

Sibianor aurocinctus – gatunek pająka z rodziny skakunowatych.

Gatunek ten został opisany w 1865 roku przez G. H. Emila Ohlerta jako Heliophanus aurocinctus^[1]. W nowym rodzaju Sibianor umieszczony został w 2001 roku przez Dimitrija Łogunowa jako jego gatunek typowy^[2]^[3].

Samce tego pająka osiągają 1,5 mm długości i 1,1 mm szerokości prosomy oraz 1,58 mm długości i 1,1 mm szerokości opistosomy. U samic wymiary prosomy to od 1,6 mm długości i od 1,26 mm szerokości, a opistosomy 2,25 mm długości i 1,53 mm szerokości. Ubarwienie podobne u obu płci. Na rdzawym, szagrynowanym karapaksie rzadkie, białe łuski i czarne okolice oczu. Opistosoma i kądziołki przędne szarobrązowe. Szczękoczułki, warga dolna i sternum żółtobrązowe. Przednie odnóża rdzawe z czerwonymi goleniami, pozostałe żółtobrązowe z ciemniejszymi udami. Samiec wyróżnia się kształtem tegulum i położeniem jego gałeczki. Samica słabo odróżnialna od S. nigriculus^[3].

Gatunek o subborealnym rozsiedleniu eurosyberyjskim. Rozprzestrzeniony od Anglii i Francji, przez Europę Środkową i Ural Południowy po Zabajkale na wschodzie^[3]. Znany również z Polski^[4]

Przypisy edytuj

↑ E. Ohlert. Arachnologische Studien. „Programm zur öffentlichen Prüfung der Schüler der höheren Burgschule Königsberg”. 1865, s. 1-12, 1865.
↑ Norman I. Platnick: Sibianor aurocinctus. [w:] World Spider Catalog Version 16.5 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2016-02-18].
↑ ^a ^b ^c D. V. Logunov. A redefinition of the genera Bianor Peckham & Peckham, 1885 and Harmochirus Simon, 1885, with the establishment of a new genus Sibianor gen. n. (Aranei: Salticidae). „Arthropoda Selecta”. 9, s. 221-286, 2001.
↑ Marek Żabka. Salticidae. Pajaki skaczące (Arachnida: Araneae). „Fauna Polski”. 19, s. 41-42, 1997. Muzeum i Instytut Zoologii PAN.

Linki zewnętrzne edytuj

Rysunki diagnostyczne Sibianor aurocinctus na stronie Jerzego Prószyńskiego

[Ohlert-1] E. Ohlert. Arachnologische Studien. „Programm zur öffentlichen Prüfung der Schüler der höheren Burgschule Königsberg”. 1865, s. 1-12, 1865.

[wsc-2] Norman I. Platnick: Sibianor aurocinctus. [w:] World Spider Catalog Version 16.5 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2016-02-18].

[Logunov1-3] D. V. Logunov. A redefinition of the genera Bianor Peckham & Peckham, 1885 and Harmochirus Simon, 1885, with the establishment of a new genus Sibianor gen. n. (Aranei: Salticidae). „Arthropoda Selecta”. 9, s. 221-286, 2001.

[Zabka-4] Marek Żabka. Salticidae. Pajaki skaczące (Arachnida: Araneae). „Fauna Polski”. 19, s. 41-42, 1997. Muzeum i Instytut Zoologii PAN.

[1]

[2]

[3]

[4]