Siergiej Puszkariow

radziecki generał-major wojsk pancernych

Siergiej Filippowicz Puszkariow (ros. Сергей Филиппович Пушкарёв, ur. 7 listopada?/20 listopada 1902 we wsi Lubickoje w obwodzie saratowskim, zm. 8 września 1976 w Mińsku) – radziecki wojskowy, generał major wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Siergiej Puszkariow
Сергей Филиппович Пушкарёв
generał major wojsk pancernych generał major wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1902
Lubickoje, obwód saratowski

Data i miejsce śmierci

8 września 1976
Mińsk

Przebieg służby
Lata służby

1924–1960

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (dwukrotnie)

Życiorys edytuj

Skończył szkołę drugiego stopnia, od maja 1924 służył w armii, w 1932 ukończył kursy przy Zjednoczonej Szkole Wojskowej im. WCIK w Moskwie, dowodził kompanią piechoty, w styczniu 1936 został szefem sztabu batalionu i naczelnikiem szkoły pułkowej. Od stycznia 1939 był dowódcą batalionu, później wykładowcą w szkole piechoty w Mińsku, po ataku Niemiec na ZSRR uczestniczył w ewakuacji szkoły i został pomocnikiem szefa wydziału w 2 Uljanowskiej Szkole Wojsk Pancernych im. Kalinina. Od lipca 1942 brał udział w wojnie z Niemcami jako szef sztabu 213 Samodzielnej Brygady Pancernej 20 Armii Frontu Zachodniego, uczestniczył w operacji rżewsko-syczewskiej i operacji Mars, w 1943 skończył przyśpieszone kursy akademickie przy Wyższej Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Armii Czerwonej im. Stalina i został dowódcą 39 Samodzielnego Pułku Pancernego 38 Armii Frontu Stepowego/Woroneskiego/1 Ukraińskiego. Brał udział w operacji biełgorodzko-charkowskiej, bitwie o Dniepr, forsowaniu Desny i Dniepru i wyzwoleniu Kijowa, był kontuzjowany. W grudniu 1943 został dowódcą 150 Samodzielnej Brygady Pancernej na 1 Froncie Ukraińskim, uczestniczył w operacji żytomiersko-berdyczowskiej, rówieńsko-łuckiej, proskurowsko-czerniowieckiej, lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej i dolnośląskiej oraz w uchwyceniu przyczółka sandomierskiego. 27 kwietnia 1945 objął dowództwo 6 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego 4 Armii Pancernej Gwardii 1 Frontu Ukraińskiego, brał udział w operacji berlińskiej i praskiej, 27 czerwca 1945 otrzymał stopień generała majora wojsk pancernych, po wojnie dowodził dywizją w Centralnej Grupie Wojsk, od sierpnia 1948 do maja 1949 był zastępcą dowódcy dywizji pancernej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. W 1950 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i został naczelnikiem Uljanowskiej Gwardyjskiej Szkoły Pancernej, w lutym 1960 zakończył służbę wojskową.

Odznaczenia edytuj

I medale ZSRR.

Bibliografia edytuj