Sigismund Thalberg

austriacki pianista i kompozytor

Sigismund Thalberg (ur. 8 stycznia 1812 w Pâquis koło Genewy, zm. 27 kwietnia 1871 w Posillipo koło Neapolu) – austriacki pianista i kompozytor.

Sigismund Thalberg
Ilustracja
Sigismund Thalberg, litografia Josepha Kriehubera, 1841
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1812
Pâquis

Pochodzenie

austriackie

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1871
Posillipo

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Leopolda (Belgia) Kawaler Orderu Korony Dębowej (Luksemburg) Kawaler Orderu Danebroga (Dania) Kawaler 2. klasy Orderu Wazów (Szwecja)

Życiorys edytuj

Urodził się jako dziecko z nieprawego łoża, prawdopodobnie syn baronowej Wetzlar von Plankenstern. Ojcem był prawdopodobnie książę Franz Joseph von Dietrichstein. Młody Thalberg wychowywał się w pałacu księcia w Wiedniu.

Studiował w Wiedniu teorię muzyki u Simona Sechtera i fortepian u Johanna Nepomuka Hummla i Carla Czernego oraz u Friedricha Kalkbrennera w Paryżu i Ignaza Moschelesa w Londynie. Zadebiutował w Wiedniu utworami Beethovena i Hummla oraz własnymi kompozycjami.

W roku 1828 ukazała się jego kompozycja op. 1 – fantazja na temat melodii z opery Webera „Euryanthe“.

W roku 1830 wystąpił w Berlinie i Lipsku, gdzie włączył się do kręgu wokół Friedricha Wiecka, nauczyciela Roberta Schumanna.

Skomponował wiele wirtuozowskich transkrypcji fortepianowych na tematy z oper Donizettiego, Rossiniego, Verdiego, Mozarta i Meyerbeera.

W roku 1843 poślubił córkę pierwszego basisty teatru włoskiego w Paryżu, Luigiego Lablache, Zecchinę. W roku 1858 został ojcem Zaré, przyszłej śpiewaczki operowej.

Na początku lat pięćdziesiątych skomponował dwie opery: Florinda, do libretta Eugène Scribe'a, prawykonanie 3 lipca 1851 w Londynie oraz Cristina di Svezia, do libretta Felice Romani, prawykonanie 3 czerwca 1855 w Wiedniu. Obie opery nie odniosły sukcesu.

W następnych latach odbył wiele podróży koncertowych po krajach Europy, od roku 1855 występował w krajach Ameryki, w tym w Brazylii, na Kubie i w Stanach Zjednoczonych. Był uważany – obok Liszta – za jednego z najwybitniejszych wirtuozów fortepianu swoich czasów, unikał jednak bezpośredniej konfrontacji z Lisztem.

W roku 1863 wycofał się z czynnego życia muzycznego, zajął się uprawą winorośli.

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Hof- und Staats-Handbuch des Kaiserthumes Österreich. Wien: 1848, s. 142.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj