Silikony

Syntetyczne polimery krzemoorganiczne

Silikony[a] – syntetyczne polimery krzemoorganiczne o strukturze siloksanów, w których wszystkie atomy krzemu połączone są z grupami alkilowymi (najczęściej metylowymi lub etylowymi) lub arylowymi (najczęściej fenylowymi). W zależności od warunków produkcji otrzymuje się je w postaci olejów lub żywic silikonowych, a także elastomerów. Silikony mają większą odporność chemiczną i termiczną od siloksanów, w których atomy krzemu połączone są z atomami wodoru[1].

Struktura silikonu
(R = grupa alkilowa lub arylowa)
Poli(dimetylosiloksan)

Właściwości edytuj

  • niepalność
  • odporność termiczna i chemiczna
  • odporność na promieniowanie ultrafioletowe
  • dobra elektroizolacyjność i smarność

Zastosowanie edytuj

  • oleje i smary lub ich składniki
  • składniki żywic
  • do produkcji lakierów i kauczuków
  • w budownictwie jako materiały uszczelniające (szczeliwa silikonowe) i łączące (silikony strukturalne)
  • w medycynie, między innymi do produkcji opatrunków i implantów piersi, do produkcji soczewek kontaktowych (soczewki silikonowo-hydrożelowe), cewników
  • we włókiennictwie do preparacji włókien poliestrowych
  • w kosmetyce jako składniki szamponów, odżywek (pełnią funkcje nabłyszczającą, chroniącą włosy). Stosuje się je również w podkładach do twarzy.
  • w przemyśle jako podstawowy surowiec do budowy form silikonowych

Zobacz też edytuj

Uwagi edytuj

  1. Czasami płytkami silikonowymi niepoprawnie nazywa się płytki krzemowe (błędne tłumaczenie z ang. silicon plate), wykonane z monokrystalicznego krzemu.

Przypisy edytuj

  1. Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, t. 2, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2002, s. 724–727, ISBN 83-01-13817-3.