Simona Kossak

biolog, leśnik, popularyzator nauki

Simona Gabriela Kossak (ur. 30 maja 1943 w Krakowie, zm. 15 marca 2007 w Białymstoku) – polska profesor nauk leśnych, popularyzatorka nauk biologicznych, w tym zoologicznych. Znana przede wszystkim z aktywności na rzecz zachowania resztek naturalnych ekosystemów Polski. Pracując naukowo zajmowała się, między innymi, ekologią behawioralną ssaków. Sama siebie określała czasem mianem zoopsychologa.

Simona Kossak
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

30 maja 1943
Kraków

Data i miejsce śmierci

15 marca 2007
Białystok

Profesor Nauk leśnych
Specjalność: ochrona środowiska naturalnego, ekologia behawioralna ssaków
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1980 – Nauki leśne
Instytut Badawczy Leśnictwa w Warszawie

Habilitacja

1991 – Nauki leśne
Instytut Badawczy Leśnictwa w Warszawie

Profesura

2000

Pracownik Naukowy
Zakład

Zakład Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauk
w Białowieży

Okres zatrudn.

1971–1974

Instytut

Instytut Badawczy Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych w Białowieży

Okres zatrudn.

1975–2007

Uczelnia

Zamiejscowy Wydział Zarządzania Środowiskiem Politechniki Białostockiej
w Hajnówce

Okres zatrudn.

2003–2007

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodziła się w Krakowie. Od 1950 uczęszczała do Żeńskiej Szkoły Miejskiej przy ul. Bernardyńskiej 7[1] tamże, a w latach 1957–1961 uczyła się w IX Liceum Ogólnokształcącym im. Józefy Joteyko, szkoły o wysokim poziomie[2].

Po maturze zdawała na Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, nie zdała jednak egzaminu praktycznego. Wobec tego przystąpiła do egzaminów na Wydział Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego i została tam przyjęta[3]. W 1962 zdawała egzaminy na historię sztuki, ale nie została przyjęta[4]. W 1962 zaczęła pracować w Instytucie Zootechniki w Balicach, początkowo jako telefonistka, a później jako starszy technik maszyn analityczno-statystycznych (wprowadzała do maszyn dane statystyczne)[5]. W 1963 zdawała bezskutecznie egzamin na biologię, a w 1964 zdała kolejny egzamin i zwolniwszy się z Instytutu Zootechniki, rozpoczęła studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego[6]. W 1965 Simona Kossak została, jako pierwsza kobieta w dziejach UJ, wybrana Mistrzynią Bractwa Żakowskiego[7]. Najbardziej była zainteresowana wykładami z zoopsychologii, prowadzonymi przez prof. Wojtusiaka, który został promotorem jej pracy magisterskiej. W czasie wakacji Simona wędrowała wraz z innymi studentami po Bieszczadach i Tatrach oraz brała udział w obozach jeździeckich[8].

Praca naukowa edytuj

Magisterium uzyskała w 1970 pod kierunkiem prof. dr Romana J. Wojtusiaka na podstawie rozprawy Dźwięki wydawane przez ryby z gatunku Hemichromis bimaculatus w zależności od natężenia światła, którą wyróżniono publikacją w Zeszytach Naukowych UJ[9].

W 1980 Rada Naukowa Instytutu Badawczego Leśnictwa w Warszawie nadała jej z wyróżnieniem stopień naukowy doktora nauk leśnych na podstawie rozprawy doktorskiej Badania nad sytuacją troficzną sarn na siedlisku boru mieszanego świeżego w Puszczy Białowieskiej.

W 1991 uzyskała z wyróżnieniem stopień naukowy doktora habilitowanego nauk leśnych na podstawie rozprawy habilitacyjnej Środowiskowe i wewnątrz-gatunkowe uwarunkowania zachowań pokarmowych sarn (Capreolus capreolus L.) w środowisku leśnym.

W 2000 otrzymała tytuł naukowy profesora nauk leśnych.

Pracowała w Zakładzie Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży oraz w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych, gdzie od stycznia 2003 pełniła stanowisko kierownika.

Była także jednym z pomysłodawców unikatowego na skalę światową odstraszacza UOZ-1, urządzenia ostrzegającego dzikie zwierzęta przed przejazdem pociągów[10][11].

Była znana z bezkompromisowych poglądów i działań na rzecz ochrony przyrody, zwłaszcza Puszczy Białowieskiej, gdzie w starej leśniczówce Dziedzinka mieszkała ponad 30 lat.

W uznaniu zasług na polu nauki i popularyzowania ochrony przyrody w 2000 została uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi.

Życie prywatne edytuj

Pochodziła ze znanej artystycznej rodziny. Była córką Jerzego Kossaka, siostrą Glorii Kossak, wnuczką Wojciecha Kossaka i prawnuczką Juliusza Kossakamalarzy oraz bratanicą pisarek Magdaleny Samozwaniec oraz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jej partnerem życiowym był Lech Wilczek, którego poznała po przeprowadzce do leśniczówki Dziedzinka w Puszczy Białowieskiej na obrzeżu Białowieży[12]. W 2011 ukazał się przygotowany przez Lecha Wilczka album Spotkanie z Simoną Kossak poświęcony jej pamięci, wypełniony zdjęciami i wspomnieniami z czasów, gdy wspólnie mieszkali w leśniczówce[13].

Zmarła 15 marca 2007 w białostockim szpitalu wskutek poważnej choroby nowotworowej. Msza święta żałobna odbyła się 22 marca w kościele parafialnym pw. św. Wojciecha w Porytem. Zmarłą pochowano na miejscowym cmentarzu parafialnym.

Odznaczenia i nagrody edytuj

  • 18 marca 2017 Simona Kossak została patronką drogi w Białowieży, która prowadzi do leśniczówki „Dziedzinka”. W uroczystym przecięciu wstęgi wzięli udział mieszkańcy, przyjaciele Patronki oraz władze Białowieży[14].
  • Osobowość Radiowa Roku 2003 – nagroda przyznana przez Polskie Radio Gdańsk za popularyzowanie wiedzy przyrodniczej na antenie radiowej (2004).
  • Medal im. Wiktora Godlewskiego (2003).
  • Złoty Krzyż Zasługi (2000).
  • Złota Odznaka Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (1997).
  • Simona Kossak została patronką następujących placówek oświatowych: Przedszkole Samorządowe nr 77 „Rumiankowe Przedszkole” im. Simony Kossak w Białymstoku (od 2012)[15], Szkoła Podstawowa nr 4 im. Simony Kossak w Białymstoku (od 2016)[16], Szkoła Podstawowa im. Simony Kossak w Dobrzyniówce (od 2022)[17] oraz Prywatne Technikum Weterynarii Nr 1 im. Simony Kossak w Warszawie (od 2022)[18].

Działalność edukacyjna edytuj

Dorobek twórczy profesor Kossak obejmuje ogółem kilkaset opracowań naukowych, niepublikowanych dokumentacji naukowych, artykułów popularnonaukowych i filmów przyrodniczych oraz książki.

Publikacje edytuj

Audycje radiowe edytuj

  • Dlaczego w trawie piszczy?, audycja nadawana w Polskim Radiu Białystok i innych regionalnych oddziałach Polskiego Radia od 2001. Nawet będąc w szpitalu w wyniku choroby Simona Kossak nagrywała kolejne odcinki swojej codziennej audycji.

Filmy i reportaże edytuj

  • Rok w Puszczy, seria filmów przyrodniczych z autorskim udziałem Simony Kossak, Telewizja Polska Białystok, 2001:
    Huczka
    Wycie wilka
    Kwietniowe ropuchy
    Oko w oko z bobrem
    Marcowe gody
    Lipcowe pszczoły

W kulturze edytuj

Fonografia edytuj

Filmografia edytuj

Teatr edytuj

Literatura edytuj

  • Spotkanie z Simoną Kossak - album wspomnieniowy autorstwa Lecha Wilczka, życiowego partnera Simony. Wydanie I: Stowarzyszenie Mieszkańców Białowieża – Gmina Marzeń & Chyra & Logo-art, 2011. Wydanie II (nieco zmienione przez autora): Wydawnictwo Uniwersyteckie Trans Humana, 2012.
  • Simona. Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak - książka biograficzna autorstwa Anny Kamińskiej, wydana w 2015 r. przez Wydawnictwo Literackie.
  • Historian jännät naiset. Merirosvoja, meedioita, varkaita ja vakoojaprinsessoja - książka Marii Pettersson przedstawiająca krótkie biografie fascynujących postaci kobiecych z całego świata, wydana w 2020 roku przez fińskie wydawnictwo Atena.
  • Simona Kossak. Mieszkanka dzikiej puszczy - książka dla dzieci autorstwa Agnieszki Ludwig-Słomczyńskiej z ilustracjami Marcina Bruchnalskiego wydana w ramach serii Oni zmienili świat w 2021 przez Wydawnictwo Czarna Owca.
  • Beastly. A New History of Animals and Us - książka popularnonaukowa autorstwa Keggie Carew, wydana w Wielkiej Brytanii w 2023 r. przez Canongate Books.

Przypisy edytuj

  1. Kamińska 2015 ↓, s. 53.
  2. Kamińska 2015 ↓, s. 70.
  3. Kamińska 2015 ↓, s. 76-77.
  4. Kamińska 2015 ↓, s. 80.
  5. Kamińska 2015 ↓, s. 81-82.
  6. Kamińska 2015 ↓, s. 88-90.
  7. Kamińska 2015 ↓, s. 97.
  8. Kamińska 2015 ↓, s. 105-107.
  9. „Prace Zoologiczne”, 19 (1973): 143–159. 
  10. Simona Kossak: Zasada działania atrapy bodźców kluczowych zastosowanej w urządzeniu UOZ-1 wypłaszającym zwierzęta z torów kolei szybkiego ruchu (pdf). Zakład Lasów Naturalnych, Instytut Badawczy Leśnictwa – Białowieża.
  11. Aleksandra Stanisławska. Polak potrafi. Uwaga pociąg!. „Gazeta Wyborcza”. 2015, 2015.09.08. 
  12. Janka Werpachowska: Simona Kossak, Puszcza Białowieska i Lech Wilczek. Dziedzinka stała się ich domem. poranny.pl. [dostęp 2022-05-27].
  13. Książka „Spotkanie z Simoną Kossak". tbop.org.pl. [dostęp 2022-05-27].
  14. Prof. Simona Kossak patronką ulicy w Białowieży. naukawpolsce.pl. [dostęp 2022-06-16].
  15. https://przedszkole77.bialystok.pl/Simona_Kossak.htm
  16. Wyborcza.pl [online], bialystok.wyborcza.pl [dostęp 2023-10-29].
  17. Redaktor, Szkoła w Dobrzyniówce im. Simony Kossak [online], Podlaskie24, 11 czerwca 2022 [dostęp 2023-10-29] (pol.).
  18. https://pckz.edu.pl/galeria-nadanie-szkole-imienia-17-03-2022
  19. kjs: Gawędy Simony Kossak. Trzy żywioły. radio.bialystok.pl. [dostęp 2022-06-16].
  20. Simona – film dokumentalny. filmweb.pl. [dostęp 2022-05-27].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj