Sjeng Schalken
Sjeng Schalken (ur. 8 września 1976 w Weert) – holenderski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
8 września 1976 |
Wzrost |
193 cm |
Gra |
praworęczna, jednoręczny bekhend |
Status profesjonalny |
1994 |
Zakończenie kariery |
29 marca 2007 |
Gra pojedyncza | |
Wygrane turnieje |
9 |
Najwyżej w rankingu |
11 (21 kwietnia 2003) |
Australian Open |
4R (2004) |
Roland Garros |
3R (1999, 2002, 2003) |
Wimbledon |
QF (2002–2004) |
US Open |
SF (2002) |
Gra podwójna | |
Wygrane turnieje |
6 |
Najwyżej w rankingu |
21 (20 maja 2002) |
Australian Open |
3R (2002) |
Roland Garros |
2R (1996, 2001) |
Wimbledon |
QF (2001) |
US Open |
SF (2001) |
Kariera tenisowa
edytujWysoki (193 cm), praworęczny Holender, z bekhendem granym jedną ręką, dysponował mocnym serwisem ułatwiającym zdobywanie punktów na szybkich podłożach (chociaż nie grał za często wolejem). Regularne uderzenia z głębi kortu dawały z kolei podstawę do skutecznej walki na nawierzchni ziemnej.
Schalken w gronie juniorów sezon 1994 zakończył na 9. miejscu w rankingu młodzieżowym, z tytułem mistrzowskim na US Open 1994 i półfinałem Wimbledonu 1994. W tymże roku debiutował w gronie tenisistów profesjonalnych i odniósł pierwsze zwycięstwo w turnieju ATP Challenger Tour.
W 1995 wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP World Tour w Walencji, po finałowym zwycięstwie nad Gilbertem Schallerem. Dało mu to awans do czołowej pięćdziesiątki rankingu światowego. Zarówno w 1995, jak i w kolejnym sezonie, jako niespełna 20–latek, był najmłodszym zwycięzcą turnieju w głównym cyklu (w 1996 wygrał w Dżakarcie).
W 1997 wygrał turniej w Bostonie, pokonując po drodze m.in. Àlexa Corretję i Marcelo Ríosa. W sezonie 1998 osiągnął dwa półfinały i pięć ćwierćfinałów w cyklu ATP World Tour, turniej wygrał natomiast na początku sezonu 1999 – w Auckland nie stracił seta, a w finale okazał się lepszy od Tommy'ego Haasa. W 2000, głównie dzięki zwycięstwu w Tokio i finałowi w Szanghaju, po raz pierwszy w karierze został pierwszym zawodnikiem w Holandii, przerywając ośmioletni okres dominacji Richarda Krajicka. Zapisał się w t.r. także w historii Wimbledonu – w 3 rundzie uległ Markowi Philippoussisowi po meczu trwającym 5 godzin i 5 minut[1]. Ostatni, piąty set Philippoussis wygrał 20:18.
W 2001 Schalken był w finale turnieju w Waszyngtonie (w półfinale pokonał Andre Agassiego, w finale przegrał z Andym Roddickiem), na koniec sezonu wygrał natomiast halową imprezę w Sztokholmie (w drodze do finału nie stracił seta, w samym finale pokonał Jarkko Nieminena w pięciu setach).
Latem sezonu 2002 Schalken awansował do półfinału londyńskiego turnieju Queen’s Club (przegrał z Lleytonem Hewittem), wygrał turniej w ’s-Hertogenbosch (pierwszy wygrany turniej przed własną publicznością, w ćwierćfinale pokonał Rogera Federera, w finale Arnauda Clémenta), osiągnął pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał na Wimbledonie. Poprzednio, startując od Wimbledonu 1995 we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, nigdy nie doszedł dalej niż do 3 rundy. W Wimbledonie 2002 pokonał m.in. kończącego karierę Michaela Changa, a w ćwierćfinale był bliski pokonania Hewitta (który ostatecznie został triumfatorem turnieju). Schalken przegrał dwa pierwsze sety ćwierćfinału z Hewittem, Australijczyk miał już także przewagę przełamania w trzeciej partii, a jednak mecz wygrał dopiero 7:5 w piątym secie[2]. Podczas US Open 2002 tenisista holenderski osiągnął półfinał (jako pierwszy Holender od czasu Toma Okkera w 1971)[3]. Pokonał m.in. Marka Philippoussisa, Gustavo Kuertena i w ćwierćfinale Fernando Gonzáleza (w pięciu setach, z których trzy, w tym decydujący, kończyły się tie-breakami). W meczu półfinałowym uległ zmierzającemu po swoje czternaste wielkoszlemowe zwycięstwo Pete'owi Samprasowi. Po turnieju US Open Holender awansował po raz pierwszy w karierze do czołowej dwudziestki rankingu i utrzymał tę pozycję do końca sezonu, dochodząc jeszcze do finału turnieju w Moskwie.
W sezonie 2003 po raz pierwszy w karierze Schalken wygrał w jednym roku dwa turnieje (w ’s-Hertogenbosch ponownie pokonał w finale Clémenta, w Costa Do Sauipe Schüttlera), był także w dwóch ćwierćfinałach wielkoszlemowych (na Wimbledonie 2003 pokonał m.in. Schüttlera (wówczas nr 5. ATP), przegrał z Federerem, w US Open 2002 ponownie pokonał Schüttlera, a uległ Roddickowi). W kwietniu 2003 osiągnął najwyższą pozycję w rankingu – nr 11.
Po sezonie 2003 Schalken częściej zmagał się z kontuzjami. Doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu 2004 (trzeci z rzędu na tych kortach). W sezonie 2004 wypadł z czołowej pięćdziesiątki rankingu ATP, a w 2005 z setki rankingu. Kontynuował jednak starty w 2006, również w zawodach z serii ATP Challenger Tour.
Sjeng Schalken jako deblista wygrał sześć turniejów o randze ATP World Tour, był w dalszych trzech finałach. Najlepsze rezultaty osiągał w parze z rodakiem Paulem Haarhuisem – wygrali wspólnie pięć turniejów (z czego trzy w 2001) i byli w półfinale US Open 2001. Również w 2001 Schalken był w ćwierćfinale gry podwójnej na Wimbledonie, ale w parze z Juanem Balcellsem. W maju 2002 został sklasyfikowany na 21. miejscu w rankingu deblistów.
W latach 1996–2005 Schalken regularnie grał w reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował jako deblista (w parze z Janem Siemerinkiem) w meczu z Nową Zelandią, ale występował przede wszystkim w grze pojedynczej (w sporadycznych startach deblowych partnerował Haarhuisowi). Zdobył w meczach reprezentacji szereg ważnych punktów, głównie zapewniających Holandii utrzymanie w grupie światowej. Przyczynił się także do osiągnięcia półfinału Pucharu Davisa w 2001. W półfinale przegrał z Francuzem Nicolasem Escudé (6:8 w piątym secie), co przy końcowym zwycięstwie Francji 3:2 miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia[4][5]. W 1 rundzie Pucharu Davisa 2005 Schalken zdobył dwa punkty singlowe przeciwko Szwajcarom, oba mecze wygrywając w pięciu setach. Bilans Schalkena w Pucharze Davisa wyniósł 21 zwycięstw i 13 porażek.
W latach 2001–2002 Schalken zasiadał w radzie zawodników ATP. Od listopada 2003 jest żonaty. Ogłosił zakończenie kariery 29 marca 2007.
Finały w turniejach ATP World Tour
edytujLegenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (9–3)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 8 października 1995 | Walencja | Ceglana | Gilbert Schaller | 6:4, 6:2 |
Zwycięzca | 2. | 14 stycznia 1996 | Dżakarta | Twarda | Junus al-Ajnawi | 6:3, 6:2 |
Zwycięzca | 3. | 24 sierpnia 1997 | Boston | Twarda | Marcelo Ríos | 7:5, 6:3 |
Zwycięzca | 4. | 18 stycznia 1999 | Auckland | Twarda | Tommy Haas | 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 5. | 15 października 2000 | Tokio | Twarda | Nicolás Lapentti | 6:4, 3:6, 6:1 |
Finalista | 1. | 22 października 2000 | Szanghaj | Twarda | Magnus Norman | 4:6, 6:4, 3:6 |
Finalista | 2. | 19 sierpnia 2001 | Waszyngton | Twarda | Andy Roddick | 2:6, 3:6 |
Zwycięzca | 6. | 28 października 2001 | Sztokholm | Twarda (hala) | Jarkko Nieminen | 3:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:3 |
Zwycięzca | 7. | 23 czerwca 2002 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta | Arnaud Clément | 3:6, 6:3, 6:2 |
Finalista | 3. | 6 października 2002 | Moskwa | Dywanowa (hala) | Paul-Henri Mathieu | 6:4, 2:6, 0:6 |
Zwycięzca | 8. | 22 czerwca 2003 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta | Arnaud Clément | 6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 9. | 14 września 2003 | Costa do Sauípe | Twarda | Rainer Schüttler | 6:2, 6:4 |
Gra podwójna (6–3)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 30 lipca 1995 | Amsterdam | Ceglana | Marcelo Ríos | Wayne Arthurs Neil Broad |
4:6, 2:6 |
Finalista | 1. | 20 września 1998 | Taszkent | Twarda | Kenneth Carlsen | Stefano Pescosolido Laurence Tieleman |
5:7, 6:4, 5:7 |
Zwycięzca | 2. | 8 sierpnia 1999 | Amsterdam | Ceglana | Paul Haarhuis | Devin Bowen Ejal Ran |
6:3, 6:2 |
Zwycięzca | 3. | 22 października 2000 | Szanghaj | Twarda | Paul Haarhuis | Petr Pála Pavel Vízner |
6:2, 3:6, 6:4 |
Finalista | 2. | 11 marca 2001 | Scottsdale | Twarda | Marcelo Ríos | Donald Johnson Jared Palmer |
6:7(3), 2:6 |
Zwycięzca | 4. | 4 lutego 2001 | Mediolan | Dywanowa (hala) | Paul Haarhuis | Johan Landsberg Tom Vanhoudt |
7:6(5), 7:6(4) |
Zwycięzca | 5. | 24 czerwca 2001 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta | Paul Haarhuis | Martin Damm Cyril Suk |
6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 6. | 22 lipca 2001 | Amsterdam | Ceglana | Paul Haarhuis | Àlex Corretja Luis Lobo |
6:4, 6:2 |
Finalista | 3. | 3 sierpnia 2003 | Los Angeles | Twarda | Joshua Eagle | Jan-Michael Gambill Travis Parrott |
4:6, 6:3, 5:7 |
Przypisy
edytuj- ↑ Philippoussis serve faces biggest test. bbc.co.uk, 4 lipca 2000. [dostęp 2017-04-19]. (ang.).
- ↑ The Associated Press: Hewitt drops first sets. espncdn.com, 17 lipca 2002. [dostęp 2017-04-19]. (ang.).
- ↑ 15 Sjeng Schalken. bbc.co.uk, 19 maja 2004. [dostęp 2017-04-20]. (ang.).
- ↑ Australia, France take control of Davis Cup semis. cbc.ca, 22 września 2001. [dostęp 2017-04-20]. (ang.).
- ↑ PLUS: TENNIS; France Is Back In the Cup Final. nytimes.com, 23 września 2001. [dostęp 2017-04-20]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-12-25] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-12-25] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-12-25] (ang.).