Skórcz

	Skórcz
	Skórcz
	; Kościół Wszystkich Świętych
	Herb
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Powiat	starogardzki
Prawa miejskie	1934
Burmistrz	Janusz Kosecki
Powierzchnia	3,67 km²
Wysokość	88 m n.p.m.
Populacja (31.12.2017); • liczba ludności; • gęstość	; 3609; 994,2 os./km²
Strefa numeracyjna	+48 58
Kod pocztowy	83-220
Tablice rejestracyjne	GST
	Położenie na mapie powiatu starogardzkiego Skórcz
	Położenie na mapie Polski Skórcz
	Położenie na mapie województwa pomorskiego Skórcz
	53°47′48″N 18°31′34″E/53,796667 18,526111
TERC (TERYT)	2213021
SIMC	0934777
	Urząd miejskiul. Główna 40; 83-220 Skórcz
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Skórcz (niem. Skurz) – miasto w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie starogardzkim, położone na północno-wschodniej granicy Borów Tucholskich, na Kociewiu.

Wieś królewska w starostwie osieckim w powiecie nowskim województwa pomorskiego w II połowie XVI wieku^[3]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa gdańskiego. Miasto położone na trasie dwóch (obecnie zawieszonych) linii kolejowych: linii kolejowej nr 218 (Szlachta - Myślice) i linii kolejowej nr 243 (Skórcz - Starogard Gdański)

Według danych z 1 stycznia 2018 Skórcz liczył 3 609 mieszkańców^[1].

Struktura powierzchniEdytuj

Według danych z roku 2002^[4] Skórcz ma obszar 3,67 km², w tym:

użytki rolne: 56%
użytki leśne: 7%

Miasto stanowi 0,27% powierzchni powiatu.

HistoriaEdytuj

Historycznymi wariantami nazewniczymi miasta były kolejno: Schorcz, Scoricz, Schoritz, Schorczk, Skorcz, Skorczke, Skurcz i Skorć.

W XIV w. powstał gotycki kościół w Skórczu. W czasie wojny trzynastoletniej w 1458 w bitwie pod Skórczem Polacy odnieśli zwycięstwo nad Krzyżakami^[5]. Za czasów I Rzeczypospolitej Skórcz był wsią królewską w starostwie osieckim w powiecie nowskim w województwie pomorskim Korony Polskiej. Po I rozbiorze Polski w zaborze pruskim. W 1866 w Skórczu powstał pierwszy na Pomorzu Gdańskim polski Bank Ludowy^[5]. Skórcz powrócił do Polski po odzyskaniu niepodległości, w 1920, kiedy do miasta wkroczyły wojska gen. Józefa Hallera^[5].

Skórcz otrzymuje w roku 1929 miejskie uprawnienia finansowe, a w roku 1934 prawa miejskie. W czasie II wojny światowej miasto było okupowane przez Niemcy. Skórcz został wyzwolony spod okupacji hitlerowskiej z 3 na 4 marca 1945 r. przez oddziały 108 korpusu armijnego 46 dywizji piechoty i jednostki 105 korpusu armijnego ze składu 65 armii 2 Frontu Białoruskiego^[6].

W 1992 r. utworzono samodzielną gminę miejską Skórcz poprzez wyłączenie obszaru miasta z dotychczasowej gminy miejsko-wiejskiej^[7].

DemografiaEdytuj

Dane z 30 czerwca 2004^[8]:

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
jednostka	osób	%	osób	%	osób	%
populacja	3532	100	1808	51,2	1724	48,8
gęstość zaludnienia (mieszk./km²)	962,4		492,6		469,8

Według danych z 30 czerwca 2009 r. miasto miało 3564 mieszkańców^[9].

Piramida wieku mieszkańców Skórcza w 2014 roku^[10].

Zabytki i miejsca pamięciEdytuj

Pomnik Lecha Kaczyńskiego

Głównym zabytkiem miasta jest gotycki kościół Wszystkich Świętych, wzniesiony w XIV w. Ponadto znajdują się tu zabytkowe domy i kamienice.

W maju 2010 roku w Skórczu odsłonięto pierwszy w Polsce pomnik Lecha Kaczyńskiego. Na terenie miasta znajdują się też inne pomniki i tablice pamiątkowe, jak tablica upamiętniająca miejsce hitlerowskiego obozu pracy dla mieszkańców Skórcza i okolic w dniach 10 IX–XII 1939 roku, tablica upamiętniająca mord 76 kobiet narodowości żydowskiej w lutym 1945 roku, pomnik upamiętniający strajk szkolny na Kociewiu z 1906 roku i inne^[11].