Skrytohutia krótkoucha

Skrytohutia krótkoucha
	Mesocapromys sanfelipensis
	Varona i Garrido, 1970
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	jeżozwierzowce
Infrarząd	jeżozwierzokształtne
Nadrodzina	Octodontoidea
Rodzina	hutiowate
Podrodzina	hutie
Plemię	Capromyini
Rodzaj	skrytohutia
Gatunek	skrytohutia krótkoucha
Synonimy
	Capromys sanfelipensis Varona & Garrido, 1970; Mesocapromys (Paracapromys) sanfelipensis Kratochvil et al., 1978;
	Capromys sanfelipensis Varona & Garrido, 1970; Mesocapromys (Paracapromys) sanfelipensis Kratochvil et al., 1978;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; krytycznie zagrożony
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Skrytohutia krótkoucha^[4] (Mesocapromys sanfelipensis) − gatunek gryzonia z rodziny hutiowatych^[2]^[5]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” dla gatunku Mesocapromys sanfelipensis zaproponowano nazwę skrytohutia krótkoucha^[4]. Skrytohutia krótkoucha jest roślinożercą. Zamieszkuje na Cayos de San Felipe (Cayo Juan Garcia) w Archipelagu Canarreos, w rejonie południowo-zachodniego wybrzeża Kuby, w prowincji Pinar del Rio. Jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków gryzoni na świecie^[2]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia Mesocapromys sanfelipensis w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek krytycznie zagrożony (CR – critically endangered)^[3]. Niewiele wiadomo o ekologii, ewolucji i historycznym rozmieszczeniu gatunku^[2].

Historia poznania gatunku edytuj

Gatunek został odkryty podczas wyprawy prowadzonej przez kubańskiego zoologa Orlando H. Garrido w lutym i marcu 1970. Zoolog chciał sprawdzić informacje pochodzące od rybaków z La Coloma dotyczące występowania tam odrębnego gatunku hutii. Zoolog udał się na wyspę Cayos de San Felipe, w zachodniej części Archipelagu Canarreos, około 30 km na południe od portu La Coloma, w prowincji Pinar del Rio. Schwytał wówczas cztery zwierzęta. Na ich podstawie Varona i Orlando H. Garrido opisali gatunek w 1970 na łamach „Poeyana”, periodyku kubańskiej Akademii Nauk jako Capromys sanfelipensis^[6]. W tym samym roku naukowiec udał się na Cayo Real, gdzie także miały być widziane hutie, ale nie znalazł poszukiwanych zwierząt. M. sanfelipensis jest więc znana tylko z typowej lokalizacji na Cayo Juan Garcia. Od października 1970 naukowcy nie schwytali ani nawet nie zaobserwowali żadnego okazu^[2].

Budowa ciała edytuj

Skrytohutia krótkoucha jest gryzoniem o średniej wielkości. Jest bardzo podobna do innych gatunków rodzaju Mesocapromys^[2].

Wzór zębowy		I	C	P	M
20	=	1	0	1	3
20	=	1	0	1	3

Wymiary *Mesocapromys sanfelipensis*
(za: L.S. Varona, O.H. Garrido, 1970)^[6], Vinola López, Garrido, Bermudez, 2018^[2])
	średni wymiar
całkowita długość ciała (n = 2)	477,5 mm
długość tułowia (n=3)	277,3 mm
długość ogona (n=3)	204,5 mm
szacunkowa masa ciała	~550 g

Tryb życia edytuj

Skrytohutie krótkouche wiodą naziemny, nocny tryb życia. Mogą wykazywać także aktywność w ciągu dnia, ale po deszczu^[2].

Rozmieszczenie geograficzne edytuj

Skrytohutia krótkoucha zamieszkuje na Cayos de San Felipe (Cayo Juan Garcia) w Archipelagu Canarreos, w rejonie południowo-zachodniego wybrzeża Kuby, w prowincji Pinar del Rio^[2].

Siedlisko edytuj

Dane na temat siedliska skrytohutii krótkouchej są skąpe ze względu na bardzo rzadkie prowadzenie obserwacji. Prawdopodobnie naturalnym środowiskiem tych zwierząt jest Batis maritima z rodziny Bataceae (kapustowce). W czasie pory deszczowej, gdy Batis maritima jest częściowo zalana wodą, hutie prawdopodobnie zajmują tereny położone nieco wyżej, porośnięte namorzynami. Najprawdopodobniej M. sanfelipensis nie buduje socjalnych nor, które służyłyby do ochrony i rozrodu. Jedyny znaleziony przez naukowców noworodek był ułożony w jamie namorzynowej^[2].

Ochrona edytuj

Skrytohutia krótkoucha jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków gryzoni na świecie^[2]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia Mesocapromys sanfelipensis w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek krytycznie zagrożony (CR – critically endangered)^[3]. Niewiele wiadomo o ekologii, ewolucji i historycznym rozmieszczeniu gatunku^[2].

Przypisy edytuj

↑ Mesocapromys sanfelipensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Lazaro Vinola López, Orlando H. Garrido, Alberto Bermudez. Notes on Mesocapromys sanfelipensis (Rodentia: Capromyidae) from Cuba. „Zootaxa”. 4410 (1), s. 164 – 176, 2018. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4410.1.9. ISSN 1175-5334. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Mesocapromys sanfelipensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mesocapromys sanfelipensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 21 grudnia 2019]
↑ ^a ^b L.S. Varona, O.H. Garrido. Vertebrados de los cayos de San Felipe, Cuba, incluyendo una nueva especie de jutía. „Poeyana”. 75, s. 1–26, 1970. Academia de Ciencias de Cuba. Instituto de Zoología. ISSN 0138-6476. (hiszp.).

[itis-1] Mesocapromys sanfelipensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[Vinola-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Lazaro Vinola López, Orlando H. Garrido, Alberto Bermudez. Notes on Mesocapromys sanfelipensis (Rodentia: Capromyidae) from Cuba. „Zootaxa”. 4410 (1), s. 164 – 176, 2018. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4410.1.9. ISSN 1175-5334. (ang.).

[iucn-3] Mesocapromys sanfelipensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-4] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[msw-5] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mesocapromys sanfelipensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 21 grudnia 2019]

[Varona-Garrido-6] L.S. Varona, O.H. Garrido. Vertebrados de los cayos de San Felipe, Cuba, incluyendo una nueva especie de jutía. „Poeyana”. 75, s. 1–26, 1970. Academia de Ciencias de Cuba. Instituto de Zoología. ISSN 0138-6476. (hiszp.).

[4]

[2]

[5]

[3]

[1]

[6]