Slow cinema
 |
Ten artykuł od 2018-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Slow cinema (z ang. „kino powolne”) – nurt kina autorskiego, kładący nacisk na długie ujęcia, często jest minimalistyczny, obserwacyjny, z niewielką narracją lub jej brakiem. Przykłady obejmują Dwa lata na morzu Bena Riversa, Le quattro volte Michelangelo Frammartino i Film 51 Shauna Wilsona. Nurt nazywany jest też czasem „kinem kontemplacyjnym”.
Historia edytuj
Powstawanie nurtu slow cinema można dostrzec w twórczości Andrieja Tarkowskiego, Ingmara Bergmana, Michelangelo Antonioniego, Aleksandra Sokurowa, Beli Tarr, Chantal Akerman czy Teo Angelopoulosa. Andriej Tarkowski twierdził, „że zwyczajnie chodzi o czas”. Natomiast grecki reżyser Teo Angelopoulos został opisany jako „ikona tak zwanego ruchu Slow Cinema”.
Magazyn „Sight & Sound” zwrócił uwagę, że definiujące dla slow cinema jest, że „długość kadru, wokół którego obraca się duża część tematu, jest dość abstrakcyjną miarą, jeśli odejdzie się od tego, co się w nim dzieje”. The Guardian kontrastował gatunek z hollywoodzkimi filmami akcji gdzie „miarą jest średnio dwusekundowej strzał” i zauważył, że w filmach slow cinema „preferowane są odgłosy otoczenia lub nagrania z wprost z natury zamiast pełnego wyrażania produkcją dźwięku, czego celem jest objęcie przez oko widza stonowanych schematów wizualnych”. Gatunek został opisany też jako akt zorganizowanego oporu na podobieństwo ruchu slow food.
Katherine Fusco i Nicole Seymour wskazują, że ruch w zwolnionym tempie został źle scharakteryzowany zarówno przez zwolenników, jak i przez krytyków tego nurtu filmowego. Jak twierdzą, „wiele komentarzy mówi, że slow cinema jest rodzajem duszpasterstwa naszych czasów, wytchnieniem od naszej technologicznie nasyconej ... epoki hollywoodzkiej”. Taki komentarz kojarzy gatunek z przyjemnością i odpoczynkiem, jednak filmy „powolnego kina” często koncentrują się na tematach osamotnionych robotników. Fusco i Seymour twierdzą, że „dla tych, którzy żyją na marginesie społeczeństwa, nowoczesność jest w rzeczywistości doświadczaniem spowolnienia i to zwykle na ich wielką szkodę”.
Filmowcy edytuj
Współcześni reżyserzy tworzący w tym nurcie to między innymi Pedro Costa, Lav Diaz, Tsai Ming-liang, Šarūnas Bartas, Kelly Reichardt, Shaun Wilson, Apichatpong Weerasethakul i Carlos Reygadas.
Znane filmy edytuj
4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni, Schyłek lata, Pochód młodości, Słoń, Wieczność i jeden dzień, Flandria, Kwiaty Szanghaju, La Libertad, Gerry, Cmentarz wspaniałości, Pewnego razu w Anatolii, Rosetta, Rosyjska arka, Szatańskie tango, Ciche światło, Wiosna, lato, jesień, zima... i wiosna, Stalker, Inaczej niż w raju, Amores perros, Historia mojej śmierci, Smak wiśni, Zabójca, Śmierć pana Lăzărescu, Koń turyński, Wujek Boonmee, który potrafi przywołać swoje poprzednie wcielenia, Uzak, Niech żyje miłość, Kobieta, która odeszła.