Sojuz 7
Sojuz 7 (kod wywoławczy Буран - Buran, "Burza śnieżna") stanowił część wspólnej misji, wraz ze statkami Sojuz 6 i Sojuz 8, w ramach której trzy pojazdy i siedmiu kosmonautów przebywało na orbicie jednocześnie.
Dane misji | |
Indeks COSPAR |
1969-86A |
---|---|
Zaangażowani | |
Pojazd | |
Statek kosmiczny | |
Masa pojazdu |
6 570 kg |
Rakieta nośna | |
Załoga | |
Załoga |
Anatolij Filipczenko (1) |
Start | |
Miejsce startu | |
Początek misji |
12 października 1969 (10:44:42 UTC) |
Orbita okołoziemska | |
Apogeum |
223 km |
Perygeum |
210 km |
Okres orbitalny |
88,8 min |
Inklinacja orbity |
51,7° |
Lądowanie | |
Lądowanie |
17 października 1969 (09:25:05 UTC) |
Czas trwania misji |
4 d, 22 h, 40 min, 23 s |
Liczba okrążeń Ziemi |
80 |
Program Sojuz |
Załoga
edytujPodstawowa
edytuj- Anatolij Filipczenko (1) - dowódca
- Władisław Wołkow (1) - inżynier lotu
- Wiktor Gorbatko (1) - specjalista misji
Rezerwowa
edytuj- Władimir Szatałow (2)
- Aleksiej Jelisiejew (2)
- Piotr Kołodin (1)
Druga rezerwowa
edytuj- Andrijan Nikołajew (2)
- Gieorgij Grieczko (1)
- Piotr Kołodin (1)
Opis misji
edytujGłównym celem misji było połączenie się z kapsułą Sojuz 8 i przeniesienie załogi na jej pokład, tak jak to miało miejsce w wypadku kapsuł Sojuz 4 i Sojuz 5. Załoga Sojuza 6 miała filmować operację.
Misji nie wykonano, przez awarie sprzętu. Źródła radzieckie utrzymywały potem, że nie planowano w ogóle manewru dokowania - wydaje się to jednak mało prawdopodobne - pojazdy były wyposażone w węzły cumownicze, a załoga Sojuza 8 składała się z weteranów wcześniejszego udanego dokowania. Misja ta stanowiła ostatni orbitalny test radzieckiej technologii lotów na Księżyc, i jej niepowodzenie mogło przesądzić o niepowodzeniu całego programu.