Sole wodorotlenowe

każda sól podwójna, w której jednym z dwóch rodzajów anionów są aniony tlenkowe lub wodorotlenkowe

Sole wodorotlenowe (daw. hydroksysole[1], hydroksosole[2], sole zasadowe[2][3][4]) – sole zawierające oprócz kationu metalu i anionu reszty kwasowej również jon wodorotlenkowy OH
. Sole te powstają w wyniku reakcji zobojętniania kwasów (w ilości poniżej stechiometrycznej) z zasadami zawierającymi w cząsteczce więcej niż jedną grupę wodorotlenową, czyli wodorotlenkami polihydroksylowymi. Obecność anionów wodorotlenkowych nie zawsze świadczy o zasadowym charakterze soli[4].

Nomenklatura

edytuj

Zgodnie ze współczesną nomenklaturą zalecaną przez Polskie Towarzystwo Chemiczne i Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej należy stosować dla soli wodorotlenowych taki sam system nazw jak dla soli podwójnych[2], tj. wymieniać poszczególne aniony w kolejności alfabetycznej (kolejność ta może być niezgodna z kolejnością ligandów we wzorze)[5], np.:

  • Mg(OH)Br – bromek wodorotlenek magnezu (daw. hydroksobromek magnezu, hydroksybromek magnezu lub zasadowy bromek magnezu)
  • Pb
    3
    (CO
    3
    )
    2
    (OH)
    2
    lub 2PbCO
    3
    ·Pb(OH)
    2
    diwęglan diwodorotlenek triołowiu (daw. hydroksowęglan ołowiu[6], hydroksywęglan ołowiu lub zasadowy węglan ołowiu; techn. biel ołowiana)
  • Al(OH)Cl
    2
    – dichlorek wodorotlenek glinu
  • Al(OH)
    2
    Cl
    – chlorek diwodorotlenek glinu
  • (CuOH)
    2
    SO
    4
    lub Cu
    2
    (OH)
    2
    SO
    4
    – siarczan diwodorotlenek dimiedzi

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Stasicka 1998 ↓, s. 372.
  2. a b c Stasicka 1998 ↓, s. 152–153.
  3. zasadowy, [w:] Mały słownik chemiczny, Jerzy Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1976, s. 590.
  4. a b sole, [w:] Encyklopedia techniki. Chemia, Władysław Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, s. 657, OCLC 33835352.
  5. Neil G. Connelly i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 39, ISBN 978-0-85404-438-2 (ang.).
  6. Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 759, ISBN 83-01-13654-5.

Bibliografia

edytuj