Solura (miasto)
Solura[2] (niem. Solothurn, gsw. Soledurn, fr. Soleure, rm. Soloturn, wł. Soletta, lat. Salodurum)[2] – miasto i gmina w północno-zachodniej Szwajcarii, siedziba administracyjna kantonu Solura, w jednostce administracyjnej (Amtei) Solura-Lebern, również siedziba okręgu Solura. Leży nad rzeką Aare.
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Kanton | |||||
| Okręg | |||||
| BFS Nummer | |||||
| Zarządzający |
Kurt Fluri↗ | ||||
| Powierzchnia |
6,28 km² | ||||
| Wysokość |
435 m n.p.m. | ||||
| Populacja (31 grudnia 2021) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
032 | ||||
| Kod pocztowy |
4500 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
SO | ||||
| |||||
Położenie na mapie Szwajcarii  | |||||
 47°12′N 7°32′E/47,200000 7,533333
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Demografia
edytujW Solurze mieszka 16 807 osób[1]. W 2021 roku 21,7% populacji gminy stanowiły osoby urodzone poza Szwajcarią[1].
Zabytki
edytuj- Katedra świętego Ursusa (St. Ursen)
- Kościół Jezuitów
- Muzeum Starego Arsenału (Museum Altes Zeughaus) w zabytkowym barokowym budynku z początku XVII wieku[3].
Transport
edytujPrzez teren miasta przebiegają drogi główne nr 5, nr 12 i nr 22.
W mieście znajduje się również stacja kolejowa Solothurn.
Liczba 11
edytujW historii miasta szczególne znaczenie ma liczba 11. Kanton Solury był jedenastym, który wstąpił do Konfederacji Szwajcarskiej. W mieście jest jedenaście kościołów i kaplic, a także jedenaście historycznych fontann. Kościół św. Ursusa (St. Ursen) ma jedenaście ołtarzy i dzwonów, a schody zewnętrzne prowadzące do głównego wejścia mają podest co jedenaście stopni. W centrum miasta znajduje się grający melodię zegar, na tarczy którego jest jedenaście godzin. Lokalny browar o nazwie Öufi, co w lokalnej gwarze znaczy 11, produkuje piwo o tej samej nazwie.
Pobyt Tadeusza Kościuszki (1815–1817)
edytuj
Przez ostatnie dwa lata swojego życia w Solurze mieszkał Tadeusz Kościuszko, który wynajął mieszkanie u Franciszka Ksawerego Zeltnera, gdy Kościuszko musiał wyjechać z Francji po restytucji monarchii Bourbonów. W czasie pobytu towarzyszył mu jego sekretarz Franciszek Paszkowski. Kościuszko miał przy domu Zeltnerów niewielki warsztat tokarski, gdzie hobbistycznie wykonywał drobne przedmioty oraz sztalugi malarskie. Z Solury prowadził korespondencję m.in. z Thomasem Jeffersonem. Kościuszko zajmował się w Solurze także działalnością filantropijną, wspierając miejscowych ubogich. Po śmierci Kościuszkę pochowano po skromnej ceremonii w pobliskim kościele Jezuitów, skąd jego ciało przewieziono na Wawel w 1818 roku.
Przy Gurzelngasse 12, w domu, w którym Tadeusz Kościuszko spędził ostatnie dwa lata życia i w którym zmarł, od 1936 roku istnieje skromne, poświęcone mu muzeum[4]. Na fasadzie domu znajduje się tablica pamiątkowa.
W 1817 roku na dawnym cmentarzu w Zuchwil koło Solury wzniesiono pomnik Kościuszki, a znajdującą się tam kaplicę poświęcono pamięci poległych żołnierzy polskich 2 Dywizji Strzelców Pieszych.
W 2004 roku w holu hotelu „Krone” odsłonięto tablicę upamiętniającą przyjazd Tadeusza Kościuszki do Solury[5].
Współpraca
edytujMiejscowości partnerskie:
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Bundesamt für Statistik, Ständige Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeitskategorie, Geschlecht und Gemeinde, definitive Jahresergebnisse, 2020 – 2020 | Tabelle [online], Bundesamt für Statistik, 1 września 2021 [dostęp 2022-05-16] (niem.).
- ↑ a b praca zbiorowa: Nazewnictwo Geograficzne Świata. Zeszyt 12. Europa, część 2. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2010. ISBN 978-83-254-0825-1. [dostęp 2012-09-04].
- ↑ Adrianna Czupryn, Małgorzata Omilanowska, Ulrich Schwendimann: Eyewitness Travel: Switzerland. Londyn: Dorling Kindersley Limited, 2010, s. 72. ISBN 978-0-7566-6145-8. (ang.).
- ↑ Muzeum Tadeusza Kościuszki w Solurze. [dostęp 2024-02-18]. (pol.).
- ↑ Ostatnie lata życia Tadeusza Kościuszki w Solothurn [online], www.oil.org.pl [dostęp 2017-10-09].