Sownik ozdobny[4] (Aegotheles insignis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sowników (Aegothelidae). Zasiedla Nową Gwineę wzdłuż jej centralnej części.

Sownik ozdobny
Aegotheles insignis[1]
Salvadori, 1876
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

sownikowe

Rodzina

sowniki

Rodzaj

Aegotheles

Gatunek

sownik ozdobny

Synonimy
  • Aegotheles insignis insignis Salvadori, 1876[2]
  • Euaegotheles insignis (Salvadori, 1876)[1]
  • Euaegotheles insignis insignis (Salvadori, 1876)[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Taksonomia edytuj

Gatunek monotypowy[5][6]. Dawniej był łączony w jeden gatunek z sownikiem pręgosternym (Aegotheles tatei), jednak nowsze badania sugerują odrębność tych taksonów[5]. Ptaki z południowo-wschodniej Nowej Gwinei wydzielano niekiedy do nieuznawanego obecnie podgatunku pulcher[5].

Morfologia edytuj

Długość ciała wynosi około 30 cm[7]. Długość skrzydła wynosi 157–177 mm, ogona 135–155 mm, skoku 21–23 mm[8], natomiast widocznej części dzioba 10,1 mm. Całkowita jego długość to 22,5 mm, szerokość 31,3 mm. Występują dwie odmiany barwne. W pierwszej ptak jest w większości brązowy. Wierzch ciała kasztanowy, z białawymi plamkami. Grzbiet, kuper i pokrywy nadogonowe pokrywają rude prążki. Lotki czarnobrązowe. Sterówki ciemnorude do kasztanowych, pokryte czarnymi pasami. Od zgięć skrzydeł do nóg biegną kremowobiałe pasy; podobny rozciąga się od gardła do środka brzucha. Druga odmiana barwna podobna do brązowej, jednak głównym kolorem jest nie brązowokasztanowy, a rudobrązowy.

Ekologia edytuj

Środowisko

Górskie lasy na wysokości 1100–2800 m n.p.m., rzadko otwarty teren.

Behawior

Nie zbadano zachowań związanych z żerowaniem. W żołądkach 13 okazów dostarczonych do Muzeum Historii Naturalnej w Londynie odnaleziono owady, w tym żuki. Odzywa się w seriach 4–5 owrr.

Lęgi

Nie jest znany dokładnie czas trwania okresu lęgowego. Opierzone pisklę odnaleziono w październiku, dorosłego z plamą lęgową i zniszczonymi końcami sterówek w maju. Doniesiono także o samcach z powiększonymi jądrami złapanymi w kwietniu i maju. Przypuszczalnie gniazdo mieści się w dziupli. Nie są znane informacje na temat jaj i inkubacji.

Status edytuj

IUCN uznaje sownika ozdobnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za stabilny[3].

Przypisy edytuj

  1. a b Aegotheles insignis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b D. Lepage: Feline Owlet-Nightjar Aegotheles insignis. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2021-09-21]. (ang.).
  3. a b Aegotheles insignis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Aegothelidae Bonaparte, 1853 - sowniki - Owlet-Nightjars (wersja: 2017-12-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-09-21].
  5. a b c Holyoak, D.T.: Feline Owlet-nightjar (Aegotheles insignis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-04-02].
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owlet-nightjars, treeswifts, swifts. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-04-02]. (ang.).
  7. Colin James Oliver Harrison, Alan Greensmith, Mark B. Robbins: Birds of the World. Dorling Kindersley, 1993. ISBN 978-1-56458-295-9.
  8. R.W. Sims. Birds collected by Mr. F. Shaw-Mayer in the Central Highlands of New Guinea 1950-1951. „Novitates Zoologicae”, 1956. Londyn. 

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj