Ô
litera alfabetu łacińskiego, powstała z połączenia litery O oraz akcentu przeciągłego, używana w słowackim, wietnamskim, kaszubskim, śląskim, serbsko-chorwackim, gwarze mazurskiej, języku francuskim, portugalskim, aceh i innych
Ô ô
Ô, ô – litera alfabetu łacińskiego używana w: języku francuskim, kaszubskim, portugalskim, wietnamskim, słowackim, neapolitańskim, a także w tzw. ślabikŏrzowym szrajbōnku (elementarzowej pisowni) etnolektu śląskiego. W języku francuskim i wietnamskim odpowiada głosce [o], w śląskim Ô wymawia się jak [wɔ], zaś w języku słowackim litera ta oznacza dyftong /u̯o/[1].
Język wietnamski jest językiem tonalnym, przy literze Ô może wystąpić jeden z pięciu znaków tonalnych:
- Ồ ồ
- Ố ố
- Ổ ổ
- Ỗ ỗ
- Ộ ộ
Litery tej używa się także w języku słowackim na oznaczenie długiego otwartego [ɔ:] w przypadku występowania wyrazów homograficznych w celu uniknięcia niejednoznaczności, np. rôke [rɔ:kɛ] 'ręce' vs róke [ro:kɛ] 'terminy'.
Przypisy edytuj
- ↑ Navrátil Ladislav, Šimurka Jozef, Pravopis – praktická príručka slovenského pravopisu, Enigma, Nitra 2016, str. 31