Łabędź czarnoszyi
Łabędź czarnoszyi[5] (Cygnus melancoryphus) – gatunek dużego ptaka z podrodziny gęsi (Anserinae) w rodzinie kaczkowatych (Anatidae). Zamieszkuje południową część Ameryki Południowej oraz Falklandy. Nie występuje dymorfizm płciowy. Jest najmniejszym przedstawicielem rodzaju Cygnus. Nie jest zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[6].
| Cygnus melancoryphus[1] | |||
| (Molina, 1782) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
łabędź czarnoszyi | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 w sezonie lęgowym występuje przez cały rok poza sezonem lęgowym | |||
Morfologia edytuj
Długość ciała 102–124 cm[7], rozpiętość skrzydeł około 177 cm[8]; masa ciała samic 3500–4400 g, samców 4600–8700 g[7]. Ten ptak wygląda tak, jak blisko z nim spokrewniony łabędź niemy, ale ma czarną szyję oraz większą, różową woskówkę. Za okiem ma cienki, biały pasek. Samiec nie różni się od samicy. Jest dosyć cichym ptakiem, ale gdy broni gniazda, potrafi być głośny.
Zasięg występowania edytuj
Zamieszkuje południowe obszary Ameryki Południowej oraz Falklandy. Najliczniej Patagonię i Ziemię Ognistą[9]. Populacje z północy zasięgu oraz z Falklandów są generalnie osiadłe[10]. Ptaki z wyższych szerokości geograficznych zimą migrują na północ aż po południowo-wschodnią Brazylię i Paragwaj[4][10].
Ekologia i zachowanie edytuj
- Biotop
- Osiedlają się tuż przy brzegach jezior, na bagnach i w lagunach.
- Pokarm
- W naturze żywią się głównie roślinami wodnymi, owadami oraz ikrą ryb.
- Lęgi
- Lęgi wypadają na koniec jesieni i zimę.
- Jaja
- Samica składa 4–8 jaj, wysiaduje je przez 36–40 dni[8]. Samiec nie pomaga w wysiadywaniu, ale za to broni swoją partnerkę.
- Pisklęta
- Pisklęta są inne niż ich rodzice: ich szyja jest brązowo-szara, a nogi i dziób szare. Gdy są jeszcze bardzo młode, rodzice troskliwie się nimi zajmują, m.in. „przewożą” na swoim grzbiecie.
Status edytuj
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje łabędzia czarnoszyjego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Globalny trend liczebności uznawany jest za stabilny, choć trendy liczebności niektórych populacji nie są znane[4].
Hodowla edytuj
Łabędzie czarnoszyje są chętnie hodowane z powodu swojego oryginalnego wyglądu. Ich wybieg powinien być wyposażony w oczko wodne. Na podłożu powinna rosnąć trawa, może być także wysłane dużą ilością słomy. Chłodne dni muszą spędzać w ogrzewanym pomieszczeniu, w którym koniecznie musi być basen lub chociaż miska z wodą.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Cygnus melancoryphus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ G.I. Molina: Saggio sulla storia naturale del Chili. Bologna: Nella Stamperia de S. Tommaso d’ Aquino, 1782, s. 234, 344. (wł.).
- ↑ Cygnus melanocorypha, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-11-15] (ang.).
- ↑ a b c BirdLife International, Cygnus melancoryphus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-1 [dostęp 2020-07-06] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Cygnini Vigors, 1825 (wersja: 2020-01-10). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-07-06].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Screamers, ducks, geese, swans. IOC World Bird List: Version 10.1. [dostęp 2020-07-26]. (ang.).
- ↑ a b C. Carboneras & G.M. Kirwan: Black-necked Swan (Cygnus melancoryphus), version 1.0. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red. red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.blnswa2.01. [dostęp 2020-07-06]. (ang.).
- ↑ a b Busse i in. 1991 ↓, s. 327.
- ↑ Busse i in. 1991 ↓, s. 328.
- ↑ a b N. Bouglouan: Black-necked Swan. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-29]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- P. Busse (red.), Z. Czarnecki, A. Dyrcz, M. Gromadzki, R. Hołyński, A. Kowalska-Dyrcz, J. Machalska, S. Manikowski, B. Olech: Ptaki. T. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).