Żywiec cebulkowy

Żywiec cebulkowy
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	kapustowce
Rodzina	kapustowate
Rodzaj	rzeżucha
Gatunek	żywiec cebulkowy
	Nazwa systematyczna
	Cardamine bulbifera (L.) Crantz; Cl. Crucif. Emend.: 127 (1769)
Synonimy
	Cardamine bulbifera f. ptarmicifolia (DC.) Jovan.-Dunj.; Crucifera bulbifera E.H.L.Krause; Dentaria bulbifera L.;
	Cardamine bulbifera f. ptarmicifolia (DC.) Jovan.-Dunj.; Crucifera bulbifera E.H.L.Krause; Dentaria bulbifera L.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Żywiec cebulkowy, żywiec bulwkowaty (Cardamine bulbifera (L.) Crantz^[4]) – gatunek rośliny należący do rodziny kapustowatych. Gatunek europejski. W Polsce występuje dość licznie, ale jego stanowiska zgrupowane są tylko w niektórych rejonach.

Morfologia edytuj

Kwiatostan i bulwki

Liście

Łodyga: Wzniesiona, naga, nierozgałęziona, osiąga wysokość 30–60 cm. Charakterystyczną cechą gatunkową jest występowanie w nasadzie liści bulwek.
Liście: Ulistnienie skrętoległe. Dolne liście są pierzasto-złożone, liście na środku łodygi są 3-listkowe, zaś górne są pojedyncze. Wszystkie listki są podługowate, zaostrzone, piłkowane.
Kwiaty: Wyrastają na długich szypułkach na szczycie łodygi, tworząc grono zawierające tylko kilka dużych kwiatów. Pojawiają się równocześnie z liśćmi. Zarówno kielich, jak i korona są wolne i mają po cztery listki. Płatki korony mają różowy lub czasami biały kolor, słupek jest jeden, pręcików 6 dwusilnych (4 dłuższe i 2 krótsze).
Owoc: Wydłużona łuszczyna z okrągławymi nasionami.

Biologia i ekologia edytuj

Bylina, geofit. Kwitnie od maja do czerwca i jest owadopylny. Rośnie często w tak zacienionych miejscach, że rzadko zawiązuje nasiona, rozmnaża się głównie wegetatywnie za pomocą bulwek w kątach liści. Jest jednym z nielicznych u nas gatunków roślin żyworodnych. W istocie jest to tylko częściowa żyworodność. Rośnie przeważnie w lasach liściastych (głównie bukowych), gdzie tworzy często całe łany, ale spotkać go można także w lasach mieszanych. Roślina cienioznośna, typowo leśna. Gatunek charakterystyczny dla All. Fagion, Ass. Galio odorati-Fagetum^[5].

Przypisy edytuj

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-11-10] (ang.).
↑ ^a ^b Cardamine bulbifera (L.) Crantz. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-03-05].
↑ Kadereit J.W., Albach D.C., Ehrendorfer F., Galbany-Casals M. i inni. Which changes are needed to render all genera of the German flora monophyletic?. „Willdenowia”. 46, s. 39–91, 2016. DOI: 10.3372/wi.46.46105.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

Bibliografia edytuj

Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-11-10] (ang.).

[powo-3] Cardamine bulbifera (L.) Crantz. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-03-05].

[4] Kadereit J.W., Albach D.C., Ehrendorfer F., Galbany-Casals M. i inni. Which changes are needed to render all genera of the German flora monophyletic?. „Willdenowia”. 46, s. 39–91, 2016. DOI: 10.3372/wi.46.46105.

[5] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[4]

[1]

[2]

[3]

[5]