2S7 Pion
2S7 Pion (tł. pol. piwonia) – radziecka armata samobieżna kalibru 203 mm.
 Eksponat Muzeum Artylerii w Toruniu | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
7 osób |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
silnik wysokoprężny V12 o mocy 547 kW |
| Długość |
13 100 mm |
| Szerokość |
3380 mm |
| Wysokość |
3000 mm |
| Masa |
bojowa: 46 500 kg |
| Osiągi | |
| Zasięg pojazdu |
675 km (zasięg pojazdu) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 1,2 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata 2A44 kalibru 203,2 mm (4 nab.) | |
| Użytkownicy | |
Aktualni – kolor niebieski Byli – kolor czerwony | |
2S7 była przeznaczona dla pułków artylerii ciężkiej znajdujących się na szczeblu frontu. Została skonstruowana na początku lat 70 XX w. przez Zakłady im. Barykady (armata) i Leningradzkie Zakłady im. Kirowa (podwozie). Do uzbrojenia Armii Radzieckiej została wprowadzona w 1976 roku. Później znalazła się na uzbrojeniu Czechosłowacji i Polski, a po rozpadzie ZSRR była używana przez armie Białorusi, Rosji, Ukrainy, Uzbekistanu. Armaty 2S7 zostały wycofane z uzbrojenia armii czeskiej w latach 90 XX w. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej zdecydowały o wycofaniu 8 sztuk, znajdujących się od 1985 roku na uzbrojeniu najpierw 5 Brygady Artylerii Armat z Głogowa, a potem w 23 Śląskiej Brygadzie Artylerii w Bolesławcu, w marcu 2006 roku[1].
Działo zasilane jest amunicją rozdzielnego ładowania. Ładunki miotające są w workach. Z działa można wystrzeliwać granaty odłamkowo-burzące o masie 110 kg i donośności 37,5 km, granaty odłamkowo-burzące z dodatkowym napędem rakietowym o masie 102 kg i donośności 47,5 km, chemiczne (wycofane z uzbrojenia) oraz jądrowe. Szybkostrzelność praktyczna sięgała 2 strz./min.
W 1983 roku w ZSRR armatę zmodernizowano do wersji 2S7M Pion-M (zwanej także Małka), zwiększając szybkostrzelność (do 2,5 strz./min) i zapas amunicji działowej z 4 szt. do 8. Zapas ten był traktowany jako nienaruszalny, typowa jednostka ognia wynosiła 40 szt. amunicji przewożonych na towarzyszących ciężarówkach kołowych.
W tylnej części zamontowany jest ruchomy lemiesz, który w czasie przemieszczania się pojazdu jest podniesiony, natomiast na stanowisku ogniowym w celu zwiększenia stabilności podczas strzelania opuszczany na ziemię. W tym samym celu i dla zwiększeniu długości oporowej gąsienic zwalnia się koło napinające[2].
Samobieżną armatę można obejrzeć m.in. w Muzeum Artylerii w Toruniu, Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu, Lubuskim Muzeum Wojskowym i Muzeum Artylerii w Petersburgu. Jeden egzemplarz bez optyki i wyposażenia znajduje się w Bolesławcu.
-
2S7 Pion w Muzeum Artylerii w Petersburgu -
Przypisy edytuj
- ↑ Tomasz Szulc. Pożegnanie Pionów. „Nowa Technika Wojskowa”. 5/2006, s. 28-29, maj 2006. Warszawa: Magnum-X.
- ↑ Wojsko i technika – 2S7 Pion. [dostęp 2014-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)].
Bibliografia edytuj
- T.J. O'Malley: Artyleria: działa i polowe wyrzutnie rakietowe. Woźniak, R; Kupidura, P (przekład i redakcja naukowa); Hutchins, R. (ilustracje). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2000. ISBN 83-11-09172-2.