4 Dywizja Lekka (III Rzesza)
4 Dywizja Lekka (niem. 4. leichte Division) – niemiecka lekka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej
 Czołgi Panzer I 4 Dywizji Lekkiej w czasie inwazji na Polskę | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni |
gen. mjr Alfred Ritter von Hubicki |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
wojska pancerne |
| Skład |
patrz tekst |
Historia edytuj
Dywizja została sformowana rozkazem z dnia 1 kwietnia 1938 roku w Wiedniu, po włączeniu w skład Wehrmachtu wojsk austriackich po Anschlussie Austrii. Dywizji powstała na bazie austriackiej Dywizji Szybkiej (Schnelle Division), sformowanej w 1935 roku, przejmując jej wyposażenie oraz część kadry[1]. Jej dowódcą pozostał dowodzący Dywizją Szybką od października 1936 roku generał byłej armii austriackiej Alfred von Hubicki[1]. Macierzystym garnizonem dywizji był Wiedeń[1]. Dywizję zreorganizowano i wymieniono większość sprzętu na niemiecki, a jej liczebność wzrosła z 8 do 10 tysięcy żołnierzy[2]. Włączono również do niej część pododdziałów dawnej austriackiej 1 Dywizji Piechoty[1].
W marcu 1939 roku dywizja uczestniczyła w zajęciu Czechosłowacji.
W trakcie kampanii wrześniowej w 1939 roku walczyła w składzie XVIII Korpusu Armijnego 14 Armii. Walczyła od 1 września 1939 roku, atakując tego dnia w Beskidzie Wyspowym w kierunku Rabki i Myślenic[3]. Od 2 września walczyła przeciwko polskiej 10 Brygadzie Kawalerii prowadzącej działania opóźniające[2]. 5 września została skierowana w stronę Dunajca, który zaczęła forsować 6 września[4]. 7 września doprowadziła do rozproszenia i odegrała rolę w rozbiciu 24 Dywizji Piechoty[4]. 8 września zdobyła Dębicę[4]. Tego dnia ponownie starła się z 10 Brygadą Kawalerii, a 9 września wkroczyła do Rzeszowa i walczyła w rejonie Łańcuta, który zajęła 10 września[5]. Po walkach pod Tomaszowem Lubelskim, 23 września dywizja została wycofana za San, kończąc walki w Polsce[6]. Straty podczas kampanii według załącznika do dziennika działań wyniosły 201 zabitych, 492 rannych i 97 zaginionych, ale zdaniem N. Bączyka dane te są niespójne z innymi dokumentami i ogólne straty były wyższe i mogły sięgnąć 1000 żołnierzy[6].
Po zakończeniu walk w Polsce pozostała w odwodzie Naczelnego Dowództwa. Rozkazem z dnia 3 stycznia 1940 roku została przekształcona w 9 Dywizję Pancerną.
Dowódca dywizji edytuj
- gen. mjr Alfred Ritter von Hubicki (1938 – 1940)
Skład edytuj
- dowództwo
- 10 pułk strzelców kawalerii (Kavallerie-Schützen-Regiment 10)
- I batalion
- II batalion
- 11 pułk strzelców kawalerii (Kavallerie-Schützen-Regiment 11)
- I batalion
- II batalion
- 9 pułk rozpoznawczy (Aufklärungs-Regiment 9)
- I dywizjon (motocyklowy)
- II dywizjon (samochodów pancernych
- 33 batalion pancerny (Panzer-Abteilung 33)
- 102 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 102) (I i II dywizjon)
- 50 batalion przeciwpancerny (Panzerabwehr-Abteilung 50)
- 86 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 86)
- 85 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 85)
- 60 dywizyjne zgrupowanie zabezpieczenia (Infanterie-Divisions-Nachschubführer 60)
W 1939 roku w 33 Batalionie pancernym dywizja posiadała 34 czołgi lekkie PzKpfw I, 23 PzKpfw II i 5 czołgów dowodzenia, a w 9 Pułku Rozpoznawczym 30 samochodów pancernych SdKfz 221 i 45 SdKfz 222[2].
Bibliografia edytuj
- Carl Hans Hermann Die 9. Panzer-Division 1939 - 1945 wyd. Podzun-Pallas-Verlag, Friedberg 1982
- Lexikon der Wehrmacht
- Norbert Bączyk. 4. Dywizja Lekka w kampanii polskiej 1939. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr specjalny 7 (1/2010): Broń pancerna w II wojnie światowej (6), s. 14-27, 2010. Magnum X. ISSN 1230-1655.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Bączyk 2010 ↓, s. 16.
- ↑ a b c Bączyk 2010 ↓, s. 16-17.
- ↑ Bączyk 2010 ↓, s. 15.
- ↑ a b c Bączyk 2010 ↓, s. 20-21.
- ↑ Bączyk 2010 ↓, s. 22-23.
- ↑ a b Bączyk 2010 ↓, s. 26-27.