8 Dywizja Pancerna (III Rzesza)
8 Dywizja Pancerna (niem. 8. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Francję i Jugosławę oraz ataku na Związek Radziecki.
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1945 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. por. Adolf Kuntzen |
| Ostatni |
gen. mjr Heinz Hax |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa agresja na Francję agresja na ZSRR | |
| Organizacja | |
| Numer |
8 |
| Dyslokacja |
koszary macierzyste: Cottbus, Wehrkreis III |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
12 Armia, 4 Armia Pancerna, Grupy Armii Środek, Grupy Armii Północ |
Historia edytuj
Dywizja została sformowana zgodnie z rozkazem z 16 października 1939 roku po przeformowaniu 3 Dywizji Lekkiej[1].
W grudniu 1939 roku została przerzucona do Nadrenii, a w maju 1940 weszła w skład 12 Armii, a następnie Grupy Pancernej Guderiana. Wzięła udział w agresji we Francji. Po zakończeniu walk pozostała na terytorium okupowanej Francji do marca 1941 roku, skąd została przerzucona na Węgry i wzięła udział w ataku na Jugosławię i Grecję. Atak przeprowadziła z terytorium Węgier na Belgrad, a następnie na Sarajewo[2]. Jednak nie prowadziła zbyt intensywnych działań zbrojnych[3].
W kwietniu 1941 weszła w skład 4 Grupy Pancernej i w składzie tej grupy wzięła udział w ataku na ZSRR w czerwcu 1941 roku. Początkowo walczyła na kierunku północnym w składzie Grupy Armii Północ, walczyła na terenie Litwy, Łotwy a następnie pod Leningradem. W rejonie Dźwiny i Dźwińska atakowała 21 Korpus Pancerny Armii Czerwonej, zadając mu znaczne straty[4].
W grudniu 1942 roku została włączona w skład Grupy Armii Środek i walczyła w rejonie Smoleńska. W lipcu 1943 roku wzięła udział w bitwie na łuku kurskim.
W październiku 1943 roku włączona w skład Grupy Armii Południe wzięła udział w walkach o Kijów. W czasie walk i odwrotu poniosła ciężkie straty. Następnie walczyła w rejonie Żytomierza, Tarnopola i Bród[3].
W październiku 1944 roku została przerzucona do Słowacji a następnie na Węgry, gdzie wzięła udział w walkach o Budapeszt w styczniu i lutym 1945 roku. W lutym 1945 roku została wycofana na teren Moraw, gdzie pozostała do maja 1945 roku. Skapitulowała 9 maja 1945 roku pod Deutsch-Brod i oddała się do niewoli Armii Czerwonej[3].
Dowództwo dywizji edytuj
- Dowódcy dywizji[5]
- gen. wojsk panc. Adolf Kuntzen (1939–1941)
- gen. wojsk panc. Erich Brandenberger (1941–1942)
- gen. por. Sebastian Fichtner (1942–1943)
- gen. mjr Gottfried Frölich (1943–1945)
- gen. mjr Heinrich-Georg Hax (1945)
Struktura organizacyjna edytuj
- Skład w 1940
- 10 pułk pancerny (Panzer-Regiment 10)
- 67 batalion pancerny (Panzer-Abteilung 67)
- 8 Brygada Strzelców (Schützen-Brigade 8)
- 8 pułk strzelców (Schützen-Regiment 8)
- 8 batalion motocyklowy (Kradschützen-Bataillon 8)
- 80 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 80)
- 59 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs-Abteilung 59)
- 43 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger-Abteilung 43)
- 59 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 59)
- 84 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 84)
- Skład w 1943
- 10 pułk pancerny (Panzer-Regiment 10)
- 8 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regimenter 8)
- 28 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regimenter 28)
- 80 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 80)
- 8 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 8)
- 43 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzer-Jäger-Abteilung 43)
- 286 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flakartillerie-Abteilung 286)
- 59 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 59)
- 84 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 84)
Przypisy edytuj
- ↑ Mitcham 2010 ↓, s. 26.
- ↑ Caballero Jurado 2016 ↓, s. 80.
- ↑ a b c Mitcham 2010 ↓, s. 27.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 30.
- ↑ Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 52.
Bibliografia edytuj
- Carlos Caballero Jurado: Dywizje pancerne Hitlera. Siły uderzeniowe Wehrmachtu. Warszawa: 2016. ISBN 978-83-11-14190-2.
- Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
- Dmitrij Leluszenko: Pancernym szlakiem. Wspomnienia dowódcy armii. Warszawa: 1983. ISBN 83-11-06958-1.
- Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska pancerne. Warszawa: 2010. ISBN 978-8311-11725-9.