Wikipedia

Adrien Manglard

Adrien Manglard (ur. 12 marca 1695 w Lyonie, zm. 31 lipca 1760 w Rzymie) – francuski marynista, pejzażysta.

Adrien Manglard
Ilustracja
Port śródziemnomorski, Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Data i miejsce urodzenia

12 marca 1695
Lyon

Data i miejsce śmierci

31 lipca 1760
Rzym

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

malarstwo, miedziorytnictwo

Multimedia w Wikimedia Commons

Biografia edytuj

Adrien Manglard urodził się w Lyonie, Królestwo Francji, 10 marca 1695 (lub 1685), jako pierworodny Edmond (zwany Aimé) Manglard i Catherine Rose du Perrier (lub Dupérier). Przyjął chrzest w kościele Saint-Vincent 12 marca tego samego roku[1]. Jego ojciec również był malarzem i urodził się w Paryżu. Jego matka była córką księgarza. Oboje jego rodzice nie mieli ojca. Pobrali się 21 maja 1683 roku w bazylice Saint-Martin d’Ainay.

Oprócz Adriena mieli jeszcze dwoje dzieci. Rodzina poniosła ekonomiczne konsekwencje głodu spowodowanego ekstremalnie zimną pogodą małej epoki lodowcowej, która doprowadziła do siedmiu chorych lat w Szkocji i niezwykle zimnego Le Grand Hiver we Francji, a późniejszy głód spowodował śmierć 600 000 osób pod koniec 1710 roku we Francji[2][3]. W 1707 r. Dwaj bracia Manglarda, Pierre i Daniel, zostali pozostawieni w Hôpital de la Charité, sierocińcu w Lyonie, gdzie zostali przyjęci jako délaissés (opuszczeni)[4][5].

Po studiach pod kierunkiem Adriaena van der Cabel w Lyonie Manglard przeniósł się stamtąd do Awinionu lub Marsylii, gdzie studiował pod kierunkiem malarza kartuzów Josepha Gabriela Imberta (1666–1749)[5][6][7]. W 1715 Manglard przeniósł się do Rzymu, po prostu jako turysta. Nie znajdował się pod opieką Akademii Francuskiej, która w 1736 r. Miała go przyjąć jako pełnoprawnego członka[8][9]. W 1722 r. Prawdopodobnie cieszył się już pewną sławą w Rzymie[10]. Manglard zaczął cieszyć się patronatem wybitnych komisarzy co najmniej od połowy lat dwudziestych XVIII wieku. W latach dwudziestych XVIII wieku rozpoczął pracę w Corte Sabauda, do którego w 1726 roku wysłał dwa obrazy[11]. Talent Manglarda jako malarza morskiego był tak duży, że jego kariera szybko się rozwinęła: do prestiżowych klientów należeli Wiktor Amadeusz II, który kupił od niego dwa pasujące utwory w 1726 r., Oraz Filip I Parmeński. Sam Filip zamówił w Manglard ponad 140 obrazów do dekoracji swoich pałaców[7][12]. Manglard cieszył się również patronatem najważniejszych rodzin rzymskich, w tym Colonna, Orsini, Rondani, Rospigliosi i Chigi. Dla Chigi wykonał freski na piano Nobile w Palazzo Chigi, obecnie oficjalnej rezydencji premiera Włoch[13][14]. W Rzymie Manglard studiował pod kierunkiem Bernardino Fergioniego, zanim szybko zyskał sławę jako malarz pejzażystów[15][7]. Manglard skupił się na tym, co stanie się jego dziedziną specjalizacji w Rzymie, czyli widokach morskich. Studiował statki, Turków, a nawet wielbłądy[16][7]. Manglard często przedstawiał porty w swoich pejzażach. Postacie takie jak Turcy i wielbłądy odzwierciedlały egzotykę wielkich włoskich portów[17].

Manglard był szkolony przez holenderskiego pejzażystę Złotego Wieku (Cabel), który sam podróżował do Włoch. Tam na jego styl wpłynęła miejscowa szkoła bolońska. W ten sposób Manglard najpierw zetknął się z holenderskim stylem malarstwa pejzażowego Złotego Wieku, z pewnymi włoskimi wpływami Cabel, a następnie sam przeniósł się do Włoch w wieku dwudziestu kilku lat i był tam pod wpływem wybitnych malarzy rzymskich tamtego okresu, w tym artystów z kręgu rzeźbiarza Pierre’a Legrosa[7], takich jak Sebastiano Conca i Gaspar van Wittel[16]. Obrazy marynistyczne Manglarda łączą „wyidealizowane, klasyczne krajobrazy Claude Lorrain z ostrym realizmem modeli północnych”[15][7]

Galeria edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Michel ↓.
  2. ↑ Monahan Gregory: Year of Sorrows: The great famine of 1709 in Lyon, ISBN 978-0-8142-0608-9.
  3. ↑ Lachiver Marcel: Les Années De Misère: La famine au temps du Grand Roi, 1680–1720, ISBN 978-2-213-02799-9.
  4. ↑ Maddalo 1982 ↓, s. 15.
  5. ↑ a b Maddalo 1982 ↓, s. 31.
  6. ↑ G.Dargent 1979 ↓.
  7. ↑ a b c d e f Manglard, Adrien | Grove Art [online], www.oxfordartonline.com [dostęp 2020-10-25] (ang.).
  8. ↑ Maddalo 1982 ↓, s. 16.
  9. ↑ Adrien Manglard [online], rkd.nl [dostęp 2024-03-01] (ang. • niderl.).
  10. ↑ Maddalo 1982 ↓, s. 34.
  11. ↑ Maddalo 1982 ↓, s. 39.
  12. ↑ Web Gallery of Art, searchable fine arts image database [online], www.wga.hu [dostęp 2020-10-25].
  13. ↑ La Sala dei Paesaggi Boscosi e la Sala delle „Marine” | www.governo.it [online], www.governo.it [dostęp 2020-10-25] (wł.).
  14. ↑ Maddalo 1982 ↓, s. 13.
  15. ↑ a b (#179) Adrien Manglard [online], sothebys.com [dostęp 2024-04-22] (ang.).
  16. ↑ a b Michel 1981 ↓, s. 834.
  17. ↑ Michel 1981 ↓, s. 835.

Bibliografia edytuj

  • Michel, Olivier (1981). Adrien Manglard, peintre et collectionneur (1695-1760). Mélanges de l’École française de Rome.
  • Maddalo, Silvia (1982). Adrien Manglard (1695-1760). Multigrafica; University of Virginia.
  • A. Negro (2000). Manglard, Locatelli e altri. Quadri Rospigliosi riemersi dalle vendite del 1931 e del 1932. Rome.
  • A. Rostand (1943). Adrien Manglard et la peinture de marines au XVIIIe siècle. Gazette des Beaux-Arts. s. 263–272.
  • Turner, Jane; Akiyama, Terukazu; Brigstocke, Hugh (1996). The Dictionary of Art, vol. 20. New York: Grove. p. 270. ISBN 1-884446-00-0.
  • Cavina Ottani, Anna; Calibi, Emilia (2005). La pittura di paesaggio in Italia: il Settecento. Milan: Mondadori Electa. s. 247–250.
  • Beyer, Andreas; Savoy, Bénédicte; Tegethoff, Wolf; König, Eberhard (1992). Allgemeines Künstlerlexikon: die bildenden Künstler aller Zeiten und Völker. München: Saur. p. 29.
  • A checklist of painters c1200-1976 represented in the Witt Library, Courtauld Institute of Art, London. London: Mansell. 1978. p. 188. ISBN 0-7201-0718-0.
  • Bénézit, Emmanuel (1976). Dictionnaire critique et documentaire des peintres, sculpteurs, dessinateurs et graveurs de tous les temps et de tous les pays. Gründ. s. 139–140.
  • Duclaux, Lise; Monnier, Geneviève; Petiet, Marie-Noëlle (1967). Dessins français du XVIIIe siècle: amis et contemporains de P.-J. Mariette. Paris: Musée du Louvre.
  • Gerson, Horst (1983). Ausbreitung und Nachwirkung der holländischen Malerei des 17. Jahrhunderts. Amsterdam: B.M. Israel. s. 117–170. ISBN 90-6078-086-8.
  • Thieme, Ulrich; Becker, Felix (1950). Allgemeines Lexikon der bildenden Künstler: von der Antike bis zur Gegenwart. Leipzig: Seemann. p. 14.
  • Mandrella, David; Musée Jacquemart-André (2005). Von Callot bis Greuze: französische Zeichnungen des 17. und 18. Jahrhunderts. G + H. p. 144. ISBN 978-3-931768-78-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adrien_Manglard&oldid=73573081”