Agrypa Postumus
Agrypa Postumus (Marcus Vipsanius Agrippa Postumus; ur. 12 p.n.e., zm. 14 n.e.) – syn Marka Agrypy i Julii, córki Augusta.
 Agrypa Postumus - Louvre | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
14 n.e. |
Życiorys edytuj
Urodzony po śmierci ojca, stąd przydomek "Postumus" czyli "Pogrobowiec". W 12 p.n.e. po śmierci ojca, Marka Agrypy, August adoptował dwóch starszych braci Postumusa: Gajusza Juliusza Cezara i Lucjusza Juliusza Cezara widząc w nich swoich dziedziców[1]. Przez wzgląd na szacunek do swojego przyjaciela Agrypy, nie adoptował najmłodszego Postumusa, by ten kontynuował ród Agrypów. Jednak po śmierci Lucjusza i Gajusza w 4 roku n.e. cesarz ostatecznie adoptował go[2] i odtąd używał imion Marek Juliusz Cezar Agrypa. Równoległa adopcja Tyberiusza i kwestia, kto z nich zostanie następcą, ustawiała ich jako wrogów. Adopcja została cofnięta dwa lata później. Niewiele jest współczesnych źródeł o nim, we wszystkich przedstawiany jest jako bardzo brutalny i cieszący się złą sławą. Na przykład Swetoniusz pisze o nim: "tępego i dzikiego umysłu", "z dnia na dzień bardziej obłąkanego"[2]. Podobnie Tacyt: "prostaka, (...) nierozumnie pyszniącego się swą siłą fizyczną"[1]. Prawdopodobnie intrygowała przeciwko niemu żona Augusta Liwia Druzylla chcąc usunąć ostatniego kandydata na cesarza, stojącego na drodze do tronu jej synowi, Tyberiuszowi. Postumus został w 6 n.e. lub 7 n.e. zesłany na wysepkę Planazję w pobliżu Korsyki i uchwałą senatu zastrzeżono, że pod strażą wojskową ma tam być trzymany do końca życia. Siostra Postumusa Julia Młodsza została również mniej więcej w tym czasie skazana na zesłanie, a jej mąż Lucjusz Emiliusz Paulus stracony za udział w spisku przeciw cesarzowi[3]. Nie udała się też konspiracja Audazjusza i Epikadusa mająca na celu uwolnienie Julii i Postumusa z wysp, na które zostali zesłani[3]. Tacyt przytacza[4] pogłoski o tym, że August złożył sekretną wizytę na Planazji i doszło tam do pogodzenia się z Postumusem i obietnicy odwołania z wygnania. Prawdopodobnie to tylko legenda i August ani nie odwołał Postumusa z wygnania przed swoją śmiercią, ani nie wspomniał o nim w swoim testamencie. Tuż po śmierci Augusta Postumus został zabity przez swoją straż przyboczną na rozkaz przyniesiony pismem. Wg Swetoniusza jest rzeczą wątpliwą, aby pismo to pozostawił umierający cesarz[5]. Najprawdopodobniej w jego imieniu rozkaz wydała Liwia (przypuszczalnie za wiedzą Tyberiusza, chociaż publicznie wyparł się on wydania takiego rozkazu)[5].
Niewolnik Agrypy Postumusa imieniem Klemens po śmierci swego pana upodobnił do niego swój wygląd i jako cudownie ocalony Postumus wzniecił w 16 n.e. bunt przeciw Tyberiuszowi.
Genealogia edytuj
| 4. Lucius Vipsanius Agrippa | ||||||
| 2. Marek Agrypa | ||||||
| 5. NN | ||||||
| 1. Agrypa Postumus | ||||||
| 6. Oktawian August | ||||||
| 3. Julia (córka Augusta) | ||||||
| 7. Skrybonia | ||||||
Fikcja literacka edytuj
W swojej powieści "Ja, Klaudiusz"[6] Robert Graves sugeruje, że to pod wpływem Liwii narastała niechęć Augusta do Postumusa. Intryga Liwii polegająca na tym, iż jej wnuczka Liwilla uwiodła Postumusa, oskarżając go potem o gwałt, czy informacje o tym, że Postumus był jednym z najlepszych przyjaciół późniejszego cesarza Klaudiusza i jako jeden z pierwszych odkrył w nim jego zalety, to tylko fikcja literacka nie potwierdzona w źródłach.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Roczniki, Rozdział 3. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004.
- ↑ a b Boski August, Rozdział 65. W: Gajus Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
- ↑ a b Boski August, Rozdział 19. W: Gajus Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
- ↑ Roczniki, Rozdział 4-7. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004.
- ↑ a b Tyberiusz, Rozdział 22. W: Gajus Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
- ↑ Rozdział XVIII. W: Robert Graves: Ja, Klaudiusz. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1975.