Aleksiej Chwostow
Aleksiej Chwostow (ur. 1 lipca 1872, zm. 5 września 1918 w Moskwie) – rosyjski polityk, deputowany do IV Dumy Imperium Rosyjskiego, minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego w latach 1915-1916.
| |
| Data urodzenia |
1 lipca 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 września 1918 |
| minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego | |
| Okres |
od 26 września 1915 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Pochodził z rodziny szlacheckiej, posiadał znaczny majątek ziemski[1]. Odbył służbę w 44 niżnonowogrodzkim pułku dragonów, w 1892 złożył dymisję z wojska i przeszedł do pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości. W marcu 1904 został wicegubernatorem mińskim, którą to funkcję pełnił do października tego samego roku, gdy przeszedł na analogiczne stanowisko w guberni tulskiej. Od 1906 do 1910 był gubernatorem wołogodzkim. W 1907 otrzymał rangę kamergera[a]. W 1910 został gubernatorem niżnonowogrodzkim. Z urzędu tego zrezygnował, gdy został wybrany deputowanym do IV Dumy z guberni orłowskiej[1]. Kierował frakcją skrajnie prawicową[1]. Był członkiem Związku Narodu Rosyjskiego, w latach 1912-1915 zasiadał w jego Radzie Głównej. Należał także do Rosyjskiego Zebrania[1].
Między 26 września 1915 a 3 marca 1916 był ministrem spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego, musiał odejść z urzędu wskutek nieudanej intrygi mającej na celu usunięcie Rasputina z dworu carskiego[1], czy nawet pozbawienie go życia[2]. 7 lutego 1916 wydał memoriał poświęcony koordynacji działań wszystkich organów państwowych, jakie zajmowały się nadzorowaniem sytuacji w fabrykach. Polecał zwracać szczególną uwagę na rewolucyjnych agitatorów, szybko wyjaśniać przyczyny strajków, w razie ustalenia winy robotników karać ich bezwzględnie, wpływać na zmianę stanowiska kierownictwa zakładu, gdyby to ono wywołało niezadowolenie zatrudnionych[3].
Aresztowany po rewolucji lutowej i uwięziony w Twierdzy Pietropawłowskiej, w sierpniu 1918 został przewieziony do Moskwy i rozstrzelany we wrześniu tego samego roku razem z grupą innych prawicowych działaczy Rosji carskiej (ks. Joann Wostorgow, Nikołaj Makłakow, Iwan Szczegłowitow, biskup selengiński Efrem)[1].
Uwagi edytuj
- ↑ III ranga dworska w tabeli rang Piotra I.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Хвостов Алексей Николаевич
- ↑ Bazylow L.: Obalenie caratu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 125.
- ↑ Bazylow L.: Obalenie caratu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 165.