Apertura

Otwór ograniczający przestrzeń, przez którą przechodzą fale elektromagnetyczne.

Apertura – otwór ograniczający przestrzeń, przez którą przechodzą fale elektromagnetyczne. W przypadku instrumentu optycznego jest to efektywna średnica otworu (np. teleskopu, lunety), przez który wpada światło, soczewki lub lustra zapoczątkowującego dany układ optyczny, mierzona jako rozwartość układu, czyli kąt pomiędzy promieniami świetlnymi wpadającymi do układu z najbardziej odmiennych kierunków (kąt na rysunku obok). Apertura wzrasta ze średnicą układu, a maleje z jego długością. Im większa apertura układu, tym czulszy instrument.

P – przedmiot, P' – jego obraz, Pł. prz. – płaszczyzna, w której znajduje się przedmiot, Prz – przesłona wejściowa, Źr – źrenica wejściowa, Ob – obiektyw, u – kąt apertury
Zmiana apertury

W przypadku anten, zarówno odbiorczych, jak i nadawczych, jest to odpowiednio pole powierzchni odbierającej lub promieniującej energię[1].

Optyka edytuj

W przypadku instrumentów optycznych apertura występuje w dwóch znaczeniach:

  1. apertura kątowa,
  2. apertura numeryczna.

Kąt   pod którym widać źrenicę wejściową układu optycznego, patrząc z punktu przecięcia się głównej osi optycznej przyrządu z płaszczyzną, w której znajduje się przedmiot, to kąt apertury.

Apertura numeryczna   jest wielkością opisywaną wzorem:

 

gdzie   jest współczynnikiem załamania ośrodka, w którym znajduje się przedmiot.

Wielkość ta jest istotna dla układów optycznych: zdolność rozdzielcza jest proporcjonalna do apertury liniowej, natomiast jasność obrazu jest proporcjonalna do jej kwadratu. Zwiększenie apertury jest możliwe poprzez zastosowanie imersji.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Elektronika.prv.pl – Charakterystyka anten. invisionresources.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-17)]..

Bibliografia edytuj

  • Encyklopedia Techniki. Przemysł lekki, Anna Schellenberg (red.), Stefania Bryc (red.), Krzysztof Jan Bieńkiewicz, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1986, ISBN 83-204-0574-2, OCLC 830202489.
  • Słownik fizyczny, Lech Jakubowski, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1984, ISBN 83-214-0053-1, OCLC 749487296.